Umupo lang siya doon, nakasandal sa higaan, nakasuot ng isang pares ng malinis na damit. Pagkakita sa kanya, nagsimula siyang ngumiti tulad ng dati habang iniunat niya ang kanyang kamay at itinuro ang upuan sa tabi at sumenyas, "Umupo ka."
Umupo siya, na tulala pa rin, habang nakatingin siya sa lalaki na may luhang tumutulo sa kanyang mga mata, gayumpaman ay hindi siya nangahas na umiyak. Kagat ang kanyang labi, ginawa niya ang lahat upang huwag umiyak ng malakas.
"Yushu, mula ngayon, magiging mahirap para sa iyo," mahinahon nito itong sinabi habang nakatingin sa kanya. Napakarahan niya itong sinabi, ngunit malinaw ang kanyang mga salita. Sa maliit na lamesa, mayroong dalawang lumang piraso ng ginseng na halos maubos na. Bahagya siyang bumuntong-hininga at sumulyap kay Yong'er at sinabi, "Hindi ako isang responsableng ama."
Natatakot talaga si Yushu. Sa buong buhay niya, hindi pa siya nakaramdam ng sobrang takot. Bigla niyang tinipon ang kanyang tapang at hinawakan ang braso ng asawa at sinabi, "Master, pakiusap, huwag. Huwag mong gawin ito."
Ngumiti si Xuan Mo. Ang kanyang kutis ay naging mas maputla, ang kanyang mga mata impis na. Hindi na siya kamukha tulad ng dati.
"Master, hindi mo maaaring gawin ito." Ang babaeng walang muwang na ito ay hindi alam kung ano pa ang masasabi niya, at iniiling lamang ang kanyang ulo habang hinahawakan ang braso ng asawa, paulit-ulit na inuulit ang parehong linya.
Dahan-dahang itinulak ng panggabing simoy ang bintana. Ang nag-iisang kandila ay maraming beses na halos mapatay. Ang hangin mula sa labas ay malamig, dala nito ang matamis na samyo ng krisantemo mula sa hilaga.
Malabo na niyang naaalala ang pag-uusap nilang magkakapatid. Magkasama sila, sinusubukan na isipin ang kanilang mga asawa sa hinaharap. Ang ilan ay nais na mapakasalan ang matalinong iskolar, ang ilan ay nais na mag-asawa ng isang makapangyarihang heneral, ang ilan ay nais na pakasalan ang prinsipe ng isang maharlikang pamilya. Tanging siya lang ang hindi makapagdesisyon, at matapos pilitin ng kanyang mga kapatid ay sinabi niya sa wakas, "Hangga't mabuti ang pakikitungo siya sa akin, ayos lang."
Hangga't maayos ang pakikitungo niya sa akin, ayos lang.
Ganoon siya palagi, kahit ang kanyang mga kapatid na babae ay nadama na mayroon siyang kaunting ambisyon. Ngunit ano naman? Sa pinakadulo, hindi siya makakaramdam ng inis dahil sa kasakiman, hindi siya malulungkot sa pag-iisa, hindi niya sisisihin ang lahat sa kanyang paligid. Ang kanyang mga hangarin ay simple ngunit madaling matupad. Ang kanyang buhay ay simple, ngunit payapa at masaya ito. Gayunpaman, sumuko siya sa pag-asa kahit sa maliit na hiling niyang iyon sa sandaling ito.
Hinawakan niya ang kamay ni Xuan Mo, at habang nanginginig, sinabi niya, "Master, pumanaw na ang dating Master. Hiwalayan mo na lamang ako. Alam ko, Master, hindi mo ako gusto at mayroong iba puso mo. Ngunit ngayon ay wala akong gustong kahit ano. Basta't buhay pa si Master, kahit hiwalayan mo ako, ayos lang."
Sa sandaling iyon, ang lahat ng hangin at ulan ay tila huminto. Ang heneral na ito na marami nang nakita sa buhay ay nabigla sa katigasan ng ulo ng babaeng ito. Biglang kumutkot ang sakit sa kanyang puso, nang ang mga taon ng katigasan ng kanyang ulo at determinasyon ay nawala habang ang ilog ng oras ay biglang nilamon ang kanyang mga saloobin, na naging isang dagat ng pagsisisi. Sa huling sandali ng kanyang buhay, naging isa itong buntong-hininga.
Matapos maging mag-asawa ng napakaraming taon, ito ang kauna-unahang pagkakataon na iniunat niya ang kanyang kamay at maayos na niyakap ang asawa, habang humihingi siya ng tawad, "Yushu, nabigo kita."
Lubos na nabigla si Yushu, habang nahuli siya sa hindi pamilyar na yakap na ito. Ang lahat ng mga taon na ito ng pagtitiis, ang lahat ng mga taon ng pagpipigil sa sarili, ang lahat ng mga taon ng pag-aaliw sa sarili, at ang lahat ng mga taon ng pagsisinungaling sa kanyang sarili, palagi niyang nararamdaman na isa siyang mabuting asawa, at iniisip na hindi siya nasasaktan, hindi malungkot. Gayunpaman, lahat ay gumuho sa simpleng pangungusap na iyon, sa simpleng yakap na iyon. Tila hindi siya naging malaya sa kalungkutan, malaya sa kabiguan, malaya mula sa pangarap at pag-asa. Palagi niya lamang pinipigilan ang lahat.
Bigla niyang pinakawalan ang kanyang tinig, buong lakas na umiiyak, hindi makagawa ng maliwanag na pangungusap. Ito ang unang beses sa kanyang buhay, pati na rin ang huli, na umiyak ng malakas si Yushu sa bisig ng kanyang asawa.
Matapos sabihin ang pangungusap na iyon, pumanaw na si Xuan Mo. Napakapayapa niya nang nilisan niya ang mundong ito, ang kanyang ekspresyon ay pinagmukha siyang isang pinta lamang.
Sa ikalawang araw, nang marinig ang pagpanaw ni Haring Xuan, ang Emperador ng Yan, na noong una ay nagpaplanong umalis sa lungsod ay biglang nagbago ng kanyang landas, diretsong tumungo sa tirahan ni Haring Xuan. Ang malupit at malamig na Emperador na ito ay nakabihis sa kanyang karaniwang itim na damit, at matagal na tumayo sa harap ng libingan ni Xuan Mo. Ang lahat ng dumating para sa libing ay lampas sa pagtataka habang sila ay tahimik na yumukyok. Gayunpaman, para siyang isang batong estatwa.
Pagkatapos noon, mayroong isang hanay ng mga titulo at gantimpala na iginawad matapos mamatay, ngunit ang lahat ng iyon sa huli ay walang kinalaman sa kanya. Namatay ang kanyang puso, at ang lahat ng mababaw na kaluwalhatian sa mundo ay walang kahulugan sa kanya.
Dahan-dahang umandar ang karwahe sa pangunahing landas, dumaan sa maunlad na lungsod, dumaan sa abalang mga tao habang papalabas sila ng lungsod patungo sa timog-kanluran. Ang kaguluhan ng mga tao ay unti-unting lumayo. Ang kapaligiran ay napalitan ng mga bundok at manyebeng kapatagan. Ang langit ay kulay-abo at madilim, na may paminsan-minsang nag-iisang ibon na lumilipad, malinaw na nahiwalay sa kawan dahil naglalabas ito ng mga malungkot na tawag.
Sumandal si Yong'er sa yakap ni Yushu, halos makatulog mula sa init at komportable ng loob ng karwahe. Ang mga kumot ay sobrang kapal, hinaharangan ang lamig mula sa labas. Niyakap ni Yushu ang bata habang sabay sa ritmong tinatapik ang likod tapos ay humihiging ng tono na matagal na niyang narinig. Tila napakabagal lumipas ng oras, at ang paglalakbay ay tila napakahaba.
"Aking ginang, mayroong tindahan ng tsaa sa harap, dapat ba tayong magpahinga?" Si Jiang Wu, na pinangungunahan ang pangkat na naghahatid, ay lumapit at nagtanong.
Bahagyang bumukas ang mga tabing, na may malamig na hanging pumapasok sa karwahe. Sumimangot si Yushu, at tumingala sa langit, sumagot siya, "Magmadali tayo. Sa palagay ko ay malapit nang lumala ang panahon. Huwag nating hayaan na maharangan ng nyebe sa daan."
"Naiintindihan ko." Nagpatuloy si Jiang Wu, "Malamig talaga ang Hongchuan. Kung ito ay nasa teritoryo pa rin ng Song, sa oras na ito ng taon, namumulaklak pa rin ang lotus."
"Ina?" kinuskos ni Yong'er ang kanyang mga mata, ang kanyang mukha ay mapula. Matapos malantad sa malamig na hangin, tila mas masigla siya. Nakasimangot siyang nagtanong, "Nakarating na ba tayo?"
Tumingin si Yushu sa paligid at tumugon habang tumatango, "Malapit na."
Hindi napunta sa maraming lugar si Yushu sa kanyang buhay. Ang unang pagkakataon na iniwan niya ang pamilya ay nang lumipat siya mula sa Imperyo ng Song tungo sa syudad ng Zhen Huang. Naglakbay ng libu-libong milya, umalis siya kasama ang libu-libong mga maharlika ng Song, dumating sa malamig at hindi pamilyar na lupaing ito.
Sa sandaling iyon, ang mas mahusay na paraan ng pagtawag dito ay sinunod ng Imperyong Song ang kalooban ng langit, at mapayapang isinama ng Imperyong Yan. Ngunit alam ng lahat na sa Pamilyang Nalan, bukod kay Prinsesa Nalan Hongye, mayroon lamang ilang anak na babae at isang malapit nang mamatay na anak na lalaki. Imposibleng ipagpatuloy ang lahi. Kahit na nagsasarili pa rin sila, tiyak na sa kalaunan, sila ay magiging pangunahing bahagi ng Imperyong Yan.
Gayunman, ang pagkakaroon ng gayong kinalabasan ay marahil para sa makakabuti. Sa mga taon na iyon, ang imperyo ng Song ay may pinakamaliit na teritoryo sa tatlo at hindi man lang umabot ng panampung bahagi ng imperyong Xia. Kahit na nasa tabi sila ng dagat at ang kalakal nila ay masagana, sa huli ay nahahadlangan sila ng kakulangan sa bakal, kabayong pandigma, at iba pang kritikal na yamang militar. Ang lakas ng militar ng Imperyong Song ay palaging nasa kailaliman ng herarkiya, at ang tanging dahilan kung bakit hindi sila nasasakop ay dahil sa mga pagpipigil at balanseng sistema na gawa ng Imperyong Xia at Tang. Kung bumagsak ang alinman sa Imperyong Xia o Tang, ang mananalo ay tiyak na sasalakayin muna ang Imperyong Song.
Sa mga panahong naglalabanan, ang panloob na sitwasyon ng Imperyong Song ay hindi matatag, nahati sa dalawa ang Imperyong Tang nang magkagulo ang imperyo. Ang Imperyong Xia ay nagkapira-piraso sa isang matinding digmaang sibil. Sa ganitong kaso, una, imposible para sa Imperyong Song na magpatuloy na umasa sa mapanganib na tensyon upang mapanatiling ligtas ang sarili mula sa alitan. Pangalawa, ang Imperyong Song ay walang lakas militar upang kuhanin ang pagkakataong ito na salakayin ang ibang lupain. Pangatlo, ang Imperyong Song ay nanganganib na gumuho. Sa ganoong sitwasyon, bukod sa mapayapang isinama ng Imperyong Yan, kakaunti lamang ang pagpipilian. Napatunayan ng katotohanan na tama ang desisyon ng Prinsesa. Kahit na isinanib na ang Imperyong Song, ang mga sibilyan ay halos hindi natagpuan ng apoy ng digmaan, at ang maharlika at marangal ng Imperyong Song ay walang nawala. Ang mga opisyales ng Song ay nakakuha ng mahahalagang pwesto sa bagong Korte, at ganap na naiiba sa mga taga-Xia na nakikita bilang mga mamamayan ng pangalawang klase.
Walang pakialam ang mga sibilyan kung sino ang emperador. Hangga't hindi sila nagugutom at hindi nawawala ang kanilang lupain, walang may pakialam kung ang kanilang pinuno ay taga-Nalan. Gayunman, may ilang tila hindi matanggap iyon. Natatandaan pa rin ni Yushu kung paanong sa araw na iniwan niya ang Imperyong Song, maraming nagtangka na hadlangan ang pag-alis ng mga maharlika, at pagkatapos pagalitan ng mga sundalo, ang ilan ay nagbuhos ng langis sa kanilang sarili tapos ay sinilaban ang sarili.
Hanggang ngayon, naaalala pa rin ni Yushu ang eksenang iyon. Habang nagliliyab ang nagngangalit na apoy, isinigaw ng taong iyon ang pangalan ni Haring Xuan habang nagliliyab, at sumunod ang iba habang mababang nakayukod sa lupa, sinasabing kung buhay pa rin si Haring Xuan, tiyak na hindi niya papayagan ang teritoryo na malayang ibigay sa mga kaaway.
Sa isang kisap-mata, napakaraming taon na ang lumipas. Sa ilalim ng pamumuno ng Dakilang Imperyong Yan, ang gayong mga tinig ng pagtutol ay unti-unting kumupas, at ang taong iyon na tiningnan bilang tagapagligtas ng Imperyong Song ay naglaho din mula sa alaala ng mga tao. Ngayon, sa anibersaryo ng kamatayan nito, marahil siya lamang at ang kanilang anak na lalaki ang lalabas sa lungsod upang ipanalangin siya.
Pagkatapos ng kalahating araw na paglalakbay, sa wakas ay nakarating sila sa Bundok Yanxi. Ang lugar na ito ay may mahirap na daanan, at hindi na makaakyat ang karwahe. Nakasuot ng payak na puting kapa, lumabas siya ng karwahe kasama si Yong'er. Binitbit ng mga tagasilbi ang karwahe, hinayaan siyang umupo bago simulan ang pag-akyat.
Dahil sa kapal ng nyebe, napakabagal talagang naglakad ng mga tagasilbi. Sa sandaling ito, biglang naging masigla si Yong'er. Inangat niya ang tabing ng karwahe at tuwang-tuwang tumingin sa labas ng bintana. Mayroong templo sa kalagitnaan ng bundok, mukhang labis na napaglumaan. Minsan nang nagpahinga si Yushu dito. Sa templo na ito ay may halos isang dosenang monghe lang, karamihan sa mga ito ay matanda. Dahil sa katunayan na ang lugar na ito ay lubos na desyerto, mayroong kaunting mga bisita, kaya ito ay nasa isang permanenteng estado ng pagkasira.
Tumingin siya mula sa bintana, para lang makita na sa kabila ng puting mundo sa paligid, mayroon pa ring mga puno ng pine na malusog ang pagkaberde, gayumpaman pakiramdam niya ay mag-isa siya.
Panibagong taon ang lumipas.
"Ginang, nakarating na tayo. Makitid ang kalsada at hindi na madadala ang karwahe."
Tumango si Yushu at inilabas si Yong'er sa karwahe. Sinabihan niya ang iba pang gwardya na manatili, umakyat siya kasama lamang si Jiang Wu at insenso.
Habang paakyat sila, mas lumakas ang hangin. Pinrotektahan niya si Yong'er sa likuran niya habang naglalakad paakyat. Bigla, isang anino ang lumitaw mula sa mga halaman sa gilid. Agad na tumugon si Jiang Wu, pinrotektahan si Yushu. Ngunit bago pa niya mailabas ang kanyang sandata, dalawang sandata na ang nakalagay sa kanyang leeg.
"Sino ka?" sigaw ng sumalakay.
Namutla si Yushu sa takot at mabilis na tinakpan ang mga mata ni Yong'er. Gayunpaman hindi niya inaasahan na magiging napakatapang ni Yong'er. Hinila nito ang kanyang kamay at sinabi, "Ako ang anak ni Haring Xuan, at ito ang aking ina. Narito kami upang ipanalangin ang aking ama. Sino kayo? Mga bandido? Hindi ka ba natatakot na matugis?" Ang tinig ng bata ay malinaw, umaalingawngaw kasabay ng hangin. Agad na hinila pabalik ni Yushu si Yong'er at mahigpit siyang niyakap.
Tumingin sa isa't-isa ang mga 'bandido' at agad na binawi ang kanilang mga sandata. Lumapit ang pinuno at buong paggalang na bumati, "Magandang araw, Ginang Xuan at Young Master. Naging bastos kami. Mangyaring panandalian kayong maghintay dito." Pagkatapos nito, mabilis siyang umalis. Hindi nagtagal, bumalik siya at nagbigay ng paanyaya, "Ginang, pakiusap."
Naghihinala silang tinignan ni Yushu, at si Jiang Wu ang tila naunawaan ang sitwasyon. Hindi siya nangahas na magsalita nang labis, at tumango lamang kay Yushu, nagpapahiwatig na hindi kailangang matakot.
Ang mga baldosang jade ay lubos na maayos at makintab. Kapag tinitignan ito mula sa malayo, tila isa itong malaking salamin. Ang kalangitan ay tila napakalapit, na para bang mahahawakan niya ang mga ulap sa pag-unat ng kanyang mga kamay. Umiihip ang hangin sa paligid niya, dahilan upang lumipad-lipad ang kanyang damit sa nakapaligid na nyebe. Sa nakapalibot na kaputian, para bang napapalibutan siya ng gatas na hamog.
Naningkit si Yushu, para lamang makita ang pigura sa bagyo ng nyebe sa unahan. Nakasuot ng itim na kapa, tinatakpan ng kapa kahit ang kanyang mukha. Habang umiihip ang hangin, para bang sinusubukan ng nyebe na ihiwalay siya sa mismong mundo. Ang malungkot na pigurang ito ay tulad ng Yggdrasil ng alamat; matatag at malakas, sinusuportahan ang langit ng sarili niya lang.
Kahit na hindi niya makita ang mga tampok ng lalaki, lumuhod agad si Yushu, at hinila din si Yong'er. Sa kanyang mahinang tinig, sinabi niya, "Magandang araw, Kamahalan."
Tumalikod si Yan Xun. Tila uminit ang malamig nitong titig matapos siyang makita. Bahagya itong ngumiti, kahit na matigas ang kanyang ngiti. Hindi malinaw kung ang paninigas ay nagmula sa napakalamig na panahon o ang katotohanang nakalimutan na niya kung paano ngumiti. Tahimik siyang tumango, "Dumating ka na."
Hindi sinabi ni Yan Xun na tumayo siya, kaya't hindi nangahas na gumalaw si Yushu, habang mabilis na tumitibok ang kanyang puso, kinakabahan siyang sumagot, "Oo, Kamahalan."
"Mangyaring tumayo ka. Hindi ko nais na makita niyang inaapi ko ang asawa niya." Ang kanyang mga salita ay medyo kaswal, ngunit ang binti ni Yushu ay tila mahina dahil sa takot. Naninigas siyang tumayo, at naglakad kasama si Yong'er. Nakatayo ng sampung hakbang sa likuran ni Yan Xun, nakita niya na ang insenso sa harap ng libingan ni Xuan Mo ay nasindihan na, kasama ang itim na pera sa impyernong lumilipad-lipad sa hangin tulad ng isang pulutong ng mga paru-paro.
Hindi na nagsalita si Yan Xun. Kaswal siyang tumabi, binakante ang espasyo sa harap ng puntod. Naglakad si Yushu kasama ang bata at sinimulan ang kanilang sariling pagbibigay handog. Sinindihan nila ang insenso at sinimulang sunugin ang pera ng impyerno. Ang puting papel ay mabilis na nilamon ng apoy, naging mga itim na abo. Ang maputla niyang mukha ay tila namamantsahan ng dugo sa ilalim ng ningas ng apoy, habang ang kanyang nagyeyelong daliri ay naligo sa init ng apoy. Gayunpaman, ang kanyang mga daliri ay matigas pa rin tulad ng dati habang dahan-dahang dinagdagan ang apoy ng mas maraming pera sa impyerno.
"Ama, narito si Yong'er upang bisitahin ka." masunuring lumuhod si Yong'er sa lupa at iniuntog ang kanyang ulo sa sahig nang tatlong beses bago seryosong nagsalita, "Sa taon na ito ay nagsikap akong mabuti sa mga gawain ko sa paaralan, at tatlong beses akong pinuri ni Ginoong. Marami akong natutuhang salita, at natutunan kung paano sumakay ng kabayo. Binigyan ako ni Tiyo Jiang ng isang maliit na kabayo. Itim ang kulay, mayroon itong kumpol ng puti sa ilong nito. Mukhang talaga itong gwapo. " Medyo dumaldal ang bata, at kahit na lumalabas ang pagiging bata mula sa kanyang mga salita, ang kanyang mga salita ay puno ng may gulang na kaseryosohan. Ikinunot ang kanyang kilay, mukha talaga siyang kaibig-ibig habang nagpapatuloy siya, "Ama, malamig ang panahon. Dapat mong tandaan na magsuot ng marami. Magsusunog kami ni ina ng ilang mga damit para sa taglamig. Dahil mag-isa ka lang dito, kailangan mong mas alagaan ang iyong sarili, at huwag kang magkasakit. Aalagaan ko si Ina para sa iyo, kaya hindi mo na kailangang mag-alala."