Chapter 12: Unbelievable
"How's your school, Jamilla?" tanong sa akin ni Kuya while we were eating our breakfast. Kumusta nga ba ang isang linggong pagpasok ko sa school? Hinigpitan ko ang hawak sa kutsarita at tinidor ko habang unti-unti kong inaalala sa isip ang mga nangyari sa buong linggo ko, kaso kahit anong gawin ko ay wala akong makitang ayos na pangyayari, kasi all of them ay panay kamalasan lamang. Who has started about it? It was Oliver fault only.
"Hm.. Ayos lang naman, Kuya. Actually I met a very kind classmate, so I did not easily feel getting bored, since napahiwalay ako sa mga kaibigan ko. Sobrang bait no'ng kaklase ko, Kuya. Sobra pa sa sobra. Ubod ng kabaitan," pagsisinungaling ko. Emphasizing the words of 'very kind', it seems like it was my biggest lie I've ever done for my family. Ngumiti naman sila, ibig sabihin no'n ay na-convience ko sila.
Ayaw kong ipaalam sa kanila na inaalipin ako ni Oliver because I know they will give me a lot of question just to know him more and at the same time, ramdam kong may hindi magandang mangyayari na ayaw kong humantong sa punto na iyon, kagulo iyon sigurado. Lalo na si Kuya, over protective iyan sa akin, kaya niyang isugal ang lahat para lang sa ikakabuti ko, ayaw na ayaw niyang nakikita akong umiiyak o nalulungkot. I don't have any issue with him for being that way, instead I feel lucky by having him. Siya ang nagsisilbing tatay at kuya ng pamilya ko.
Speaking of Oliver, I suddenly looked up to our wall clock when I remember him. Naalala kong susunduin niya pala ako at may pupuntahan pala kami ngayon. 7:55 AM na at 8 AM siya pupunta rito. Agad akong kinabahan.
I grinned. Wala siyang sinabi na dapat pagkarating niya rito ay nakaayos na ako, definitely, kapag dumating na siya saka lang ako magsisimulang maligo. Hayaan ko siyang mainip kakahintay sa akin.
"Okay. It's good for you," tugon ni Kuya kaya ningitian ko siya.
"Hmm.. my dear, pahinging favor bukas, ha? We were going to welcome our new neighbor and bilang tradisyon ng subdivision natin, magbibigay tayo ng pagkain biglang pag-welcome sa kanila rito. Kung puwede mag-bake ka ng banana bread by tomorrow? Kung may gagawin ka man bukas, please cancel it. Is it okay to you?" request ni Mama. Siguro 'yong tinutukoy niyang bago naming kapitbahay ay 'yong nakita ko kahapon.
"Wala naman po. Sige po," tugon ko kaya lumawak ang ngiti niya.
Habang papalapit na ang oras papunta sa 8:00 AM ay siya naman ang pagbilis ng tibok sa akin dibdib. Hindi ko rin maiwasan kabahan dahil siguradong makikita siya nina Mama at Kuya, I don't know what reaction will flash on their faces later, pero sana nama'y huwag nilang lagyan ng issue 'yong pagpunta ni Mokong dito.
Bahagya akong napatulala sa kung saan nang may maisip ako, kung makikita nila si Oliver at magpapaalam ito na susunduin ako, I wish they whould not allow me to come with him, unang beses pa lang na may pupunta na kaklase ko rito sa bahay namin, except sa dalawa kong mga kaibigan. At unang beses pa lang ako makakasama sa isang lalaki that would go somewhere else alone with, bakit kasi puro malas na lang ang nangyayari? Saan kaya kami pupunta? Wala akong tiwala sa lalaking iyon.
"Mama, Kuya. Meron nga po pa-" Biglang naputol 'yong sasabihin ko nang may marinig kaming tumatawag mula sa labas ng bahay namin, manly ang boses, technically I know it was him. Sandali akong napapikit dulot ng kaba.
"Sino naman kaya 'yon?" tanong ni Mama. She was about to stood up but I stop her.
"Ma! Ako na po'ng bahala." Agad akong tumakbo papunta sa main door namin. Huminga muna ako nang malalim bago buksan ang pinto. Pagkabukas ko ay naabutan ko ang nakataas na kaliwang kilay ni Oliver sa labas ng gate namin. Lumapit ako doon para buksan iyon at tinaasan din siya ng isang kilay.
"Kanina pa kita tinatawag, ah?!" inis na bungad niya sa akin. Hays. Makapag-react siya ng ganiyan, akala naman niya ay 1 hour siyang naghintay, 1 minute lang naman.
"Sorry po, kamahalan. Nakain kasi kami ng buong pamilya ko po, eh. Kayo nga po iyong istorbo."
"Wala akong pake. Let's go." Hinawakan niya ang braso ko para hilahin ako pero humawak ako nang mahigpit sa bakal ng gate namin.
"I'm not yet ready. Hindi mo ba ako nakikita? I'm just wearing a homely dress." Tiningnan niya ako nang deretso bago ibinaba ang tingin niya sa suot ko. Binitawan niya 'yong braso ko at hinilamos ang mukha niya gamit ang palad.
"Hays! Mala-late tayo nito," rinig kong bulong niya, kasabay ng paghinga ng malalim. "I told you! I'll be here at exact 8 AM! So, bakit hindi ka pa nag-aayos?" Ramdam ko ang inis mula sa boses niya.
"But you didn't tell me na dapat pagkarating mo rito ay ayos na ako, 'di ba?" sabat ko at nag-cross arm.
"Automatic na 'yon! Napaka-slow mo talaga."
"Kasalanan ko bang hindi mo nili-" Naputol ang sasabihin ko dahil sa boses ni Mama at ramdam ko ang yapak niya palabas ng bahay. Nagsimula ulit bumilis tumibok ang puso ko dulot ng kaba at tuliro.
"'Nak! Who's that?" I bit my lower lip.
"Ba't natataranta ka?" kunot-noong tanong sa akin ni Oliver.
"First time lang na may pumunta na lala—" Napatingin ako sa pinto nang narinig kong magsalita si Mama. Heto na 'yong pagkakataon na hindi ko alam kung ano ang gagawin.
"Sino 'yan, Jamilla?" gulat na tanong ni sa akin.
"Uh.. si Oliver po," kabado kong sagot.
"Lalaki iyan?!" Bumilog pa ang mga mata nito. Tumango ako bilang tugon pero napangiwi ako sa sunod niyang sinabi. "Ngayon lang akong nakitang may kinakausap at pinapapunta kang lalaki rito sa bahay natin. Lalaki ba talaga iyan?"
"Opo naman."
Lumapad ang ngiti ni Mama. "At last, hindi ako makapaniwalang nabasag niya 'yong pagkawala mo ng tiwala sa mga lalaki." Napatungo ako dahil sa sinabi niya. Ngayon alam ko na kung bakit ganyan 'yong reaksyon niya, iniisip niyang tuluyang nawala na 'yong trust issue ko sa mga tao, which is hindi talaga. Sa apat na taon na paninirahan ko rito sa Manila, si Oliver lang na lalaki ang naging malapit sa akin dito. Ngayon, hindi ko alam kung anong dapat ikikilos ko, lalo na't mali 'yong iniisip ni Mama. "Siya ba 'yong tinutukoy mo kanina?"
Dahil wala akong maisip na dahilan kung pa'no ko ipapakilala si Oliver sa kanya ay um-oo na lang ako. Ayaw ko naman sabihin sa kaniya na siya 'yong umaalipin sa akin sa school, may kaunting konsensiya naman ako kahit papaano.
"Yes po!"
Napatingin ako kay Oliver nang mapansin kong palihim siyang ngumisi.
"Ah. I see, siya pala 'yong very kind classmate mo. Halika, pasok na kayo." Tuluyan nang pumasok si Mama sa loob ng bahay. Napakunot ako nang noo nang humagalpak na ng tawa si Oliver.
"Anong nakakatawa?"
"Loading pa ba sa isip mo? Haha," natatawa niyang tanong. "Naks, ikinukwento pala ako sa pamilya mo."
I frowned. "Mali ka ng iniisip. Let me explain first, sinabi ko lang naman 'yon sa kanila para may maidahi—"
"Sus, 'Wag ka nang magpalusot, ayos lang naman sa akin na ikuwento mo ako sa kanila. At least, alam kong mabait pala ako sa iyo." He pinched the tip of my nose as he enter to our main door. Ginamit niya 'yong pang-aasar sa akin. Gosh, bakit kasi sinabi pa iyon ni Mama?
"Argh!" Napapadyak ako dahil sa inis. Napakayabang ng Mokong na iyon, ang lakas ng hangin sa katawan.
-
"Oliver, maliligo na po ako, ha!"
"Sige. Bilisin mo." Naglakad na 'ko paakyat ng hagdan but after a four steps I immediately heard my brother voice approching Oliver, it made me to stop and turned to them. I bit my lower lip, another problem.
"'Di ba, ikaw 'yong sikat na author sa wattpad?" Deretsong tanong ni Kuya kay Mokong.
"Hindi po ako sikat pero opo, author po ako," pa-humble na sagot nito. Napangisi ako dahil doon.
"Sus, humble," komento ni Kuya at humigop sa tasa ng kape na hawak niya. "Ang suwerte mo, hindi dahil sa larangan ng pagsusulat, kundi dahil nakapasok ka sa loob ng bahay namin dahil sa kapatid ko. As far as I know, may trust issue iyan si Jamilla sa mga lalaki after sa problema ng pamilya namin kaya gulat kami ngayon na for the first time, may lalaki ring nakapunta rito. Aren't you aware that Jamilla has a trust issue sa mga tao? Most especially sa mga lalaki?"
Hindi yata alam ni Kuya na nandito pa ako at nakikinig sa kung anong pinag-uusapan nila kaya dere-deretso itong nagsasalita patungkol sa akin. Ayaw kong sumabat dahil gusto kong pang marinig kung anong sasabihin pa ni Kuya rito. Akala ko magiging over protective para sa akin siya pero bakit iba 'yong kinikilos niya ngayon?
"Opo."
"Mabuti. Eh, what brings you here?"
"Uh.. Susunduin ko po si Jamilla, may pupuntahan kasi po kami. Is it okay po ba?" I'm not comfortable to seeing him to act like that, 'yong nag-po-po at opo siya, kasi feeling ko ay sumisipsip siya sa pamilya ko.
Heto na 'yong wish ko na sana hindi niya ako payagan pero sa pagkilos ni Kuya, mukhang malabong mangyari iyon.
"Oliver is your name, right?" tanong ni kuya kay Oliver. Ayan na lumalabas na 'yung pagiging mala-tatay niyang taglay.
"Yes po."
"Kung ikaw 'yong magiging dahilan para bumalik 'yong tiwala niya sa mga tao, papayag ako. Hindi kasi sapat 'yong dalawa niyang kaibigan, walang nangyayaring pagbabago sa kanya."
I frozed. Hindi dahil sa pinayagan niya ako, kundi dahil sa sinabi niya. Palibhasa, wala silang kaalam-alam dalawa ni Mama na hindi talaga okay 'yong pakikitungo namin ni Oliver.
Malawak na ngiti ang ibinigay ni Oliver at wala na itong sinabi pa.
"Saglit lang? Ikaw ba 'yong tinutukoy sa 'min ni Jamilla na ubod ng kabaitan na kaklase raw niya? Kung gano'n naman pala, I completely allow Jamilla to come with you. Basta, iuwi mo dapat siya ng exact 7 PM." Ayon pa 'yong naging rason para payagan niya ako, dapat pala pinag-isipan ko talaga nang maigi 'yong sinabi ko kanila. Pambihira, akala ko 'yong simpleng kasinungalingan ko ay hindi aabot sa ganito.
"Salamat po!" masaya niyang pasasalamat. I frowned. Mas gugustuhin ko pang gumawa ng projects kaysa makasama ko siya ng buong maghapon. I can't believe that they allowed me to come with him all day.
"Kuya? Hanggang 7 PM talaga?" I just want to clarified it kasi hindi ko kakayanin 'yon at bihira lang niya 'ko payagan gumala ng hanggang ganyan oras.
Gulat siyang lumingon sa akin. "Kanina ka pa ba nand'yan?"
"Hindi. May kinuha lang." Napatingin ako kay Oliver, deretso lang ang tingin nito sa akin, alam kong alam niyang kanina pa talaga ako nandito, sadyang hindi lang ako napansin ni Kuya.
"Oo, hanggang 7 PM. Kaya lubusin niyo na ang paggala niyo mamaya," he chuckled.
"Okay," walang emosyon kong sagot at napabagsak ng balikat. Nakakainis, ayos lang na payagan nila ako pero huwag naman ganoon na hanggang gabi. Hindi na ako makakatanggi, kasi ramdam kong pinagkakatiwalaan na nila si Oliver dahil sa sinabi ko kanina. Puno na ako ng pagsisisi.
-
Nandito ako sa kuwarto ko habang kumukuha ng dress na susuotin ko when I felt my phone suddenly vibrate, kinuha ko agad ito at binasa kung sino ang nag-text.
Oliver:
Hello. Alam kong narinig mo 'yong sinabi ng Kuya mo. Don't worry, I am here to help you to get out of the box. :)
Time: 8:15 Am