Xu Yi terlalu bimbang dan menoleh sekilas kepada Si Ye Han. Apa yang dia nampak, tuan begitu bersahaja, seperti panggilan itu hanya satu panggilan biasa dari keluarganya.
'Eloklah tu. Macam kata pepatah, "Maharaja tenang, pendeta yang kelam kabut."'
Di bawah pandangan tajam Xu Yi dan Liu Ying, Ye Wan Wan menjawab, "Makan roti. Saya ada beli roti dari satu kedai yang sangat sedap dekat dengan pintu masuk sekolah saya; sedap sangat roti-roti dia!"
Puan tua di hujung talian senyap untuk seketika seperti dia menilai jawapan Ye Wan Wan. Seketika kemudian, dia akhirnya menghela nafas lega dan berkata penuh mesra, "Wan Wan, awak suka makan roti? Lain kali awak datang rumah Nenek, nanti Nenek buatkan untuk awak. Nenek yakin rasa dia lebih sedap dari roti yang awak beli!"
Ye Wan Wan menjawab penuh semangat, "Terima kasih, Nenek! Kalau macam tu, boleh saya datang minggu depan?"
