Nang umihip ng malakas ang hangin, tumalikod si Yong'er na may luha sa kanyang mga mata. "Ina? Anong problema?"
Pinilit ni Yushu na ngumiti at sumagot, "Wala naman. Dahil lang sa hangin."
Biglang humupa ang hangin. Naghihinalang tumingin si Yushu, nakita niya ang isang diretsong pigura na nakatayo sa itaas niya, hinaharangan ang hangin. Isang bangin ang matatagpuan sa harap. Tumayo ang lalaki roon habang ang kanyang mga manggas ay pinalilipad-lipad ng hangin. Ang mga nyebe ay kumalat. Bagaman malapit itong nakatayo sa kanya, tila napakalayo niya.
"Ina? Ina? Anong problema?" desperado siyang tinawag ni Yong'er, nang makita na tulala siya.
Si Yushu, alam na naging emosyonal siya, ay tumalikod at sinabi, "Wala ito. Yong'er, magbigay ka ng respeto sa iyong ama."
Nanlaki ang mata ng bata at sinabi, "Nagawa ko na."
Tumango si Yushu at itinapon ang huling tumpok ng mga salapi ng impyerno sa hurno. Tatlong beses siyang yumukod at tumayo.
"Tapos ka na ba?" isang mababang tinig na narinig mula sa harapan. Nagbaba ng tingin si Yushu at tumango. Nagpatuloy si Yan Xun, "Kung gayon ay sabay na tayong umalis."
Si Yushu, na hindi nangangahas na sumalungat, ay matapat na tumango at sumunod.
Lumakad si Yan Xun at hinawakan ang kamay ni Yong'er habang nakangiti at nagtanong, "Alam mo nang sumakay ng kabayo?" Mahigit sa sampung gwardiya ang nagmadaling sumulong upang linisin ang mga sakripisyong handog, habang ang iba ay gumilid at binantayan ang magkabilang panig.
Madalas na pumapasok at lumalabas si Yong'er sa palasyo. Dahil mabuti ang pagtrato sa kanya ni Yan Xun, hindi siya natakot sa katotohanan na siya ang pinaka makapangyarihang tao sa mundo. Hinawakan niya ang kamay nito at tumingala, sumagot nang may ngiti, "Oo, tinuruan ako ni Tiyo Jiang. Gayunpaman, napakabata ko pa rin. Hindi ako maaaring sumakay sa malalaking kabayo, mga maliliit lamang na kabayo."
Tumawa si Yan Xun at sumagot, "Noong ang iyong ama ay nasa edad mo, hindi niya alam kung paano sumakay ng kabayo. Mas mahusay ka kaysa sa kanya."
"Ah? Totoo ba iyan?" Natigilan si Yong'er habang nanlaki ang mata niya. "Ganoon ba katanga si Ama?"
Masayang nagpatuloy si Yan Xun, "Kaya ng ama mo ang lahat mula sa tula hanggang sa pagbabasa. Hindi lang niya alam kung paano sumakay ng kabayo. Nakuha niya ang kanyang mga kasanayan mula sa akin."
"Wow, hindi ba't ibig sabihin ang Kamahalan ang guro ng aking ama? Kamahalan, maaari mo ba akong turuan? Gusto kong sumakay ng malaking kabayo. Hindi ko nais na sumakay pa ng maliit na kabayo. Iyong maliit na kabayong ginamit ni Tiyo Jiang upang turuan ako ay sobrang pangit. Hindi nito alam kung paano tumakbo. Maaari lang itong maglakad."
"Masyado ka pang bata para doon. Gayunpaman, maaari kitang turuan ng iba."
"Kamahalan, ano pa ang nalalaman mo? Paglalaban ng mga kuliglig?"
"Marami akong alam."
"Kamahalan, nagbibiro ka. Ang kuliglig ko ay walang talo. Kahit na ang kuliglig ng ikalawang prinsipe ay pinutulan ng paa ng kuliglig ko."
…
Sa makitid na batong semento, magkatabi silang magkasamang naglalakad, habang masaya silang nag-uusap sa manyebeng panahon. Sumunod sa likuran si Yushu habang nakatingin sa kanilang dalawa. Nangangarap niyang naisip ang asawa. Kung buhay pa rin siya, marahil siya ang nasa lugar ni Yan Xun ngayon. Marahil, sa kanyang libreng oras, ilalabas niya si Yong'er para mamasyal, kukwentuhan siya ng tungkol sa kung paano nanggulo ang kaibigan niya noong bata pa sila, pagkatapos ay ipagmamalaki ang kanyang pagiging matalino noong bata pa siya. Marahil, magiging ganito ito.
Bigla siyang nakaramdam ng lungkot. Bagaman siya ay isang inosenteng ginang na alam lamang kung paano alagaan ang kanyang asawa at anak, hindi walang muwang sa nangyayari sa labas.
Sa mga taon na ito, lalo na, ang pinakabagong panahon ng dalawang taon, maraming iba pang mga prinsipe ang ipinanganak, ngunit hindi partikular na nahaling ang emperador sa isang anak na lalaki. Wala sa isip, naintindihan niya na habang ang imperyo ng Yan ay kamakailan lang naitatag, ang eksenang pampulitika sa loob ay hindi pa matatag. Mayroon pa ring maliit na salungatan sa hilaga. Bukod dito, ipinangako ng Yan na ang hinaharap na pinuno nito ay ang anak ng Emperatris. Kung kaya, kahit na hindi pa nanganganak ang emperatris, hindi maaaring maging malapit sa iba pa niyang anak ang emperador, dahil sa takot sa tsismis. Pagkatapos ng lahat, ang mga opisyales ng Song ay may hawak pa ring kapangyarihan sa korte.
Ang kanyang mga anak na lalaki ay marahil ay hindi siya nakitang nagsasalita sa gayong banayad na paraan. Bagaman ang kanyang mga anak ay nasa harap niya, hindi siya makalapit sa kanila. Marahil, ang kanyang puso ay malungkot din.
Bumuntong-hininga si Yushu sa sarili. Isang pangkat ng mga ibon ang lumipad mula sa kagubatan, ang kanilang mga pakpak ay gumagawa ng kaluskos. Tumingala siya habang ang malamig na hangin ay umihip sa kanyang mukha. Ang tunog ng tawa ay nanggaling sa harap.
Sa isang malayong palasyo, inihagis ni Nalan Hongye ang bulaklak na pamagat sa apoy, pinanood ito na maging abo. Bigla, tila narinig niya ang hangin mula sa timog-silangang direksyon. Nakasuot siya ng isang kamangha-manghang kasuotan habang diretso siyang nakatayo. Gayunpaman, nagsimulang lumaylay ang kanyang balikat dahil nakakaramdam siya ng lubos na pagod. Suminag ang sikat ng araw sa kanyang katawan, naglalantad ng mga alikabok na lumilipad sa ere.
Nagbabago ang lahat, ngunit ang kanyang malungkot na anino ay nanatiling malungkot kahit matapos ang lahat ng mga taon na ito.
"Xuan Mo, panibagong taon muli." Nakagawa siya ng isang mabilis at tahimik na ngiti.
Mahangin sa labas. Ang manggagamot na kumuha ng pulso niya ay kakaalis lamang nang bisitahin siya ni Tiya Yun. Yumuko siya kay Nalan Hongye, ngunit hindi siya tumayo.
Mapait na napangiti si Nalan Hongye at nagtanong, "Tiya, anong problema?"
Tumatanda na si Tiya Yun. Ang kanyang buhok ay namuti na, habang ang kanyang mukha nangulubot. Ang kanyang mga mata ay karaniwang mukhang walang buhay, ngunit sa sandaling ito, lumiwanag sila. Matalas siyang tumingin kay Nalan Hongye at sinabi sa mababang tinig, "Dumalaw muli ang Kamahalan sa Bundok ng Yanxi."
Tahimik na ngumiti si Nalan Hongye, tumango, at sumagot, "Maraming naiambag si Xuan Mo sa imperyo. Ang Kamahalan ay nagpapakita ng pagpapahalaga sa kanyang mga opisyal. Hindi ba't isa itong magandang bagay?"
Tahimik sa palasyo. Lumuhod si Tiya Yun sa kanyang orihinal na posisyon habang tahimik siyang tinitingnan, nang walang sinasabi. Ang kanyang hitsura ay hindi mahigpit, ngunit nagawa nitong tanggalin ang pagkukunwaring nilagay ni Nalan Hongye.
Walang magawa siyang napabuntong-hininga at sumagot nang may mapait na ngiti, "Tiya, anong gusto mo? Maayos na ako ngayon. Hindi sumira ang Kamahalan sa kanyang salita. Bakit nag-iimbita ka ng dagdag na problema?"
"Ngunit, kinamumuhian ka ng Kamahalan!" Biglang binigkas ni Tiya Yun, galit. "Kinamumuhian ka niya sa pag-monopolisa ng kapangyarihang militar ni Panginoong Xuan, sa pagpapakilos ng kanyang personal na hukbo, sa pagpapadala sa kanya sa Silangang karagatan, sa pag-agaw sa huling liham ni Panginoong Xuan sa kanya. Iniisip niya na si Panginoong Xuan ang tunay niyang kaibigan na tumutulong sa kanya sa lahat ng mga taon na ito. Kinamumuhian ka niya nitong mga panahong ito. Hindi mo ba namamalayan?"
"Oo, kinamumuhian niya ako sa kaibuturan ng kanyang puso." Masayang napangiti si Nalan Hongye habang nagpapatuloy siya, "Tiya, tingnan mo. Hindi siya isang taong walang puso. Mabuti pa rin niya akong tinatrato, ang kanyang sinumpaang kapatid."
"Prinsesa!" Hindi na mapigilan ni Tiya Yun ang kanyang galit tapos ay tumayo siya, sinusuportahan ang sarili gamit ang saklay.
Dalawang beses na mahinang umubo si Nalan Hongye, walang magawang nagbuntong-hininga, at sumagot, "Tiya, tumatanda ka na. Bakit mainitin pa rin ang iyon ulo?"
Nanatiling tahimik si Tiya Yun at pirmi siyang tiningnan.
Pinanatili ni Nalan Hongye ang kanyang ngiti, kung saan ay matamis na may lungkot.
"Tiya, anong gusto mong gawin ko? Gamitin ko ito at kumuha ng pabor sa Kamahalan? Tiya, anong tingin mo sa akin? Isang taong nawawala ang dignidad kapag bumagsak ang bansa?"
Natigilan si Tiya Yun. Suminag ang kandila sa kanyang matandang mukha, nagbubunyag ng isang walang magawang pagkabigo.
"Hindi ako nabubuhay para sa aking sarili, ngunit para sa libu-libong mga tao na nauugnay sa pamilya ng hari. Gamit ang titulo ng emperatris, at ang pagmamahal ng Kamahalan kay Xuan Mo, ang ating mga opisyales ay hindi magkakaroon ng labis na paghihirap."
Sumimangot si Tiya Yun at nakipagtalo, "Kung alam ng Kamahalan ang katotohanan, tatratuhin ka niya ng mabuti. Walang pagkakaiba."
"May pagkakaiba." Tumalikod si Nalan Hongye at ngumiti.
"Alam mo rin ito."
Ang usok mula sa insenso ay umikot sa hangin. Nang sumapit ang gabi, ang palasyo ay mukhang mapanglaw at malamig. Tumalikod siya at naglakad, bawat hakbang, sa palasyo, at hindi tumalikod.
"Si Xuan Mo at siya ay mabuting magkaibigan, at ganoon lamang. Kapag nagbago ang relasyon mula sa pag-ibig sa kapatid tungo sa romantikong pag-ibig, maglalaho na ito."
May langitngit na nagbukas ang mga gintong tarangkahan ng palasyo. Tumindig ng diretso si Nalan Hongye sa malungkot na palasyo habang tinitingnan ang tanawing nasa harap niya. kinuyom at niluwagan niya ang kanyang kamao, tila pinapakawalan at kinikilala ang mga bagay.
Sinabi niya sa kanyang sarili: Paano kung sinabi mo sa kanya? Hindi ka niya mamahalin, ngunit mararamdaman na may utang siya sa iyo.
Ang kinalabasan ay madali lamang aminin ang katotohanan na ito.
Siya ay isang mabait at sopistikadang ginang, talentado tulad ng dati. Sa buong buhay niya, isinama niya ang sarili sa eksenang pulitika, minamanipula ang ibang tao. Alam niya na ang lahat ng ginawa niya ay para sa kanyang sariling-interes at ang itago ito pagkatapos ay dahil kahit na ibunyag niya ang lahat, hindi niya makukuha ang pag-aalala at pangangalaga ng lalaki.
Sa halip na matanggap ang kanyang damdamin ng pasasalamat at pagkakasala at patuloy na makipaglaban para sa kanyang pansin, pinili niyang palayain siya, at ang kanyang sarili.
Matagal na niyang naunawaan na ang ilang bagay sa mundong ito ay hindi mapipilit. Alam niya na ang puso ng tao ay ang pinakamalakas na posas sa mundong ito. Tulad ni Xuan Mo tungo sa kanya at sa kanya tungo kay Yan Xun, pareho ang nararamdaman. Oras na nabitag sila, hindi nila magagawang makawala.
"Prinsesa! Kung nais mong protektahan ang mga opisyales ng Song, ang pinakamahusay na paraan ay ang magsilang ng anak! Limang taon! Limang taon na rin!"
Nang nagsarado ang mga pintuan ng palasyo, ang galit na tinig ni Tiya Yun ay natakpan. Umalis si Wen Yuan kasama ang iba pang mga tagasilbi, iniwan siyang nag-iisa muli. Mahinahon siyang lumakad sa tabi, umupo habang ginamit niya ang kanyang kamay upang suportahan ang sarili sa gintong haligi, nagsalin ng likido para sa kanyang sarili. Habang umaagos ang itim na gamot, bawat lagok niya itong ininom, hindi pinansin ang katotohanan na mapait ito. Mainit pa rin ang gamot, habang ang mga bilog ng usok ay tumaas mula sa tasa. Hinaplos niya ang kanyang mga daliri sa disenyong bulaklak sa tasa, kung saan ay mainit sa paghawak, tulad ng gabi ng kanyang kasa, kung saan hinawakan niya ang balat ng lalaki.
"Mayroon lamang akong mga kaibigan sa pantay na estado, hindi isang asawang puno ang puso ng ibang babae. Ako ang panganay na prinsesa ng Song, Nalan Hongye."
Sa katahimikan, isang mababang tinig ang narinig. Nagmulat siya habang ang luha ay tumulo sa kanyang mukha tungo sa kanyang palapulsuhan. Mayroon lamang dalawang patak. Naupo siya doon ng ganito sa isang buong gabi.
Kinabukasan, namatay si Tiya Yun dahil sa sakit. Inutos mismo ni Yan Xun na si Tiya Yun ay itataas ang ranggo matapos ang kamatayan mula sa opisyal ng pangalawang antas tungo sa opisyal ng ikatlong antas. Dahil hindi siya kasal, ang pamilya ng kanyang ina ay ginantimpalaan ng kayamanan, sapat para sa kanyang mga inapo na mabuhay sa luho.
Sa araw ng libing ni Tiya Yun, tumayo si Nalan Hongye sa tuktok ng kanlurang tarangkahan ng Zhen Huang. Nakasuot siya ng isang madilim na kulay na kasuotan, na kinumpleto ng isang gintong korona sa kanyang ulo. Tumingin siya sa naghahatid na palabas sa lungsod, patungo sa timog.
Ang namatay ay bumalik sa kanilang bayan, minamarkahan ang pagsasara sa kanilang buhay. Limang taon ang nakalilipas, umalis si Tiya Yun sa kanyang bayan, kasama si Nalan Hongye, para sa manyebeng lupain na ito. Sa kasalukuyan, ang kanyang prinsesa ay lumaki na. Hindi na siya ang batang iiyak sa kanyang yakap. Sa wakas ay mabibitawan na niya ang lahat at mapayapang makakaalis.
Nang gabing iyon, umulan muli ng nyebe. Ang kanyang mga katulong ay nagpatong ng makapal na manto sa kanya, ngunit nilalamig pa rin siya. Ang kanyang mukha ay mukhang maputla at mahina habang mag-isa siyang nakatayo sa tuktok ng tarangkahan, tulad ng isang nagyelong istatwa.