Ye Wan Wan mula meratap sayu. "Mak Cik, dia… dia juga buang gelang yang saya bagi tadi dan kata dia tak suka benda murah macam ni dan dia rasa jijik bila pakai. Saya beli khas untuk dia guna sebulan duit gaji saya. Jadi saya sangat marah dan tanya dia. Tapi akhirnya dia tolak saya…"
"Perempuan sial! Kau… kau reka semua ni!" Liang Mei Xuan begitu berang ketika itu. Dia terus menoleh kepada dua orang tua itu dan menjelaskan, "Ayah, Ibu, macam mana saya boleh buat semua tu? Saya tak tolak dia langsung! Dia yang tampar saya, dua kali pula tu!"
Air mata mula mengalir turun membasahi pipi Ye Wan Wan. "Mak Cik, awak bercakap kena guna akal waras awak. Kalau awak tak keterlaluan bercakap tadi, kalau awak… kalau awak tak cakap yang Atuk dan Nenek akan mati satu hari nanti, kenapa saya gila sangat sampai saya nak tampar awak?
