Ang lahat ay nagsimulang maghanap sa palibot ng harang sa anumang kahina-hinala. Ngayon
na ang libingan ng Dark Emperor ay nasa kanilang harapan, at malinaw na sinabi ni Jun Wu
Yao na ang bagay na nagpapanatili sa hangganan ng harang ay maaring ilang kristal. Ang dapat
nilang gawin ay durugin ang mga iyon at ang harang ay masisira .
Mas madaling sabihin kaysa gawin sapagkat hindi ganoon kadali na hanapin ang mga iyon.
Hindi nila nagawang makita kung gaano kalaki ang libingan ng Dark Emperor, ngunit habang
binabaybay ng grupo ang bawat sulok, bawat isang hakbang nila ay may kalakihan ang
distansiya at kahit na matapos silang maglakad ng may ilang sandali, ay hindi pa rin nila
nagawang mahanap ang anumang likuan, silang lahat ay nakatayo lamang sa isang dako ng
libingan ng Dark Emperor.
Si Fei Yan at Rong Ruo ay parehong naglakad sa isang daan at bagaman ang mata niya ay
nakatingin sa likuran ni Rong Ruo, ang kamay ni Fei Yan ay tuloy pa rin sa paghahanap. Ngunit
ang isang kamay niya ay nasa kaniyang likuran habang walang ingay na binilisan ang kaniyang
mga hakbang at nakahabol sa likuran ni Rong Ruo.
Nakatuon ang atensyon ni Rong Ruo sa paghahanap ng mga kristal na humahawak sa
hangganan ng harang nang maramdaman niyang may nahulog sa kaniyang ulo. Nagtatakang
inabot niya ang kaniyang ulo upang hawakan iyon at tanging mga bulaklak ang pumuno sa
kaniyang kamay.
Lumingon si Rong Ruo at nakita si Fei Yan na nakatayo sa kaniyang likuran at sa mukha nito ay
naroon ang pamilyar na maliwanag na ngiti.
"Magandang tingnan sa iyo." Nakangiting saad ni Fei Yan.
Tumingin si Rong Ruo sa imahe ng korona sa pader. Ang koronang bulaklak sa kaniyang ulo
kung ihahambing sa hinabi ni Little Jue ay mas maayos ang pagkakagawa, ang lilang mga
bulaklak ay masalimuot na hinabi kasama ang berdeng mga dahon, iyon ay talagang
napakaganda.
Ngunit ang labi ni Rong Ruo ay bahagyang nanigas habang walang magawa na napatingin kay
Fei Yan .
Nasa mukha pa rin ni Fei Yan ang maliwanag na ngiting iyon ngunit napansin nito ang
seryosong ekspresyon sa mukha ni Rong Ruo, kaya't ang ngiti sa labi niya ay nagsimulang
mapalis.
Hindi sa hindi niya maramdaman. Matapos ang pangyayari sa pagitan nila, sadyang inilayo nito
ang sarili sa kaniya. Ang dalawa na hindi mapaghiwalay noon, ngayon ay asiwa sa isa't isa, at si
Rong Ruo sadya o hindi sadya ang pag-iwas sa kaniya ay laging nagdudulot sa puso ni Fei Yan
na mapakislot sa kalungkutan.
Ang pakiramdam na iyon ay hindi kailanman naramdaman pa ni Fei Yan. Iyon ay napakahirap,
hindi mailarawan na hirap.
"Hindi… mo nagustuhan?" Ang boses ni Fei Yan ay bahagyang may kirot.
Tinitigan ni Rong Ruo ang mukha ni Fei Yan at nagsalubong ang kilay niya. Inalis niya ang
koronang bulaklak sa kaniyang ulo at inilagay iyon sa kamay ni Fei Yan.
"Akala ko malinaw na sa iyo. Imposible may mamagitan sa ating dalawa." Saad ni Rong Ruo na
naguguluhan. Naging malapit siya kay Fei Yan, ngunit itinuring lamang niya si Fei Yan na
kaniyang matalik na kaibigan, parang tunay na kapatid niya.
At hanggang doon lamang iyon.
"Bakit?" Marahang tanong ni Fei Yan.
Bakit imposible iyon?
Napabuntong-hininga si Rong Ruo at ang kaniyang dibdib ay sumikdo.
"Hindi ako tulad ng iyong iniisip. Sa totoo lamang, ako…"
Eksaktong may sasabihin sana si Rong Ruo, isang malakas na alingawngaw nang pagguho ang
dumagundong sa kanilang mga tainga!
Agad nilang nakalimutan kung ano ang kanilang pinag-uusapan at mabilis na lumingo sa
pinagmulan ng tunog!
Hinahanap ni Jun Wu Xie ang mga kristal na magbubukas sa harang at matapos magsaliksik sa
anumang kahina-hinala, ay may naramdaman siyang maliit na nakausli sa ilalim ng kaniyang
paa. Agad siyang naupo at hinawi ang lupa sa paligid ng maliit na usling iyon sa ilalim ng mga
bulaklak.
Isang makinang na kulay lilang kristal na nagliliwanag ang nakita sa ilalim ng lupa. Tinawag
niya ang kaniyang spirit powers at sinagad iyon upang sumiklab bago gumawa ng isang
malakas na pagdurog sa kristal!
Sa sandaling dumapo ang kaniyang kamao sa kristal, ang magandang lila na kristal ay agad
nabalot ng mga bitak. Sa parehong sandali na nawasak ang kristal, isang alingawngaw na
pagkawasak ang nadinig at bago pa man makahuma si Jun Wu Xie, bigla niyang naramdaman
ang lupa sa ilalim ng kaniyang paa na nayanig at lumulubog!
Isang napaka-lakas na puwersa ang humigop sa kaniya, kinaladkad siya pailalim sa biglang
pagyanig!