Binuksan ni Wendy ang kanyang mga mata at nakita ang isang hindi pamilyar na kisame sa itaas niya. May mga labaha na draping mula sa mga kahoy na beam. Ang kisame ay binubuo ng mga kulay-abo na mga brick at may isang unlit, pabilog na chandelier. Mabagal, ang imahe ay nakabukas mula sa maulap upang i-clear hanggang makita niya ang bawat detalye.
[Ito ay hindi isang malamig na batuhan na bubong o makitid na tolda. Tama, iniwan ko ang Asosasyon ng Kooperatiba ng Witch para sa higit sa kalahati sa isang buwan. Nagtataka ako kung matagumpay na pinamunuan ni Mentor ang mga kababaihan sa pagtuklas ng Banal na Bundok.] Iniisip ni Wendy.
Kinuha niya ang isang malalim na paghinga. Kahit na ang hangin sa silid ay hindi kasing malinis at sariwang tulad ng sa isang kuweba, ang kanyang kalungkutan at init ay naging komportable sa kanya. Ang kanyang katawan ay nakabalot sa isang soft velvet quilt, at ang mga layer ng cotton blankets sa ilalim ng kanyang lumubog bahagyang sa bawat oras na siya ilagay sa kanila. Kahit na buo ang kanyang katawan, ang kanyang mga daliri ay hindi malantad.
Naramdaman niya ang isang maliit na nagkasala sa pag-iisip ng lazing sa kama. Kahit na nakarating na lamang siya ng kalahating buwan, naramdaman niya ang damdamin ng kapayapaan. Ito ay isang bagay na hindi niya nakaranas ng mahabang panahon.
Sa kastilyo, walang sinuman ang makagambala sa kanya kahit gaano kadalas nakabangon siya. Katulad ngayon. Lumingon si Wendy upang tumingin sa bintana at napansin na ang kulay-abo na kalangitan ay isang maliit na nakasisilaw. Ito ay tila higit sa 10 a.m. Sa kanyang nakaraang buhay libot, hindi siya nagkaroon ng ganitong komportableng pagtulog bago. Siya ay woken sa pamamagitan ng mga faintest tunog at nagkaroon upang maghanda ng pagkain bago liwayway. Sa panahong iyon, ang mga witches ay nanirahan sa takot na matuklasan ng simbahan o namamatay sa susunod na Demonic Torture.
Kahit na nagtatago sa hindi mailabas na Saklaw ng Bundok, si Wendy ay laging abala sa maraming gawain. Kinailangan niyang tumulong sa pagpapakain ng pinatuyong pagkain at mga damo, pagpapatuyo ng labasan ng kanyang mga kapatid na babae, o paglilinis ng kampo at iba pa.
Wendy ay hindi isip ang paggawa ng mga gawa na ito at nadama masaya kapag nakikita ang ngiti sa mukha ng lahat. Gayunpaman, hindi niya mapigilan ang tamad na buhay ngayon. Hindi inaasahan, tinatangkilik niya ito.
[Hindi, hindi ako dapat maging tamad.] Pagpapakpak ng kanyang mukha, hinikayat ni Wendy ang sarili at sinubukan ang kanyang makakaya upang lumabas sa kama. Nang siya ay nasa kumbento, ang nanay na superior ay palaging nagbabala na hindi kailanman pagpalain ng Diyos ang mga tamad.
[Sa ilang sandali, pupunta ako sa kastilyo sa likod-bahay upang magpraktis sa pagkontrol ng hangin at malilimutan ko ang niyebe sa daan.] Hindi mapigilan ni Wendy ang kanyang ngiti kapag naisip niya ang mga kinakailangan ng Kanyang Kataas-taasan para sa kanyang pagsasanay. Ang mga ito ay kakaiba at sira-sira na mga pangangailangan, tulad ng pagtatanong sa kanya na kontrolin ang hangin ng 10 metro sa itaas ng kanyang ulo matapos na nakita niya ang kanyang pagganap. Gayunpaman, ang isang bruha ay hindi maaaring pahabain ang kapangyarihan hangga't kinakailangan niya. Gayunpaman, ang prinsipe ay hindi nagagalit nang inamin niya na higit pa sa kanyang mga kakayahan. Sa halip, siya ay dumating sa isang kakaibang ideya-nakatayo sa isang dumi ng tao at pamumulaklak ng hangin mula sa itaas at ibaba sa parehong oras. Pagkatapos ng pagsubok, nakita ni Wendy na ito ang praktikal na solusyon. Ang resulta ng pagsubok ay nalugod sa Kanyang Kataas-taasan. Bukod sa pagtanong kay Wendy na magsanay pa, tinanong din niya siya kung natatakot siya sa taas.
Tulad ng inilarawan sa Nightingale, ang Roland Wimbledon ay talagang isang di mahuhulaan. Gayunpaman, siya rin ay isang prinsipe na nagmamalasakit sa mga witches.
Wendy mahina mahina sa pag-iisip.
[Mentor, mali kayo. Mayroong isang prinsipe na hindi napopoot sa mga witches.]
Matapos niyang isuot ang bagong damit, naramdaman niya na medyo masikip ito sa dibdib-nasanay na ito ni Wendy. Nang hahanapin niya ang panahi ng kit upang pagalingin ang tela, may kumatok sa pintuan.
"Pasok ka."
Ito ay Nightingale. Wendy ay medyo nagtaka nang labis at laughed. "Ang Kanyang kamahalan pa rin ba sa kama? Nakakagulat na mayroon kang panahon upang makita ako."
"Ano ba ang pinag-uusapan mo? Wala akong panahon upang sundan siya sa buong araw." Ang ruwisenyor ay itinaas ang basket sa kanyang kamay. "Dinala ko sa iyo ang ilang almusal."
Karaniwan, ang dalaga na naglingkod sa almusal sa kanyang silid. Wendy ay bahagya nakita at talked sa Nightingale maliban kung ang prinsipe ay natutulog. Siya ay nakangiti sa kanyang puso. Alam ni Wendy na ang Nightingale ay dapat na lumabas upang suriin kung siya ay nagising at dumating sa lalong madaling siya ay wala sa kama.
"Sige, ano ba?" Kinuha niya ang basket at inilagay ang isang piraso ng tinapay na puno ng keso sa kanyang bibig.
"Hmm ..." Nightingale lumakad sa bedside at nakaupo. "Ngayon ay ... ang araw para kay Nana."
Wendy ay hindi makapagsalita. Alam niya na kahit na ang unang kagat ng magic kapangyarihan ay hindi bilang mabangis at hangga't ang isa sa Araw ng Adult, ang bruha ay hindi ganap na ligtas. Ang mas bata ay isang mangkukulam ay, mas mababa ang sakit na maaari niyang matiis. Inilagay ni Wendy ang basket sa bedside cabinet at lumakad sa Nightingale. Pinaikot niya ang kanyang balikat at inaliw siya. "Hindi ba sinasabi ng Kanyang Kataas-taasan na hangga't inilabas ng bruha ang kanyang kapangyarihan araw-araw, ang pag-aalis ng torture ay mababawasan?"
"Ito ay isang teorya lamang."
"Hindi bababa sa ito tunog makatwirang." Nagpunta si Wendy. "Si Anna ay sa pamamagitan nito sa ganitong paraan, hindi ba siya?" "Siya ay ligtas kahit na sa deadliest Araw ng Adult, at nakita mo ito sa iyong sariling mga mata," siya naka-pause at nagpatuloy, "Nasaan Nana?"
"Nasa ospital siya." Habang pinag-uusapan niya, ang Nightingale ay hindi maaaring pigilin ang kanyang ngiti. "Narinig ko na ang kanyang ama, Baron Pine, ay bumili ng maraming mga hares mula sa mga hunters at ipadala ito sa Medical Center. Nana ay makakasama sa kanila hanggang bukas."
"Maganda ang magkaroon ng gayong ama," sabi ni Wendy. "Hindi ko matandaan ang anumang bagay tungkol sa aking pagkabata ... na kung saan ay lubhang kakaiba. Ito ay parang memory gap. Wala akong ama o ina, at ang lahat ng mga alaala ay nagsisimula sa oras na ako ay nasa kumbento."
"Mukhang medyo mas masaya ako kaysa sa iyo."
"Oo, mas masuwerte." Umupo si Wendy sa tabi niya. "Kinakabahan ka ba?"
"..." Nightingale ay nanatiling tahimik para sa isang habang at nodded.
Siyempre, alam ni Wendy kung ano ang kinakabahan niya. Ang araw na ito ay hindi lamang napakahalaga sa Nana kundi pati na rin ang isang mahalagang punto para sa kapalaran ng lahat ng mga witches. Kung makakakuha siya ng ligtas na kagat, nangangahulugan ito na ang lahat ng mga witches ay libre mula sa tinatawag na mga demonyo ng mga minions, at Border Town walang alinlangan ay ang kanilang Banal na Mountain. Isang araw ay darating kung saan magtitipon dito ang lahat ng mga mangkukulam, na naninirahan sa isang buhay tulad ng mga ordinaryong tao na walang pangangailangan upang lumipat sa paligid upang itago mula sa simbahan.
"Walang gumagalang na nag-aalala. Umalis tayo ng isang araw upang manatili sa Nana."
"Isang araw ... off?" Nakita ng romeing si Wendy na may malawak na mga mata.
"Oo, sinasabi ko sa akin ang balita nang maaga ay ginugulo ako sa iyo," sabi ni Wendy. "Dahil hindi kami nararamdaman para sa pagsasanay, pumunta kami at tingnan si Nana. Hindi ba nakasulat sa kontrata? Tinatawag itong bayad na bakasyon."
...
Pagkatapos ng hapunan, ang silid ni Nana ay puno ng mga tao-si Anna, Lightning, Nightingale, Wendy, Tigui, at Roland. Nakikita ang lahat ng mga taong ito, ang batang babae ay mukhang bewildered. "Er ... mamamatay ba ako?"
"Syempre hindi!" Lahat sila ay nanginginig.
"Ang intensity ng kagat sa unang pagkakataon ay hindi masyadong malakas." Wendy gaganapin Nana ang kanang kamay at sinabi, "Manatiling pokus, maaari mong pamahalaan ito."
"Hawakan ang aking mga kamay kapag nasasaktan." Tinitig ng Tigui ang kaliwang kamay ng kanyang anak na babae at sinabing, "Lumakas ka sa ospital. Nagagalak ako sa iyo."
Ang batang babae ay nodded. Tiningnan niya ang karamihan hanggang sa nahulog ang kanyang mga mata kay Anna.
Lumakad si Anna at hinagkan ang kanyang noo. "Manatiling buhay, okay?"
"... Yeah."