Sumunod si Shuixiang sa likuran ng Eunuch. Inunat ni Yan Xun ang kanang kamay niya at ipinatong ito sa mesa. Lumuhod si Shuixiang, ang belo ay sinasakop ang halos lahat ng mukha niya, at sa palawit na nalaglag, kahit ang kanyang mga mata ay hindi makikita. Sa kanyang ulong nakatungo, ang kanyang titig ay parang umaagos na tubig na dumadaan sa lahat tulad ng bagyo ng nyebe. Ito ang parehong pamilyar na kamay, mahaba at maputla. Mayroong hindi mabilang na mga kalyong nabuo mula sa mga taon ng paghawak ng sandata, at ang kanyang hinliliit ay putol. Kahit na ang bagong balat ay nagbago ang hitsura sa mga taon, bumubuo ng isang pangit na peklat.
Bahagya lamang siyang natigilan bago bumalik sa kanyang tungkulin. Idiniin niya ang kanyang kamay upang maramdaman ang pulso ng Emperador. Hindi maiwasang magulat ni Yan Xun sa kung gaano kabilis siyang nakaangkop. Maraming mga doktor ang mabibigla kapag tiningnan ang kanyang kamay, subalit walang nakitang mali ang babaeng ito.
Matapos sukatin ang kanyang pulso, humakbang paatras si Shuixiang at sinabi, "Kamahalan, hindi seryoso ang iyong sakit. Ito ay dahil lamang sa labis na pagkapagod at kawalan ng tulog. Mamaya, ang madre na ito ay magrereseta ng gamot para sa iyo. Kailangan lamang itong inumin ng Kamahalan at magpahinga pa, at magiging maayos ka." Ang kanyang tinig ay paos, na tila ang mga salita ay hindi talaga nanggagaling sa kanyang bibig. Nang marinig iyon, nagtaas ng kilay si Yan Xun, at bahagya siyang inobserbahan, nagtatanong, "Ang tinig mo ba ay ganito na mula nang isilang ka?"
Sumagot si Shuixiang, "Kamahalan, ang madre na ito nababad sa apoy noong bata pa. Ang aking tinig ay nasira ng usok mula noon."
Tumigil si Yan Xun sa pakikipag-usap habang ang kanyang tingin ay dumako sa mukha nito bago bumaba muli. Sa ngayon, may mga tagasilbing maghahatid ng ilang mahalagang impormasyon. Nagsimulang umihip ang malamig na hangin habang sumimangot si Yan Xun, ang mga daliri niya sa kanyang sentido ay malinaw na nagbibigay ng higit na lakas kaysa dati.
Nang makita iyon, sinabi ni Shuixian, "Natutunan ng madre na ito ang magmasahe na maaaring makapawi ng sakit ng ulo. Nais bang subukan ng emperador?"
Ang mga kandila sa palasyo ay tila lumiwanag nang sumapit ang takipsilim sa palasyong ito. Habang dahan-dahang lumipas ang gabi, dumako muli ang titig ni Yan Xun sa madreng ito. Sa pagtingin kay Shuixiang, ang kanyang tingin ay tila lubos na makabuluhan. Matapos manatiling tahimik ng ilang sandali, tumango siya, "Sige."
Patuloy na lumakad si Shuixiang sa likuran niya habang nag-unat siya ng isang pares ng malinis na puting kamay at idiniin sa kanyang noo. Ang kanyang mga daliri ay malamig at parang isang maliit na tilad sa bundok ng nyebe. Ngunit si Yan Xun ay kaswal at naramdamang humupa ang sakit ng kanyang ulo sa daliri nitong humihilot sa kanyang ulo. Ipinikit ang kanyang mga mata, nagtanong siya, "Ang Guro mo ay Master Jingyue?"
Mahinang sumagot si Shuixiang, "Tama, Kamahalan."
"Ilang taon ka na sa kabisera?"
"Limang taon na ang nakalilipas." Sagot ni Shuixiang.
Inangat ang sulok ng kanyang bibig, ang kanyang mga mata ay walang bakas ng ngiti habang bahagya siyang nagtanong, "Saan ka nanggaling?"
Kalmadong sumagot si Shuixiang, sa kanyang ulong nakatungo, "Mula sa Minzhou."
Sumimangot ng bahagya si Yan Xun habang ikinuyom niya ang kanyang kamao at umubo. Nagkomento siya, "Para kang taga rito."
Bahagyang kinilala ni Shuixiang ngunit hindi na nagsalita pa. Napakalaki ng bulwagan na nakakatawa ito. Dumating ang hangin na nagmula sa kung saan man; napakahina, dala nito ang isang magaang amoy. Ttahimik ang tingin ni Shuixiang habang patuloy siyang nakatingin sa lalaking nasa harapan niya. Kahit na nakatingin lang siya sa likuran nito, kahit na hindi pa niya inangat ang kanyang ulo mula nang pumasok sa palasyo, naiisip pa rin niya ang mga tampok ng taong ito. Tama, malamang ay ganoon pa rin siya. Sa makitid na mata, malalim na titig, matangos na ilong, at manipis na labi, kahit ang mga labi niya ay halos kapareho ng kulay ng kanyang balat. Palagi niyang ingunguso ang kanyang labi na parang wala siyang pinahahalagahan. Iyon ay napakaraming taon na ang nakalilipas, gayunpaman ang memorya ni Shuixiang ay tila bumalik sa oras na iyon nang yumukyok siya sa likod ng kanyang mga kapatid, mahigpit na yakap ng nag-aalaga sa kanya. Nakikita niya ang batang lalaking iyon na naglalakad kasama ang iba pang mga bata. Habang ang ibang mga bata ay umiiyak o pinipigilan ang kanilang luha, tanging siya ang may maliwanag na ngiti at malinaw na mga mata, ganap na walang takot mabihag. Nakatingin sa kanya na pinanonood ang lalaki mula sa kumpol ng mga tao, kumindat pa ito sa kanya.
Mula noon, ay isang linya ng kaligayahan. Kahit na ang palasyo ay napakalaki at maraming tao, ang kanyang mga mata ay maaaring makita lamang ang lalaki. Bata pa siya, at ang palasyo ay napakalaki para sa maliit na batang babaeng tulad niya, gayunpaman palagi siyang tatakbo at magtatago sa bulwagang Shangwu upang hanapin siya...
Gayunman, ang mga araw na iyon ay tapos na.
Si Shuixiang ay tahimik, dahan-dahan, at malalim na huminga. Sa kanyang isip, ang imahe ng mga syudad na nasakop, ang mga sibilyang pinaslang, ang mga kabalyerong sumugod, at mga araw ng paghihirap at kahihiyan ay dumaan. Sa wakas, ang naiwan lamang ay ang pigurang ito na palaging diretso ang tindig na hinarap ang lahat ng mga paghihirap na ito.
Dumiin ang kanang kamay ni Shuixiang ay sa noo, leeg, balikat, likod, na tila naibalik muli ang kanyang masamang buhay. Tiningnan niya ang taong ito na hinabol niya ng higit sa kalahati ng kanyang buhay, minahal sa kalahati ng kanyang buhay, kinapootan sa kalahati ng kanyang buhay, na siya ring sumira sa buhay niya. Ang tibok ng kanyang puso ay galit na galit na parang malapit na itong lumabas sa kanyang dibdib. Hayaan na, ano pa ba ang maaaring mangyari? Hindi ba't para ito sa makabubuti? Tiniis niya ang pagpupumiglas, napagdaanan ang gayong kahihiyan, tiniis ang gayong mga paghihirap, at hindi ba't ang sandaling ito ang gusto niya?
Sa sandaling iyon, isang matalim na titig ang pumasok sa kanyang mata habang ang pumilantik ang kanyang palapulsuhan, at isang pilak na kislap ay lumabas mula sa kanyang mga manggas at nahulog sa kanyang palad. Biglang lumiwanag ang mata ni Yan Xun. Sa kanyang malalim na mga mata, tila may naintindihan siya.
Ang katulong ay nangyaring nagdadala ng uling sa silid, nagnanais na dagdagan ang apoy sa pugon sa likuran. Naglagay ng lakas si Yan Xun sa kanyang mga paa at hinila ng husto ang karpet. Doon, bumagsak ang dalaga, at ang lalagyan ng puting-mainit na uling ay bumagsak mismo sa pagitan nina Yan Xun at Shuixiang!
Sa sandaling iyon, ang mga tao sa palasyo ay sumigaw sa takot, at kahit na si Shuixiang ay ganap na nagulat sa biglaang pagbago ng mga kaganapan. Kinuha ni Yan Xun ang pagkakataong ito upang ilayo ang sarili.
"Halika! Pumunta kayo dito!" Labis na nababalisa ang eunuch habang tumatakbo siya kay Yan Xun at pinagpagan siya, nag-aalalang nasunog siya. Ang katulong na iyon ay labis na natakot na nahimatay siya. Pumasok ang gwardya at idiniin siya dahil sa takot sa "mamamatay-tao" na ito na sumubok ng iba pa.
Kahit na ang Imperyo ay unti-unting tumungo para sa kapayapaan, palaging may mga mamamatay-taong hindi nagmamalasakit sa kanilang sariling buhay sa Palasyo ng Yan. Hindi mahalaga kung ito ay ang tapat sa Imperyong Xia o ang mga lihim na miyembro ng Da Tong na tinatakpan ang kanilang mga bakas, lahat sila ay sinubukan ang lahat ng uri ng pagpatay.
Magulo ang palasyo. Ang lahat ay namumutla na parang nahaharap sila sa isang kakila-kilabot na kaaway. Natatakot sila na magsisimulang sisihin ng Emperador ang mga tao sa bagay na ito. Gayunpaman, walang sinabi si Yan Xun. Sumimangot lang siya. Tila nalilito siya, na parang nais niyang magtanong ng maraming katanungan. Kasabay nito, parang hindi niya alam ang gagawin. Gayunpaman ay hindi nito binawasan ang kanyang kabangisan habang ang kanyang mga mata ay patuloy na tiningnan ang taong iyon, na tila nais niyang sirain ang babae at tingnan ang puso nito, unawain ang lahat tungkol sa kanya.
Sinundan ang kanyang tingin, sa wakas ay nakita ng eunuch si Shuixiang.
Habang ang mga tagasilbi ay abalang protektahan ang emperador, tumayo lamang siya roon kasama ang maputla niyang kutis. Tila nawawala siya, tulad ng gumagalang multo, ganap na walang dugo. Napaso siya ng puting mainit na uling, at hindi iyon mahalaga. Ang talagang mahalaga ay diretso niyang itinaas ang kanyang kamay. Ang damit sa kanyang kamay ay nag-apoy at nagsimulang masunog sa isang matinding bola ng apoy.
"Ah! Mabilis, iligtas siya!" natatarantaang utos ng eunuch.
Isang balde ng tubig ang ibinuhos sa kanya, at sapat na iyon upang mapatay ang apoy. Ang braso niya ay napaso. Ang ilang mga tao ay lumapit upang suportahan siya, para lamang marinig ang nakatatandang eunuch na nag-utos, "Madali, dalhin si Master Shuixiang sa gilid na palasyo at magdala ng doktor dito." Kinilala ito ng mga katulong at nagsimulang lumabas.
"Sandali lang." Bigla niyang binuksan ang kanyang bibig, ang kanyang tinig ay sobrang lamig tulad ng apoy na naubos. Mayroong paparating na kadiliman sa kanyang tinig. Sa mga patong ng tabing, ang tunog ay pumasok sa kanyang tainga. Sa malamig na ulang bumubuhos sa labas, mayroong natatanging tunog ng tubig na bumabagsak sa baldosa na dumadagundong sa buong gusali, umaalingawngaw sa walang laman na dingding kasama ang kanyang mga salita.
"Ikaw... tumalikod ka."
Ang silid ay malamlam na naliliwanagan, at tila may bahid ng pula doon. Ang dilaw na kandila ay patuloy na nag-aapoy, pinaliliguan si Yan Xun sa liwanag. Ang ginintuang dragon sa kanyang damit ay tila napakabangis, para bang nais nitong makawala sa madilim na damit at lumipad sa kalangitan. Nakasimangot, maririnig lamang niya ang dumadagundong na kulog mula sa malayo. Napakalapit, ngunit napakalayo.
Sa kabilang banda, tila walang marinig si Shuixiang. Ang mundo ay napakabakante, napakalawak. Lahat ay tila walang kabuluhan ngayon. Ang lahat ng mga taon ng pagtitiis, panganib, kalokohan, pagpaplano, at kalungkutang kinakaharap niya tuwing gabi ay biglang naging isang lawa ng abo na walang anumang init. Ibinaba niya ang kanyang ulo at tiningnan ang mga burda sa sutlang belo na itinatago ang kanyang mukha. Sa hanging umihip, bahagyang lumipad-lipad ang belo nang walang suporta. Iyon ay parang katulad ng kanyang buhay, hindi kailanman nakontrol.
Ayos lang ito. Sinubukan niyang ngumiti, ngunit hindi man lang siya makangiti ng mapait.
Ayos lang ito. Ano pa bang magagawa ko? Sa huli, wala akong silbi, tanga pa rin, at kasuklam-suklam pa rin.
Buong lakas niyang kinagat ang labi. Hindi niya alam kung ano ang iniisip niya sa sandaling iyon. Bakit hindi niya sinaksak ang lalaki? Bakit niya hinarangan ito? Baliw ba siya? Naging makakalimutin na ba siya? May sumpa ba siya?
O, o... mayroon pa bang ibang emosyon sa kanyang puso na hindi nakalimutan kahit na sa loob ng isang dekada?
Gusto niya talagang umiyak, umiyak ng malakas nang walang pakialam kanino man. Nais niyang umiyak para sa lahat ng sakit, pagod, at kahihiyang dinanas niya ng mga taon na ito. Ayaw niyang yumukyok sa takot sa mga bangungot tuwing gabi. Gayunman, kailan pa natuyo ang pares ng mga mata na ito? Ito ba ay noong natalo siya at kinailangang tumakbo? Noong kailangan niyang paligayahin ang matandang iyon? O kaya noong pinunit ang kanyang damit ng pangkat ng mga baboy na iyon?
O, maraming taon na ang nakalilipas nang isinuot niya ang kanyang pulang damit pangkasal, nakaluhod sa ilalim ng kulay pulang kalangitan ng gabi, pinapanood ang dalawang taong magkahawak kamay at tumatakbo palabas sa Syudad ng Zhen Huang?