◆◆❃◆◆ᴍᴏᴏɴ's ᴘᴏᴠ◆◆❃◆◆
(August 12, 2019, Monday 5:08 pm)
Maingay....tunog ng life support machine...luha...dugo...crown...family...blade...dagger...mask
Nagising ako habang hinihingal. Wala sa sarili akong napahinga ng malalim. After what happened near the library kaninang lunch time, biglang bumalik sakin ang isang scenario. Ang pinakamadilim na scenario sa buhay ko. Ngayon ko lang ulit ito napanaginipan. Napahiga ulit ako sa kama nang maramdaman ko na basa ang sa pisngi ko. Umiiyak na pala ako. Paalis na sana ako sa bed nang nagbukas ang pinto ng bedroom ko at nagtama ang mata namin ni Andrew. Mukhang kanina pa siyang nasa dorm ko.
"Kamusta na?" may hawak siyang alcohol at bulak para siguro sa mga sugat ko. May sugat lang ako sa may bandang hita since tinulak ako ni Belstone. Mabuti na lang at hindi natanggal ang maskara ko. Nagigting ang panga ko nang maalala ko ang ginawa sila sakin.
Binully na nga nila ako, tinorture pa. Wow.
"Ok--tss." napasinghap ako sa hapdi.
"Okay ka lang?" napairap ako sa tanong niya. Obvious ba?!
"May tao bang okay nang nilagyan ng alcohol ang sugat nila? Akin na nga." inagaw ko ang alcohol at dahan dahan ko itong pinunas sa gilid ng sugat ko. After nun syempre nilagyan ko na ng betadine.
"After mo niyan, kain ka na dito. Nagluto na ako ng dinner mo. Aalis na ako para magpraktis. Kung kaya mo na, i check mo na ang mga papers ng mga sasali na students from other school sa Battle of the Dragons. Kilalanin mo sila." hala. Mukhang galit pa rin siya hanggang ngayon. Nung nagising akong kaninang mga alas tres, parang galit siya. Hindi ko lang alam kung saakin ba o kela Belstone ang galit niya.
Hayst.
.
◆━━━━━━◆❃◆━━━━━━◆
Hay buhay parang liiife.
Amboring dito! Walang magawa! Tinignan ko naman ang mga sugat ko at mukhang okay naman na. Masyadong oa lang si Andrew. Sukat nagiwan pa ng note sa kusina.
'wag pasaway. Drink that tea.'
And just looking at that tea he was referring to, parang gusto kong maging batang pasaway eh.
Nakita ko naman ang black suit na binigay ni headmaster sakin noon. Kinuha ko iyon at namangha ako sa texture at sa cloth niya mismo.
Wala akong nagawa kundi suotin at magsuot ng jacket at kunin ang flute ko.
Binuksan ko ng maayos ang bintana at tumalon ako para makatakas.
◆━━━━━━◆❃◆━━━━━━◆
I am looking for my willow tree when I heard someone talking? I immediately stopped and searched for the student who practices at night. Sana hindi si Andrew yun kundi patay ako.
◆━━━━━━◆❃◆━━━━━━◆
◆◆❃◆◆ᴅᴇʀᴇᴋ's ᴘᴏᴠ◆◆❃◆◆
Nagprapractice ako ng sword dance nang may narinig akong kaluskos sa paligid. Agad naman akong nawala sa konsentrasyon kaya inis kong binalingan ng tingin ang lugar kung saan nagmula ang kaluskos.
Nang wala akong napansin ng kakaiba, nag practice ulit ako at pinilit kong mag concentrate.
I started the first move in my sword dance. My father taught me a lot about swords, including this skill. Nasa gitna ako ng practice nang napansin ko ang isang nagkablack hoodie sa may gilid ng puno ng acacia. Nakamask din siya. Pero hindi siya sakin nakatingin...dahil parang may hinahanap siya. Nagtago ako at pinagmasdan siyang maigi. Pero hindi pala magtatagal yon. Nagtama ang mata namin ni Andrew. His eyes grew colder with his menacing stare.
"Why are you here?" sabay naming sinabi na nagpatahimik saming dalawa.
"Andrew, what are you doing in here?" he snorted and nainis ako. Nagbago na talaga siya. But I hope na nandyan parin si Andrew na naging kaibigan namin ni Sniper.
"Looking for someone who is in the gate of hell." casual niyang sagot habang nakasandal sa isang puno ng willow.
"And have you found him?" sabi ko habang pinapakiramdaman ang paligid. Parang may mali--
"Actually,that certain someone is in front of me already. Though he doesn't know what will happen next." I felt a bit of poison in every word he said nonchalantly.
"Then tell me Andrew, what will happen?" ramdam ko ang malamig na ihip ng hangin pagkatapos kong sabihin ang mga salitang iyon.
"Why would I spoil the fun?" mahina siyang tumawa habang humahakbang na palayo.
"Why are you here?"
"Ikaw pa ba ang Andrew na nakilala namin?"
"Why did you leave us? Your friends?"
"Who are you?" kusang napatigil siya sa tanong kong iyon. Pero mukhang wala siyang balak lumingon o humakbang.
"Who am I? Wow Derek, hindi ko inaasahang ikaw pa mismo ang maglalakas loob na magtanong sakin niyan. Even Sniper himself asked the same question two years ago. You want answers? Well guess what? I don't need to say that to a person who doesn't even understand what I feel." naglakad na siya papalayo habang nakatingin lang ako sa likod niya. Still, kahit na wala na si Andrew sa paligid, I know that there is still someone who watches me.
"Show yourself!" silence. Tanging ang ihip lang ng hangin ang maririnig even a needle will be heard because of the silence. And then, an annoying laughter of a can be heard.
"Hahaha. Your senses are quite good!" nilibot ko ang aking paningin only to find out na napapalibutan pala ako ng mga puno.
"Finding me won't be so easy." now I am sure that in one of these trees, she is hiding.
I closed my eyes and focused on where is tge exact place she was hiding. May narinig akong kung anong kaluskos at pagkadilat ko ng mata, isang taong nakajacket ang nasa harap ko na ngayon. Nakatalikod siya sakin while shielding me away from someone.
"Ooh. I didn't expect I will be found. " biglang bumaba sa isang puno ng willow ang babaeng nakakulay red at nakamaskara rin habang humahakbang papalapit sa kinakatayuan ng taong parang humarang sa harap.
At kung hindi ako tinakpan ng mysterious person na to siguradong nadaplisan na ng shuriken ang katawan ko.
"Well well well, look what we have in here?" sabi nung babaeng may hawak na shuriken habang nakangisi. Honestly, she looks like a ninja when she comes out of her hiding place.
"Who are you?" sinabi ko sa babaeng may ari ng shuriken na lumipat naman sakin ang atensyon niya.
"My my my! I didn't know Uccidere High has some good looking boys like you! Hahaha. Well that's bad, isn't miss?" sabay lingon sa tao--babaeng nasa harap ko ngayon. Bakit hindi ko napansin ang nakatago niyang buhok?
Pero sa halip na sagutin ang babaeng may shuriken, lumingon siya sakin at hindi ko pa narerehistro sa utak ko ay may kung anong naisaksak sa may bandang batok ko.
Bago pa ako tuluyang lamunin ng dilim, nasilayan ko ng kaunti ang mata ng babaeng humarang sa harap ko at ang duguan niyang kamay na hawak ang shuriken..
Dammit. This night is really a fantastic night.
◆◆❃◆◆ᴍᴏᴏɴ's ᴘᴏᴠ◆◆❃◆◆
"Well well well, look what we have in here?" sabi ni Natalie, the Lady of the Academy ng Royal Academy. My old friend.
"Who are you?" sinabi ni Derek kay Natalie na nakangisi kay Derek.
"My my my! I didn't know Uccidere High has some good looking boys like you! Hahaha. Well that's bad, isn't miss?" sabi niya tapos tumingin sakin. Hanga na talaga ako sa babaeng to. Mahilig talaga siya mamato ng mga laruan niya at kita naman, nagalusan pa ako.
Magsasalita pa sana si Natalie ng bigla ko siyang tinalikuran at mabilisang tinurukan si Derek ng pampatulog. Hindi ko kasi inaasahang makikita ko siya dito na kausap si Andrew and also, this foolish Natalie even dared to kill this deadface.
Sa segundong nagsara na ang mga mata ni Derek ay mabilisan kong binato pabalik kay Natalie ang shuriken niya na ngayon ay duguan. Sigurado akong hindi niya iyon inaasahan ngunit pagkasalo ng laruan niya, she smirked and throws multiple shurikens at the same time.
Kahit na anong gawin kong pagilag at pagsalag sa mga binabato niya, maaaring matamaan si Derek na ngayon ay walang malay sa likod ko. Wala na akong ibang paraan na maisip kundi isummon ang spirit beast ko.
"LAN!" a lady phoenix appeared in my back with a huge size. Mabuti na lang at nasa field kami malayo sa mga dorms because they will hear Lan's mystical groans.
"L-Lady P-Phoenix. A summoner and a assassin huh? Hard nut you are then." she smirked and ended up calling her beast contract. Which is a huge serpent. I acted immediately. I mind-linked Lan to put up a force field so the beasts won't make a commotion.
"Too bad my Yia won't back off." nung nakita kong biglang naglaho ang alaga niya ay agad akong pumunta sa tabi ni Derek. Pero hahawakan ko pa lang siya nang biglang may shuriken ang dumaplis sa mukha ko, dahilan kung bakit mahulog ang maskarang suot ko.
Good thing I used my old mask instead the ones I always usd.
"A-ALTHEA?!" Shoot. She found out. She withdrew her contract-beast but I didn't commanded Lan to go away.
"Hello Natalie." gulat na gulat siya lalo na nung sinabi ko ang pangalan niya. Winelcome naman niya ako ng yakap. But I didn't hugged her back.
"A-Althea, I-I didn't expect you here!" higpitan niya ang yakap but she loosen when she felt something different.
"W-Wait, a-are you c-cold?" pigil ang luha niyang sinabi. Tinignan ko lang siya ng malungkot and that's when she couldn't hold back her tears.
"T-The poison! OhmyGod Althea! N-N-Nasa i-iyo pa ang l-lason?" nang hindi ako sumagot ay mas lalo siyang naiyak at hinigit ako at niyakap.
"S-Si Lily! S-Siya ba ang may gawa nito?" napabuntong hininga na lang ako. She, Lily and I were best friends until Lily betrayed me.
"OhmyGod Al--!!"
"It's Moon." natigilan siya ng nagsalita ulit ako. Confusion was visible in her face.
"W-What?"
"I am no longer Althea Crown...." my old name was a pain in the ass. I hate that name. "...I am now Moon. Moon Volmalos." gulat na gulat siya sa revelation ko. I know she is hurt but it was the truth.
"W-why? Althea...? Bakit sinasabi nilang bumukod ka sa pamilya mo? Bakit ka humiwalay sa kanila--" napailing na lang ako habang nakatingin sa kanya.
"I didn't left them. Althea didn't left them. Because Althea died. That Althea whom you cherish is dead. She died of suffering torture, pain, and even humiliation because of her crazy family." napaupo na lang siya sa panginginig ng mga tuhod niya. Moments passed until she cried and mumbling something.
"I am sorry Althea. I am sorry. Dapat ay hindi kita iniwanan noon. Hindi dapat ako sumama kay Daniel. Hindi ko dapat iniwanan ang best friend ko--"
"Hindi ka na dapat magsorry. Hindi ka dapat magsorry sa akin. Past is past. Forget everything that has already written in history. Forget the girl who is innocent and fragile. Because she is already dead." lumuhod ako kay Natalie para magkasing taas na kami and I wiped her tears. I know she lives in a cage. But, dapat siya mismo ang gumawa ng paraan para makawala sa hawlang humaharang sa kanyang sarili. Kagaya ng ginawa ko....
Tumayo ako at dinampot ang nasira kong maskara. Napailing ako.
"You broke my old mask Natalie, now you owe me one." bahagya pa akong natawa at maski rin siya ay natawa.
"Why wear a mask though? You don't want others to see your beauty?" tumawa siya habang tumatayo. But her expression became serious.
"But, fate really hates us. Hates our friendship. But no matter how hard, I will bring back Althea. Bring her back to life. And help her reclaim her righteous place." kusa akong napatigil sa huli niyang kataga.
'righteous place.'
I looked at Lan. Hindi ko pa nakitang ganyan kalapit si Lan sa mga tao. She is allergic to humans. But seeing her close to Derek, made my face frown a bit.
Lumingon ako sa paligid. Wala na si Natalie but right on where she stood earlier lies a shuriken. Her favourite shuriken.
Napaangat ang tingin ko kay Lan.
"Paano babalik ang isang taong matagal ng wala? Paano Lan? Kahit na gusto ko, hindi pa rin pwede. Lan Lan Lan, paano?" I held her head as she bowed to me. She is a mystical creature. A mystical one.
I looked at Derek. Why are so troublesome?
ᴛᴏ ʙᴇ ᴄᴏɴᴛɪɴᴜᴇᴅ....