Ang karwahe ng kabayo ay dumaan sa bali-balikong eskinita at huminto sa labas ng tarangkahang Jingxiang. Lahat ng makikita sa labas ay isang masukal na kagubatang tila sinasakop ang kalahati ng kalangitan, kasama ang sikat ng araw. Mayroon lamang matangkad na pulang pader ng ladrilyo, na mukhang may batik-batik sa paglipas ng panahon. Sa kaunting haplos ng daliri, mababalatan ang mga seksyon ng dingding.
Isang maputlang kamay ang humawak sa manto at hinila pabukas ang pintuan ng karwahe ng kabayo. Suminag ang sikat ng araw sa kanyang noo habang umihip ang hangin sa kanyang buhok. Marahan siyang nagtaas ng kilay habang tinakpan ang kanyang mukha ng payong na gawa sa kawayan, iniwan lamang ang mahina niyang baba na nakikita. Sumunod si Bei'er, may hawak na kahon ng gamot sa kanyang kamay. Nang makitang makipagpalitan ng salita ang eunuch sa mga bantay na gwardya, ibinaba niya ang kanyang tinig at tuwang-tuwa nagbulalas, "Master, ito ang palasyo!"
Hindi siya sumagot habang patuloy siyang nakatingin sa batong semento.
Matapos ang isang araw ng pag-ulan, hindi lumitaw ang araw. Ang mga patak ng ulan ay lumipad kasama ng hangin. Ang sinag ng liwanag ay mukhang pula, bumubuo ng madilim na bilog sa kanyang damit na kasing puti ng nyebe. Nang makitang nanatili siyang tahimik, dumila si Bei'er at masunuring tumayo sa gilid. Lumapit ang eunuch at tumawa, sinasabing, "Master Shuixiang, sumunod ka sa akin."
Tumango si Shuixiang at sumagot, "Salamat sa pag-aabala." Ang kanyang tinig ay mababa at paos, na ginulat kahit na ang nagpapatakbo. Hindi niya inaasahan na pag-aari ng babae ang gayong nakakatakot na tinig. Hindi maiwasan ng matandang eunuch na maingat siyang pag-aralang muli. Ang kanyang damit ay manipis at ang kanyang buhok ay itim na itim, habang nakasuot siya ng belo, na sinasakop ang malaking bahagi ng kanyang mukha, maliban sa kanyang mata. Malalim ang tingin ng kanyang mga mata. Bagaman nakatingin siya sa ibaba, isang sopistikadang awra ang nagmumula sa kanyang mga mata, pinagmumukha siyang matalas at masungit.
"Eunuch?" nagtaas siya ng kilay at tumawag.
Umalis sa pagkatulala ang matandang eunuch at sinabi, "Dito."
Sa kabila ng kumpletong sistema ng kanal na pinagtibay ng palasyo na ito, hindi nito maiwasan ang malalaking lawa ng tubig na maipon dahil walang tigil na umuulan sa loob ng ilang araw. Ang matandang eunuch, na ngayon ay alam ang pagkakakilanlan ni Shuixiang, ay hindi nangahas na tingnan siya sa mata. Yumuko siya at inalok na dalhin ang payong para sa kanya. Hindi tumutol si Shuixiang, ibinaba ang kanyang ulo upang maglakad sa gilid. Nang makarating sa isang pasilyo, kumaliwa siya sa sorpresa ng matandang eunuch.
"Master Shuixiang, pangatlong beses mo pa lamang nakapasok sa palasyo. Naaalala mo na ang dadaanan mo? Dati, nang pumasok ako sa palasyo, hindi ko mahanap ang aking pupuntahan ng dalawa hanggang tatlong taon."
Sumagot si Shuixiang nang may ngiti, "Ang aking memorya ay medyo mas mahusay."
Ngumiti ang matandang eunuch. "Tunay na isa kang banal na manggagamot. Nang ininom ni Ginang Yang ang gamot na inireseta mo, gumaling siya ng susunod na araw."
Tumawa si Shuixiang, "Napakabait mo." Pagkatapos ay humakbang siyang ng kalahating hakbang paatras at sumunod sa likuran ng eunuch, ibinaba ang kanyang ulo at patuloy na lumakad.
Pagdating niya sa opisina ng panloob na pangangasiwa, nagsagawa ng pagsusuri sa kanya. Binigyan siya ng pinunong eunuch ng ilang tagubilin at ibinigay sa pinunong eunuch ng Templong Ganan. Hindi na makakasunod pa si Bei'er. Ibinigay niya ang kahon ng gamot kay Shuixiang at sinabi habang tumatawa, "Hihintayin ko dito si Master."
Nang matapos niya ang kanyang sasabihin, nakita niya si Shuixiang na tumalikod upang tumingin sa kanya ng malalim at tahimik. Tatlong taon na sinundan ni Bei'er si Shuixiang mula nang kinuha ng epidemya sa kabisera ang buhay ng kanyang ama. Mabuti nalang, inampon siya ni Shuixiang. Kahit na mukha itong malamig at hindi masyadong nagsasalita, tinrato niya nang mabuti sa Bei'er. Nahaharap sa malamig na titig ni Shuixiang, bumulong si Bei'er sa takot, "Master?"
Nag-iwas ng tingin si Shuixiang at itinaas ang kamay upang ayusin ang kanyang buhok. Malumanay niyang tinanong, "Nagugutom ka ba?"
"Hindi." Sagot ni Bei'er.
"Nagdala ba tayo ng ilang meryenda? Kung nagugutom ka, kumain ka muna." Hindi ito tulad ni Shuixiang. Nasurpresa si Bei'er. Hindi mapigilan ang kagalakan, ngumiti siya at sinabi, "Hindi ako nagugutom. Hihintayin ko si Master upang sabay na kumain."
Wala nang sinabi pa si Shuixiang at umalis na kasama ang eunuch. Nang tumapak siya sa bakuran, lumingon siya upang makita si Bei'er na nakatayo sa tabi ng gate, ngiting-ngiti. Ang kanyang mukha ay mukhang mapula na parang naglagay siya ng pampaganda.
Ilang taon na si Bei'er ngayong taon? 15? Isang maliit na kaisipan ang dumaan sa kanyang isipan, dahilan upang mapasimangot siya. Tumigil ang ulan, ngunit lumamig ang hangin. Ipinaliwanag ng punong eunuch ang mga pormalidad pagkakita sa emperador habang tinandaan niya ang mga sinabi nito. Matapos maglakad ng isang oras, nakarating sila sa pasukan ng palasyong Ganan. Pumasok ang tagasilbi upang mag-ulat habang naghihintay siya sa labas ng palasyo. Nakaramdam siya ng kaunting kaba habang bumilis ang tibok ng kanyang puso. Ilang beses siyang huminga ng malalim ngunit hindi niya napigilan ang emosyong nararamdaman niya. Mahigpit niyang isinara ang kanyang mga labi sa likuran ng kanyang belo, nagpakita ng masungit na ekspresyon. Sa katunayan, simula nang unang beses siyang pumasok sa palasyo tatlong buwan na ang nakakaraan, kahit na muli siyang pumasok sa syudad limang taon na ang nakalilipas, inabala siya ng mga emosyong ito. Nakaramdam siya ng nerbiyos, balisa, madamdamin, at kahit ilang elemento ng pag-asa. Alam ni Shuixiang na hindi siya dapat nakakaramdam ng ganito; kahit na ang isang maliit na pagkalingat ay magiging sanhi ng pagkabigo ng kanyang plano. Gayunpaman, hindi pa rin niya mapigilan ang kanyang damdamin, lalo na ngayon at sa sandaling ito!
Habang dahan-dahang bumukas ang mga pintuan ng palasyo, isang tao ang lumabas, ngunit hindi ito ang punong eunuch. Sa halip, ito ay isang nakakaakit na kagandahang nakasuot ng mala-bughaw na lilang kasuotan ng palasyo, na mukhang nakasisilaw. Bahagya siyang tumingin paitaas tungo kay Shuixiang at nagtanong, "Sino ka?"
"Ito si Master Shuixiang, inirekomenda ni Ginang Yang na tignan ang sakit ng Kamahalan." Ang pinuno ng eunuch ay nangyaring lumabas. Nang matapos niya ang kanyang pangungusap, lumingon siya kay Shuixiang at sinabi, "Master Shuixiang, magbigay-respeto kay kay Ginang Cheng."
Tumingin si Shuixiang sa mukha ni Ginang Cheng, yumuko at sinabi, "Pagbati, Ginang." Kalmado ang tinig niya; ang aksyon kung saan siya yumuko ay mahusay na naensayo. Hindi siya mukhang isang tao na kapapasok lang sa palasyo. Si Ginang Cheng, na hindi makakita ng pagkakamali saan man, ay mukhang mas naiinis habang sinabi niya sa mababang tinig, "Mukha siyang isang taong maalalahanin, ngunit bakit nakasuot pa rin siya ng belo? Sinong pumayag sa kanyang magsuot ng gayong bagay sa palasyo?"
Sumagot ang punong eunuch, "Ginang, si Master Shuixiang ay isang di-sekular na tao. Hindi nararapat para sa kanya na makita ang mga tagalabas. Samakatuwid, tinatakpan niya ang kanyang mukha ng belo tuwing papasok siya sa palasyo."
Umismid si Ginang Cheng. "Ang mga tao ba mula sa sentro ng mga manggagamot ay patay na lahat? Masyadong tanga din si Ginang Yang. Bakit magrerekomenda siya ng isang tagalabas upang pumasok sa palasyo? Kung may nangyari, sino ang mananagot?"
Ang salungatan sa pagitan ni Ginang Cheng at Ginang Yang ay kilalang-kilala; hindi na ito lihim. Ang kuya ni Lady Cheng na si Cheng Yuan, ay isang pangunahing pigura ng militar na sumunod sa emperador sa hindi mabilang na mga salungatan. Si Ginang Yang ay mula sa Song; ang kanyang pamilya ay mayaman at mayroon siyang suporta sa mga matandang opisyales ng Song. Sa partikular, pagkatapos ng pagkamatay ni Emperatris Nalan, hindi pa naghahayag ang emperador ng bagong emperatris. Kung kaya, ang dalawa ay may higit pang rason upang hindi magustuhan ang bawat isa.
Ang pinunong eunuch, na naramdamang nais ni Ginang Cheng na sirain ang pagtatagpo, ay tinipon ang kanyang katapangan at nagsalita, "Ginang, si Master Shuixiang ay mula sa Taiji Convent. Siya ang alagad ng Dakilang-guro na si Jingyue. Bihasa siya sa gamot. Sumang-ayon mismo ang Kamahalan sa konsultasyon ngayon."
Tumalikod si Ginang Cheng at malamig na tinignan ang pinunong eunuch. Nagbigay siya ng malamig na tawa at sinabi, "Kung gayon, papasukin na siya." Matapos tapusin ang kanyang mga salita, madali siyang umalis kasama ang kanyang mga tauhan.
Pinunasan ng punong eunuch ang malamig na pawis sa kanyang mukha at sinabi kay Shuixiang, "Master Shuixiang, sumunod ka sa akin."
Ang mga pintuan ng palasyo ay bumukas na may langitngit habang ang maliliit na alikabok ay lumipad sa hangin. Tumayo si Shuixiang sa labas ng pintuan, pakiramdam ay nasa panaginip siya. Naisip niya na basta't pumasok siya, mababalik siya sa oras ng araw na iyon sa kanyang mga alaala. Pagkatapos, buhay pa rin ang kanyang ama; siya pa rin ang walang muwang at inosenteng bata.
Gayunpaman, panaginip lang iyon. Bagaman pamilyar ang pagkakaayos ng palasyo, lahat ay mukhang iba sa kanya. Wala nang labis na pampalasa, marangyang manggas, o anumang kababaihan na nagbigay ng papuri sa kanya habang naghahain sila ng inumin. Walang laman ang palasyo; tanging ang mga ilaw ng palasyo ang mataas na nakabitin sa hangin, na may ilang mga tagasilbi may payak na damit na nakatayo sa ibaba. Ang itim na kurtina ay nakabitin nang mababa, na may gintong mga disenyo ng koi at malalaking rosas na nakaburda sa kanila. Ang tanawin ay bahagyang nakakabulag habang sinasalamin ng kurtina ang ilaw. Sa kabila ng makapal na kurtina, isang anino ang nakaupo doon, ang kanyang ulo ay nakatungo. Tila may binabasa ang anino; nang marinig ang tunog, hindi ito tumingala. Hindi makita ni Shuixiang ang mukha ng anino.
Sumunod si Shuixiang sa likuran ng punong eunuch at yumuko sa taong iyon, tulad ng sinabi ng punong eunuch, "Kamahalan, narito si Master Shuixiang."
"Humayo ka." Isang mababang tinig ang narinig mula sa loob ng palasyo. Hindi ito banayad o malamig ngunit sa halip ay tunog kalmado. Bagaman iilan lamang itong mga simpleng salita, naging sanhi ito upang humigpit ang likuran ni Shuixiang at kilabutan siya. Ibinaba niya ang kanyang ulo at tumayo sa likuran ng punong eunuch, inilalagay ang kanyang kamay sa tagiliran. Gayunpaman, madiin na pumindot ang kuko ng kanyang hinlalaki sa kanyang hintuturo, dahilan upang sumakit ang kanyang kamay.
"Kamahalan, ito ay si Master Shuixiang mula sa Taiji Convent."
Dahan-dahang tumingala si Yan Xun, kitang-kita na pagod mula sa pagtrabaho buong araw. Ibinaba niya ang kanyang panulat at idiniin ang kanyang kaliwang hinlalaki sa kanyang sentido, hinihilot ito na medyo nakapikit. Dumako ang paningin niya sa anino ni Shuixiang habang tumango siya at sinabi, "Halika rito."