Aizen
I slowly open my eyes and close it again when a bright light welcomed me.
I started reminiscing while feeling the pain in my body, mostly mg both arms. Ano nga bang nangyari?
Right! I suicide. Or am I? Am I already dead?
"Ano sa tingin mo ang ginawa mo?" I heard a familiar voice at ayon ang naging cue ko para magbukas ng mata.
"I am still alive," I disappointedly said and met his gaze.
Nagulat ako nang bigla niyang hilahin ang kanang braso ko and I shouted in pain. Bakit kailangang hawakan pa ang kamao?
"Ano ba! Masakit kaya." Nakita kong naiinis siya sa akin.
"Ano bang katangahan ito, Miss Yitsoel? Kung may problema ka, hindi mo naman kailangang gawin ito—"
"Ayan ka na naman sa pangunguna mo sa akin! Adviser lang naman kita. Bakit ka ba nakikielam? Ano ba kita?" I suddenly saw how his mood shifted.
"Don't you ever talk to me like that again. You'll never like it. At ano mo ako? You said it already. I am your adviser and my concern is on you kasi estudyanye kita. I guess, you need some time to be alone. Do not do anything stupid," he said and leave me. I close my eyes and sighed.
Kamatayan na, naging bato pa. They can't blame me tho. They pushed me to do this thing.
I heard a ringing phone and it was mine. I read the caller ID and it is mom.
Napabuntong-hininga ako at sinagot ito.
"Bakit hindi mo tinuluyan sarili mo?! Tatanga-tanga ka kasi at bagay sa iyo 'yon! Sana mawala ka na para sumaya na kami ng tuluyan!"
The call went off. At wala akong ibang ginawa kung hindi ako umiyak. Instead of asking how am I, mas ginugusto pa nilang mamatay na ako ng tuluyan.
Why me?
Bakit ba ako? Bakit pa ako? Hindi ba ako deserving na sumaya? All my life, I gave everything I have pero bakit sa huli, pinagdadamutan pa rin ako?
I remember the time na malapit na ang 7th birthday ko. That's the shittest shit I've experienced.
Flashbacks
Masaya akong bumangon sa kama at nagtatatalon. Birthday ko na! Birthday ko na!
"Happy birthday to me! Happy birthday to me~!" awit ko sa sarili ko at nagtungo sa banyo saka nag-ayos. Sinuot ko ang paborito kong damit ni Catwoman.
"Ano kayang handa nina mama para sa akin?" Hindi ko maiwasang maexcite sa naiisip ko.
Baka may pa-games sila! O 'di kaya ay tatlong layer ng chocolate cake at mga paborito kong ulam! Hindi na ako makapaghinta—
Pinilit kong pihitin ang pinto ng kwarto ko pero hindi ko ito mabukas.
"Mama? Mama! Papa! Tulong!" sigaw ko pero walang pumupunta sa akin. Naiiyak na ako.
Pumunta ako sa bintana at tinanaw ang labas ng bakuran namin pero wala ang sasakyan ni papa.
Umalis kaya sila? Iniwan ba nila ako?
Nagsimula akong umiyak. Pinilit kong makalabas sa bintana at nagawa ko. Pumunta ako sa main door namin at bukas ito! Nang makapasok ay naiyak ako dahil sa maraming mga handa at balloons na may nakaimprintang Happy birthday!
"Waaah!" sigaw ko sa tuwa at pinunasan ang luha ko. May mga hotdogs at marshmallows na nakatusok sa stick at nakatusok ito sa malaking pinya kaya kumuha ako doon.
Kumuha rin ako ng shanghai at masaya na nginuya ito nang marinig ko ang sasakyan nina papa.
"Salamat, mama at papa! Nag-enjoy po ako! Mga kuya, salamat sa regalo ninyo sa akin!" Narinig kong sabi ni Elena. Oo nga pala at limang taon na ito ngayon!
"Elenaaa! Happy birthday! Halika kain na tayo. Naghanda sina mama para sa akin—" Naputol ang sasabihin ko nang magsalita ito.
"Ang kapal ng mukha mo! Para sa akin lang iyan at bakit mo binawasan ang pagkain ko?! Mama, oh! Papa! Huhu!" Nagulat ako nang bigla akong pinagalitan ni mama. Sinabunutan niya ako nang sobrang higpit at hinila sa kung saan man.
"Mama! Masakit po. Tama na, mama!" iyak ko. Naramdaman ko ang kamaong tumama sa mukha ko at nakita ang galit na mukha ni papa.
"Walang hiya kang bawasan ang mga pagkaing hindi naman sa iyo! At bakit kami mag-aabalang paghandaan ka?! E, sampig ka lang naman! Pabigat ka lang dito!" hirit ni papa na nagpaiyak sa akin.
"A-Ano pong ibig niyong sabihi—"
"Ampon ka lang at sana ay hinayaan ka na naming mamatay dahil nagpalaki kami ng pabigat sa buhay!" Hindi ko matanggap ang mga sinasabi nila sa akin.
Sa murang edad ko ay sari-saring masasakit na salita ang naririnig ko.
That time... I forgot that I have my birthday. Wala rin namang nagtangkang bumati.
End of Flashbacks
Speaking of birthday...
"Hahaha! Isang buwan na lang pala at kaarawan ko na naman. Ano bang magandang iregalo sa sarili ko? Hmm... Kamatayan?" Tumawa ako nang pagak at nagtuluan ang mga luha ko. Umiiyak ka na naman, Aizen.
"Kailan mo ba ititigil na patayin ang sarili mo?" Sir Eudler came in and put a small plastic bag on the table.
"Kumain ka muna," he coldly said at nilabas ang pagkain na nasa styro.
"Hindi niyo na kailangang bilhan ako ng pagkain. Aalis na ako." Akmang tatanggalin ko na ang mga nakakabit sa akin nang hawakan niya ang braso ko.
Suddenly, I felt an instant spark. I flinched and I saw him too. In his touch, I can felt his tenderness.
B-Bakit ganiyan siya?
"Rest."
One word yet send an impact to me. This is so new to me. Ngayon ko lang naramdaman na may umiintindi sa iyo. Na may nagmamalasakit sa iyo.
Wala akong ibang nagawa kung hindi ang sundin siya. Nanahimik ako sa tabi habang tinitignan siyang ilabas ang metal spoon sa plastic. Nagulat ako nang bigla siyang nagscoop ng isang kutsarang pagkain.
"A-Anong ginagawa niyo?" tanong ko. Is he going to feed me?
"You see. Your state can't feed you kaya ako na ang gagawa nito." Aangal na sana ako pero inilapit niya na ang kutsara sa akin.
Tinitigan ko siya and he did the same. I gulped. Feeling again those butterflies inside my stomach. Sinubo ko agad ang pagkain sa kutsara at tumingin sa malayo.
This is so awkward and at the same time...I felt something weird inside.