Meluha

"Bakit mo ginawa yun?" Mahinahong saad ni Mark kay Nathan. "Bakit? Ano bang pake mo?" maangas na sagot niya kay Mark. "Siraulo ka ba!? Muntikan ng mamatay sila Ella panong mawawalan ako ng pake? Pakipaliwanag nga Nathaniel, bakit?" "Di niyo maiintindihan, wala kayong maiintindihan kase wala naman kayo sa sitwasyon ko! Di niyo alam nararanasan ko!" sigaw ni Nathan pabalik, napatakip ako sa bibig ko at pinigilang wag humikbi, ayoko ng ganto, hindi ko gusto to. "P-panong di namin maiintindihan kung kahit minsan di mo magawang magpaliwanag?" Sabat ni Hannah sa pagitan ng kaniyang mga hikbi. Mahinang tumawa si Nathan at tumingin isa isa samin. "Akala niyo masaya? Sa tuwing sinusubukan kong mag open up sa inyo? Anong nangyayare? Nathan pano yung seryoso? Di ba dyan lagi nauuwi?!" saad niya pa sabay tingin sakin. "Ikaw Aprielle? Nung sinabi mo bang naiinis ka kay Steph ginawa ko bang biro yun?" napaawang ang labi ko sa sinabi niya at nanglalambot na tumingin isa isa sa kanila at saka napadako kay Steph. "Di ba sabi mo? Di mo makayang makita si Steph ng ilang oras dahil naiinis ka sa kaniya? Bakit? Kasi nasa kaniya na lahat? Ikaw Jamaica." Lahat sila ay napatingin kay Jamaica samantalang ako ay napaupo na lng sa upuang katabi ko. "Sinubukan mong lumayo dahil sa nangyari sayo, Akala mo di ko alam? Nanahimik lng ako." saad ni Nath habang matamang nakatingin kay Jam pero umiwas lng si Jam at ngumiti. "Atleast ako di kayo naargabyado, walang napahamak kahit isa sa inyo, mas pinili kong lumayo kaysa mapahamak kayo." unti unti yung harang na tinayo ni Jam para di bumigay, nawala at tuluyan ng tumulo yung mga luha niya. "A- alam niyo magsiuwian na lng muna tayo, magpalamig tayo ng ulo. Tsaka natin to pag usapan." saad ni Ate Quiin at saka umalis. "Bakit? Tatakbo ka ulit? Para ano? Matakasan mo lahat—" "Oo! Para matakasan ko ! Anong problema kung takasan ko? Anong problema? Ayaw kong masira pagkakaibigan nating lahat! Kaya heto sinusubukan kong pigilan!" pati si Ate Quiin ay bumigay na. "Sa ilang beses mong pagpigil na mangyare yung gantong bagay, mas lalong lumala, mas lalong nasira." saad ni Nath sabay tayo at iniwan kaming lahat. Lumapit sakin si Steph at hinawakan ang balikat ko pero umiling lng ako at umalis na din. . . . . . They say break up could shatter your whole life But For me, Watching my friends grow apart with each other already breaks my heart. Friend ship over is more heart breaking than break up. If ever If ever I don't want to know them if ever I'll go back time. . . . . I—no they are part of my life, if ever, If ever I could go back time I will fix everything, everything, every inch of it. . . . . .

"I'm breaking up with you, I'm sorry." He said while we're in a fastfood chain having our merienda. "W-hat did you say?! You're breaking up with me?!" I said while looking at his eyes but he just looked away. "Yes. We're over now.. So please, never bother me again. Bye." And then he stood up and left me here. Hindi ako makapaniwalang ganoon-ganoon lang niyang itatapon yung limang taon naming relasyon. Hindi ako nakapagsalita, hindi ko alam kung anong gagawin ko. Tumayo ako at umalis sa fastfood chain at sumakay sa kotse ko. Pinaandar ko ito at hindi ko alam kung saan ako pupunta. "FUCK THIS LIFE!!" Sigaw ko nang abutan ako ng red light sign na dapat akong tumigil sa pagdadrive tsaka sumandal sa manibela. "TARANTADO KA! DAHIL BA SA HINDI KO BINIBIGAY YUNG PANGANGAILANGAN MO, KAYA MO KO GINAGANITO NGAYON??!!!" Hala, sige. Pesteng mga luha! "WHERE DID I GO WRONG, YOU JERK?!!!! BAKIT MO GINAGAWA TO SAAKIN NGAYON! I LOVE YOU PERO SINAYANG MO YUN!" Hindi ko namamalayang umiiyak na pala ako. "DAMN YOU!!!" Sigaw ko nang biglang may bumisina mula sa likod ko, bwisit sunud-sunod pa ah! ***** Resto Bar. Tinigil ko ang sasakyan ko sa isang bar. Great. I need a drink. "Give me your best drink here." Utos ko sa bartender. Binigay niya naman saakin. Panglimang baso ko na pero hindi pa rin ako tinatablan ng kalasingan. Bawat shot ko, tumutulo yung mga luha ko. Bwisit na buhay to! "Hi miss. Alone?" Siraulo pala to eh mukha ba akong may kasama dito? "May nakikita ka bang kasama ko?" Sarkastikong sabi ko. Napangiwi naman ang lalaki sa sinabi ko. "The usual bro." Utos niya sa bartender.. "So, what's your name?" He asked me.. Tinignan ko nga tong lalaking to, gwapo. Matangos ang ilong, kissable lips, mapupungay ang mga mata, maputi, mukhang matangkad, mukhang nag-ggym to, in short. HOT. "Elle" Simpleng sagot ko sa kanya sabay shot ng alak. Langya, nahihilo na ako. "Nice name. You wanna dance?" Alok niya saakin. Tumayo na man ako tsaka hinila siya papuntang dance floor. When we reached the dance floor, I started to sway my hips while looking at him. I sexily or should I say, seductively swayed my hips while looking at him. I bite my lower lips at him. I saw him smirked at lumapit saakin. I just want to have fun, forget about everything, forget about the pain, forget about this damn life! Tumalikod ako sa kanya nung nakalapit na siya saakin. May hawak siyang baso ng wine ata yun but I continued to dance kahit nasa likod ko siya. Naramdaman kong bigla niyang hinawakan ang waist ko kaya mas ginalingan ko pa yung pagsayaw ko. "You're turning me on right now, you beautiful lady." He whispered in my ears that gives me shivers. "Did I? I should feel honoured then." "What do you want me to do?" He said and then he started to bite my left ear that leads to more sensation na nararamdaman ko. "You sure?" "Very sure." "Paligayahin mo ako." -- A/N PLEASE RATE THIS CHAPTER! ANY RATINGS, COMMENTS, OR SUGGESTIONS FROM YOU, ARE HIGHLY APPRECIATED BY THE AUTHOR OF THIS STORY. ENJOY YOUR STAY HERE AND GOD BLESS US ALL! :)

"What's the use of all of this if you're going to cheat with me?" Malakas na sigaw ko sa asawa ko. "Because I'm already tired! I can't deal with this anymore! You can't give me a child. I wanted to have a family!" Sumbat din niya sa akin kaya nanggagalaiti ang mga kamay ko. "Pinagsasabi mo? Nanagako ka sa akin na ayos na tayong dalawa sa huli, hindi ba? Hindi ba? Ano ngayon?" "Iba na noon at iba na rin ngayon. Lahat ng bagay nagbabago. Pati desisyon ng tao. I'm sorry, Rich. But i can't be with you anymore. I love her, I love Tyla. She can give me a child, unlike you!" "So gan'on? Eh di sana hindi mo na lang ako pinakasalan! Sana hindi ka na lang nangako!" "I'm sorry, Rich. But let's get divorce." Pagkatapos niyang sabihin ang mga katagang iyon, tumalikod na siya nang hindi man lang ako binibigyan ng kahit isang sulyap man lang. "R...Red... Do-don't... Don't leave me, Red! Please don't leave me!" Mabilis kong habol sa kaniya. Hinawakan ko pa ang laylayan ng kaniyang damit para pigilan lang siya na makaalis sa bahay. "Ano ba, Rich? Hindi na kita mahal, hindi na ikaw ang nasa puso ko. Kaya tumigil ka na. Huwag mo ng saktan ang bawat isa sa atin." Naiinis na singhal niya. Pilit niya rin akong itinatakwil sa kaniya. Kaso patuloy kong hinihigpitan ang pagkakahawak sa laylayan ng damit niya habang ang aking mga luha ay patuloy na nagsisibagsakan. "Please, Red. Don't leave me. I can't. Ikaw lang ang nag-iisa sa buhay ko. Ayaw kong iwan mo ako. Please, Red. Don't..." "I said stop this nonsense, Rich. Let's divorce and love yourself. Huwag mo na akong hintayin. Huwag mo na akong pigilan dahil pagod na ako, Rich. Gusto kong magkapamilya!" Galit na sigaw niya hanggang sa maramdaman ko na lang ang pagtulak niya sa akin nang malakas palayo kaya napatumba ako sa sahig. Napatama pa ang aking siko sa lamesa pero wala man lang sa kaniya. Nagdiretso siya na umalis, walang baling-baling sa likuran. Nang makaalis na siya, lahat ng emosyon ko ay inilabas ko. Buong gabi akong umiiyak. Sinisisi ang sarili na lalaki ako. Hanggang sa magdesisyon ako na wakasan ang buhay ko. "No one ever loves me. How can I love myself?" Mahinang tanong ko sa aking sarili at blangkong nakatingin sa ibaba ng palapag ng building. "It's now over, if I k-lled myself." Matapos kong sabihin iyon, wala rin akong pagdadalawang-isip na tumalon sa mataas na building na ito. Pumikit at dinadamdam ang hangin na humahampas sa aking buong katawan habang patuloy ang pagbagsak sa ibaba. Ngumiti ako nang mapait sabay labas na naman ng luha sa aking mga mata. 'I'm sorry.' *** [Notice! Character Alrich Zane Falco has been awakened. The True Beauty has been produced. The Plot's Processing ... The Plot Completed] [Character Alrich Zane Falco's Mission: Giving Birth With The Protagonists Children] [Character Alrich Zane Falco's Mission: Taking Care Of The Protagonists Children] [System: Character Alrich Zane Falco has been isolated] [Notice! Wait for 6 years until the storyline ended] [Character Alrich Zane Falco's Mission: Giving The Children To Their Fathers After Their 5th Birthday] [Alert! Alert! The Storyline has been ruined]

May kanya-kanyang paraan ang bawat tao upang takasan ang mapait na reyalidad ng mundo, may nanunuod ng K-Drama, nagbabasa, natutulog, nagpipinta, naglalaro ng mobile or computer games at iba pang maraming bagay upang maging abala lamang ang isip at makalimot tayo pansamantala sa sakit na ibinabato sa atin ng mundo. Sa kaso ni Caia Ortaleza, pagsusulat ang kanyang naging takbuhan sa mga panahong siya'y lugmok at luhaan, binibigyan siya nito ng panandaliang comfort at kapayapaan. Umani ng mga papuri at pagmamahal ang bawat kuwentong kanyang natatapos mula sa kanyang mga masugid na mambabasa. Ngunit sa kabi-kabilang isipin, problema sa pamilya at sa kanyang nobyo ay mahihirapan na ang dalaga na tapusin ang dalawang kuwentong kasalukuyan niyang isinusulat. Sa kanyang muling pagbaling sa pagsusulat, sa halip na comfort ay frustration na ang kanyang nadarama sa tuwing sinusubukan niyang simulan muling bumuo ng mga salita, hanggang sa nawalan na siya ng pag-asa at ganang ituloy ang kuwento, napagdesisyunan niyang itigil na ang kanyang nasimulan, pati na ang kanyang pangarap. Pero mukhang hindi gano'n kadaling iwanan ang pagsusulat. Dahil misteryosong mailalahad at magpapatuloy ang kuwento ng isa sa mga karakter niya na simula pa lang ng istorya ang mayroon at kanyang naisulat. Ang karakter na pinakapaborito niya sa lahat ng kanyang nilikha... si Rashiel Azul Allegre. Ang nakakaloka pa ay kasabay ng pag-usad ng kuwento ay mapupunta mismo ang dalaga sa loob ng istorya kung nasaan ang binata, doon ay makakaharap at makakasama niya hindi lang si Azul kundi pati na ang iba pang mga karakter na likha gamit lamang ang makulay niyang imahinasyon. Surprisingly, sa pananatili niya roon ay nakakalimot siya sa lungkot at alalahanin patungkol sa totoong mundo. Sumasaya na hindi niya napapansin. Nalilibang ang isipan na hindi namamalayan. Nakahanap ng kaaway, kakampi, kaibigan, pamilya, kapanatagan pati na ang hindi inaasahang pag-usbong at paglago ng kanyang damdamin. But, reality is way too cruel... because, every story has to reach its own end. Dahil sa nagulo ang kanyang naisip na orihinal na plot ng istorya ay hindi na alam ng dalaga kung saan ba tutungo ang kuwento, kahit na siya pa ang nagmamay-ari nito pati na ng mga karakter na nakapaloob dito, maging siya ay walang magawa kahit na anong pilit pa ang gawin niyang kontrolin ang mga bagay at pangyayari. Patuloy sa pag-usad ang istorya, ngunit walang may alam kung lungkot o saya ang dulong nakalaan sa kuwentong kanyang napasukan.

“o paano niyan mauna na ko best, siguradong magdadate pa kayo ni mylene nyan “ sabi ko kay ford “ o best magdadate nga kami, ingat ka” sabi ni ford Talagang hindi man siya nag- alanganan na sabihin sa akin na magdadate nga sila,, umaasa ako na pipigilan niya ako, pero hindi man, kasabay ng pag alis ko doon sa lugar ang pagbuos ng luha ko sa mata, ang sakit sakit, parang binigyan ng paminta ang puso ko , parang hiniwa ang puso at pinagpira piraso Ang sakit sampung taon kong inalagahan siya sa aking puso , isang saglit lang pala wawasakin nya ang puso ko,… Ating tunghayan ang kwento ng mag best friend na sina Tricia Mae at Ford, hanggang kailan kaya kakayanin ni tricia mae na mahalin ang kanyan bestfriend?

Ang babaeng nag hintay nang nag hintay sa kanyang minamahal pero hindi na ito bumalik at hangang ngayon ay iyak paren sya ng iyak bakit kaya umuulan ? kase umiiyak nanaman ang isang diwata na hindi makalimutan ang kanyang mahal at iniwan sya ano? ang gulo mo naman ay para nga mas maintindihan mo basahin mo nalang ang alam tungkol sa ulan maiiyak ka sobrang ganda ang paborito kong linya yung PAG DI KA BUMALIK IIYAK AKO AT SIGURADONG MABABASA KA NG LUHA KO totoo ba maganda ? oo kaya basahin mona o sige babasahin kona yan

"Nagmahal ka na ba?" Tanong nito. Napaayos ako ng upo at tumingin sa kanya. "Nagmahal ka na ba ng todo?" Tanong muli nito. Gusto kong sumagot ng Oo nagmahal na ako pero hindi ko pa naranasan ang todo na sinasabi nito. "Bakit ganun..." nakita ko ang pagbuo at pagpatak ng luha mula sa kanyang mga mata. "Ginawa ko naman ang lahat pero hindi pa din sapat..." - Carly "Carly..." panimula ko. Tumingin ito sa aking mga mata. "Wala naman yan sa kung sapat ba o kulang ang ibinigay mong pagmamahal. Di ba ang mahalaga naman ay nagmahal ka. Yung minahal mo siya sa paraan na alam mo." -Igo *Warning: It contains several sad chapters :( ***This is the original one I've made written in Filipino language***

Chanelle pov Nandito ako ngayon sa restaurant. Hinihintay ko Ang asawa ko hindi Pala Dahil peke ang kasal namin, pamilya ko at nag iisa Kung Kaibigan. Para sa Birthday celebration ko. Masayang masaya Ako Dahil may surprise ako Kay loki magiging daddy siya. Gusto Kung maging OK na lahat saamin. Walang nasasaktan. Pero Hanggang Ngayon wala pang Dumating kahit Isa sa kanila. Nag text ako Kay Mama at papa na Punta sila dito. Ganun din sa Iba. 3 hours na. wala parin sila. Mag te 10 na ng Gabi pero walang Dumating ni Isa kanila. Pati si beshang kinalimutan na ako. Si Mama at papa Ganon din si Loki. Naiiyak ako feeling ko wala akong kakampi, walang nagpapahalaga sa akin. Dapat Sana Sinabi nila na hindi sila darating Para hindi na ako umasa pa. Diba ako ka mahal mahal? Tanong ko sa sarili naiiyak nalang ako sa mga naiisip tumingin ako sa labas baka may naglalakad na pupunta Para Maki Celebrate man Lang. Pero wala eh. Hindi ito Ang iniisip ko, at pinapangarap habang naglalakad papunta sa altar kasama si loki. Nagsumpaan kami pero walng saysay tinanggap ko sila, pinatawad kahit sinaktan at niloko nila ako. Natatawa nalang ako habang umiyak. "Siguro Mag celebrate nalang ako mag Isa" Sabi ko sa sarili. Tumayo ako at umalis sa restaurant. Pupunta ako ng Golden Club Para uminom. Ilalabas ko ang Samang loob ko. Pagkarating ko sa club pumasok ako derederetso sa Bartinder. "Yong pinakamatapang na Alak" "Hindi Alak ang sagot sa problema" "Anong paki Alam mo. Ito ang sagot ko sa problema ko magka Iba tayo" Hindi na nagsalita ang lalaki. "Ano na saan ang Alak? " Binigay naman ng lalaki. Inimom ko deredertso humingi pa ako. "Isa pa" Inom Lang ako ng inom pero Parang hindi parin ako TINATAMAAN. Tumatawa ako habang umiiyak. Ano tong nangyayare sa akin bakit nasasaktan ako. May kasalan ba ako sa past life Kaya pinag babayaran ko ngayon. I Don't what do? Sikip ng dibdib ko. Halos di ako Maka tingin sa kaharap kong bartender Dahil sa luha ko. Sige parin ang luha ko. Nasasaktan na Ako wala bang tutulong sa Akin Para makaalis sa problemang kinakaharap ko ngayon. Bakit pakiramdam ko hindi ako makakalaya sa problemang ito. Bakit ang dami kung bakit hehehe. Baliw na ako. Siguro Ako Lang pwede makakalotas sa problemang kina kahap ko ngayon. Ako Lang naman ang nagmamahal sa sarili ko. Iyak at tawa Lang ako. TSaka kolang na isipan umowi. Ng medyo nahimasmasan na ako. Binigay ko na Ang bayad ko at Umalis. Sumakay ako sa kotse ko at nag drive pauwi. Habang nagmamaniho ako, nakita Kung Alas dose na. Tiningnan ko Ang Cell phone ko. Nakita Kong may nag message sa akin Agad Kong in open. Biglang NagBlurd Dahil ba lasing parin ako. Hindi ko tinitingnan ang Daan. Hindi ko maaninag Kung Anong laman ng message. Naisipan ko nalang na sa condo ko nalang basahin. pagtingin ko sa Daan may malakina trak na makakasalobong ko. Nanlaki mga Mata ko. Ssssscccccckkkkruuuuuuuuuuuttttt.. Bogsh Bogsh. PANG.. Nabagok Ang ulo ko Dahil matinding ipak na track. N-n-no... Ayaw ko pang mamatay. Anybody help me!!! Ang nasa isip ko bago ako mawalan ng Malay... NOTE: SANA MAGENJOY KAYO. SORRY SA MGA WRONG TYPOS, ERROR AT WRONG GRAMMAR. TAO LANG po NAGKAKAMALI.

Sa bawat pahina ay mayroong taglay na abentura Mga nakakubling lihim sa katiting na patak ng pluma Walang boses man kung tumuklas sa nasaksihang istorya Idadala, aayusin para sa nagkagulong pamilya Pamilya lamang ba o pati ang mundong wala ng tama? Isang maling gawi, puso't buhay ay handa nang kumawala Sandigan ma'y matigas, rurupok din 'pag wala ng pag-asa Hahayaan bang gugusot ang magandang nakakubling tadhana? Kapag umibig ka sa taliwas ang pananampalataya Halos lahat ay tututol, pati ang nakaraang lumuluha Talunaryo ng alaala'y hindi pa rin nawawala Bawat tamis ay nawawasak na parang isang hibla Maaayos pa ba ang lahat kung sa una ay para nang isinumpa? Karampot ng papel Karampot ng tadhana Katiting ng pawis Papatak lahat ang luha Sa mga matang pagod na Titiisin pa ba ang pagdurusa?

Trust me, this is NOT YOUR ORDINARY Gentleman's Story. ***TEASER*** "Para sabihin ko sa 'yo, mali ang lahat nang iniisip mo! 'Wag ka ngang assuming! I have my own reasons kung bakit ka nakatali sa'kin. Infatuation? Affection? Feelings? Love? None of these are my reasons!" mariing turan ni Ashton. "Ashton, pinapangako kong gagawin ko ang lahat ng gusto mo... huwag mo lang putulin ang financial support ng mommy ko sa ospital. Parang awa mo na... Nagmamakaawa ako sa 'yo... Please, Ashton?" 'Di na rin niya napigilan ang mga luha. Hanggat maaari ay pinipigil niya ang mga iyon upang hindi isipin ng asawang lalo siyang nagpapaawa. Ngunit, hindi na niya kaya pang kimkimin ang lahat ng sama ng loob na tanging sa pag-iyak na lamang niya nagagawang ilabas. "Hubad." "A-ano?" Hindi niya mabatid kung tama ba ang kanyang narinig dahil ni hindi man lang nag-abala si Ashton na sulyapan siya nang magsalita ito. "Ang sabi ko... hubad! Maghubad ka!" singhal nito. "Sabi mo, willing kang gawin ang lahat nang sasabihin ko, hindi ba?" "P-pero, A-ashton..." "Naghihintay ako... and so your mom!" He faced her blankly after finishing his whiskey. Ilang ulit na napakurap si Celina. Tila hindi pa rin niya lubos na maunawaan ang nais nitong ipagawa sa kanya. Ngunit, wala siyang karapatang mag-inarte sa mga oras na ito dahil dito nakasalalay ang buhay ng kanyang ina.

Leave “He loves me, he loves me not,” mahinang usal ko before I continue chanting and plucked another petals. “He loves me... he loves me...” I stop. I sighed at hindi na itinuloy ang pagpitas sa huling petal ng daisy. The last petal defines his feelings towards me. The victory wasn’t on my part, it’s always on him. A tear escaped on my eyes. As much as I would love the thought of him loving me back, but no! He’s deeply in love with someone else. “What’s with my cousin? Why her, Race? Can’t you see my worth? Can’t you see how much I love you? Can’t you see that I’m head over heels to you, even you dumped me so many times? Can’t you love me, even just a little?Can’t you see... my sacrifices?” I desperately asked, followed by small sobs. God knows how I badly wanted to hug him tight. I like him, so much. Funny how I was fantasizing myself to be one of the Disney princesses and with one kiss and everything will be a happy ever after with him. But no, he is no prince nor I am a princess. I love him, while he loves my cousin so much. “Why her?” pumiyok ang boses ko sa tanong ko habang patuloy na namamalisbis ang luha sa pisngi ko. “Is it because she likes you, and you like her too?” patuloy ko, hindi matanggap na totoo ang nakita ko. I was trying so hard to accept this to myself, but here I am, still crying my shit. “I’m sorry, Wren...” tanging sambit ni Race bago tumalikod at dahan-dahang naglakad palayo. I can’t believe this is happening to me! Why do I always feel that I am not worth to keep? People around me always left me in pain. Why do he always see her, not me? I’m always drowning from saving people around me. But who will save me then? “Are you going to leave me just like that?” Horace coldly said and chuckle. I glued my eyes on him with my furrowing forehead, not thinking anymore if he is serious about what he’s saying. Napabuntong hininga nalang ako. “It would be unfair of me if I’ll leave you without my reasons. But on the other hand, you don’t deserve it anyway. You don’t deserve any explanation, you, yourself know what you’d done that pushed me to walk away.” I heaved a sigh again and remain emotionless. “Til we meet next time, Race,” I murmured as I turn my back and walk away. I will find myself for I am lost. I will save myself for I am tossed. Because if I continues this dream I have, surely I’ll drown. Baby, you’ll always be the reason for my giggles and laughs. The dried tears on my cheeks, my smile and sleepless nights. But you will also the reason for the ache of my heart, and why my chest hammers so hard. ---- This story is also available on Wattpad @GorgeousYooo

Lunar Rian, isang babaeng inosente at walang muwang sa mundo. Ngunit nang kumidlat ang totoong buhay ay namulat siya, namulat siya na iba ang mundo sa inaakala niya. Hindi niya napag-handaan ang hamon ng buhay kaya natangay ito sa malalim at madilim na parte ng karagatan. Wala siyang maaninag na ilaw, wala siyang mahawakan na kamay.  Nalunod siya nang nalunod sa ilalim ng dagat. Walang nakakaalam sa dilim at madugo niyang buhay. Ang batang umiiyak lang ang sugat niya noon, ay siya na mismo ang sumusugat ng kamay niya ngayon. Pilit niyang hinahabul ang buwan dahil ito nalang ang ilaw niya sa madilim niyang mundo. Solar Thompson, isang masayahin at makulit na bata. Wala siyang kamalay-malay sa magudong mundo sa labas ng tarangkahan ng bahay nila, dahil ginawa lahat ng Ina niya ang lahat para hindi niya masilayan ang totoong kulay ng mundo. Ngunit nang mamatay ang Ina niya sa maagang edad ni Sol ay walang naka-pigil sa bata na makita ang totoong kulay ng buhay. Nasilayan ni Sol ang mga bagay na hindi niya dapat napapansin dahil murang edad niya. Ngayon na malaki na siya ay tumatak na sa isipan niya kung ano talaga ang buhay. Ang batang malayang tumatawa noon ay nakakulong na sa mga mata ng tao ngayon. Sinusubukan niyang habulin ang araw dahil ito nalang ang nakikita niyang totoong liwanag. Dalawang kabataan na pinag-tagpo ng pagkakataon. Isinulat ang kwento nila para mabuo ang hindi inaasahang pag-ibig. Ngunit hindi mawari kung sa tuwa o sa luha matatapos ang lahat. Chasing The Sun And The Moon (Loveless Generation Series #1)

" I am so tired ! This marriage is so f*cking boring ! let's just e-end this " saka siya nag-iwas niya ng tingin. Para naman akong nabingi sa sinabi niya. Parang kahapon lang noong siya ang atat na atat na maikasal kaming dalawa, tapos ngayon pagod na siya ? " You're kidding, right ? If this is some kind of a sick joke, then stop it honey, it's not funny " sabi ko, 'Please sabihin mong hindi totoo ang sinabi mo, Please!' "No, I am really serious about it Kristine " he paused, I know that he is serious right now because he just mentioned my name, he used to call me hon or honey. " I am just so f*cking tired of being called a prince who fell in love with an ugly duckling and you're ..... boring " " You're ending our marriage because of that?? We are almost 2 years married for god's sake !! " " NO !! It's not that only !! I f-found someone better than you and I l-love her " naramdaman kong may namumuong luha sa gilid ng mga mata ko, sinubukan kong pigilan pero traydor ang mga luha ko kaya kusa na lang silang kumawala. " Who is she? " garagal na tanong ko, nag iwas siya ng tingin " Si A-andy " nagulat ako . F*ck ! why ? of all people, why did she ? why did my bestfriend ? I trusted her " It started last month, I realized that I love her more than I love you, I'm sorry " yumuko siya at ako naman tuluyan nang humagulgol .. " So you want a divorce ?? " halos pabulong kong sabi. Pinunasan ko muna ang mga luha ko bago nagsalita " Fine. Tama nga si Daddy, iiwanan mo rin ako, pero sana sa susunod na magkikita tayo umakto ka na parang hindi tayo magkakilala at wala tayong ni isang pinagsamahan " cold na pagkakasabi ko. Bago ako tumalikod tinignan ko muna siya sa mata. Mga matang parang nalulungkot at gustong bawiin ang lahat ng pinagsasabi kanina . Pero Ito naman ang gusto niya diba ? Kaya tuluyan na akong umalis sa apartment na tinitirhan namin at nagpakalayo-layo, malayong malayo mula sa kanya .

"Alas tres ng madaling-araw pa nagsimula ang kaguluhan sa loob ng katamtamang laki ng bahay ng Family Hernaez. Hanggang sa magliwanag na ang kalangitan, hindi pa rin magka-mayaw ang mahigit sa dalawampung oku-pante na pawang may kanya-kanyang pinagkakaabalahan. "Pero isang masayang kaguluhan iyon, may halong tawanan. "Paano'y iyon na ang pinakahihintay na araw ng buong pamilya at maraming kaibigan. Iyon ang mismong araw ng kasal ni Hanna. Ang kaisa-isang anak na babae ng mag-asawang Lando at Liza Hernaez.   "Humahangos si Aling Liza papalapit sa anak. "Nak ito'ng mga abay, iha. Kinakantiyawan ako na umiyak raw kasal mo," pagsusumbong nito. "Basta't maging natural na lang kayo, Mama at kayo rin mga amiga ko, payo ko sa mga ito. Kung walang naman  dahilan para umiyak, hindi n'yo kailangang magpatulo ng luha. Para maging very touching! Ang kasal namin ni David," "Nagtawanan na lang sila sa mga sinabi ko na pangiti na rin naman ako. Nag-umpisa na ang kasal namin ni David masayang-masaya ako dahil ang makakatuluyan ko'y ang lalaking mahal na mahal ko. Nakita ko ring masaya ang mga magulang ko sa pag-papakasal ko. Isabay pang botong-buto pa sila kay David, mabait guwapo at mayaman at na kay David na ang lahat ng katangian. Patungo na kami sa aming honeymoon at masaya kaming nag-haharutan ni David dito sa loob ng kotse niya. Hey! Ano ba David, mag-Drive ka nga muna wika ko rito. Pahalik lang ako Mahal ko, paglalambing niya sakin. Ang kulit mo talaga wika ko at tumawa lang ito sa akin. Lumapit ako dito at hinalikan ko ito pero nagulat kami nang masagi ng isang malaking truck ang kotseng sinasakyan namin ni David. Nakita ko itong pabulusok sa isang bangin, naramdaman kong niyakap ako ni David. ''Aaahhhhhh! Yun ang huling kong narinig bago ako mawalan nang malay.   ITO ang simula nang bangongut sa buhay naming  mag-asawang.        "Luha"

Isang laki sa kahirapan si Kiana. Lumaki siya sa kanyang tiyahin. Ito na ang umampon sa kanya matapos na maulila ng kapwa mawala na ang kanyang mga magulang. Isang araw may Ale na bumili sa tindahan ng kanyang tiyahin. Nagtanong ito kung dalaga pa siya at inalok siya na maging artista o model. Isasali raw siya sa isang audition. Ngunit una pa lang ay pinaalalahan na siya ng kanyang tiyahin. Subalit hindi siya nakikinig. Pinakinggan pa rin niya ang paniniwala na hindi totoo ang sinasabi ng kanyang tiyahin na baka mabiktima lang din siya tulad ng mga na-biktima na. Ngunit nagkamali si Kiana sa kanyang paniniwala na nagsasabi ng totoo ang Ale na kumuha sa kanya. Dinala siya nito sa isang napakalaking bahay upang maging taga silbi lang pala ng isang lalaking walang nakikita kundi ang naiisip nito kung ano ang kanyang itsura. Pinakiusapan siya ng Ale kung maaari na siya nalang muna ang maging tagapag-alaga ng napag-alaman niya na kapatid pala nito. Kakayanin kaya niya at makatatagal kaya siya sa antipatiko niyang boss, si Senior? Hanggang kelan itatagal ng pasensya niya sa bawat pang aalipusta nito dahil sa siya ay isang mahirap. Tatagal pa ba si Kiana, o tatakbo na lang habang umiiyak?

"Bamby!.." kahit sobrang basa na ako. Nilalamig na dahil kanina pa ako sa ilalim ng malakas na ulan. Nakaya ko pa ring tumayo at harapin ang taong tumawag saking pangalan. Hindi Bamby ang tawag nya sakin eh. Babe!. Bakit biglang nagbago?. Halos hindi ko na sya maaninag. Hapon na kasi kung kaya't madilim na ang paligid. Epekto ng malakas na ulan. Kinuyom ko ang palad nang matanaw kong palapit sya sakin. "Dyan ka lang!.." nanginginig kong sambit. Nag-init muli ang gilid ng mata ko. Hindi ko na kailangan pang magpanggap na hindi umiiyak dahil hindi naman iyon halata sa lakas ng ulan. Para ngang nakikisama sakin ang panahon. Nagdadalamhati rin sa unang pagkabigo ko. Dinadamayan ako. Sinasabing, umiyak ka lang para di masakit. Pero tangina talaga! Kahit anong iyak ko. Masakit pa rin eh. Sobrang sakit ng puso kong makitang unti unting nawawala ang taong pinangarap ko. "Babe?.." basag na rin ang kanyang boses. Isang pulgada pa rin ang agwat naming dalawa. Ngunit sa layo naming iyon, ramdam ko pa rin ang hindi ko maintindihan na presensya nya. Ang gulo. O ako ngayon ang naguguluhan sa lahat. "Di mo naman sinabi sakin na, ang tindi pala ng sikat ng araw sa inyo.." Tumingin ako sa kawalan. Natatawa. Baliw na yata ako. Pinunasan ko ang luhang naglandas saking pisngi. Di pa nga ata luha iyon eh. Kundi tubig ulan. Ganun na ako kalito sa nangyayari. "Ang init nyo masyado.... nakakapaso.." Wala na akong pakialam kung hinde nya maintindihan ang sinabi ko. Ang gusto ko lang ngayon, ay sabihin lahat ng gusto ko... sa huling pagkakataon.. "Babe?.." muli. Gumawa sya ng limang hakbang pero hanggang doon nalang sya dahil ayokong lumapit pa sya. "Dyan ka lang!." mariin kong banta. Natigilan sya. Nagmamakaawa ang kanyang mga mata. Pulang pula na rin ang kanyang ilong. Tanda na umiiyak rin sya. Hell! Wala akong pakialam. "Nangako ka hindi ba?.." suminghot ako. Sa wakas, nagkaroon ng lakas ng loob na tumingin sa kanyang mata. "Nangako ka sa akin?." hindi sya tumango o umiling o kahit na ano. Pinanood nya lang akong humagulgol sa unang pagkakataon. Bumuhos ang luhang kanina ko pa ayaw pakawalan. Hindi ko na kaya. Ang hirap. "Kumapit ako doon.. pinaniwalaan ko..pero anong ginawa mo?.." nanghina ang tuhod ko dahilan para mapaupo ako. At... doon umiyak ng umiyak. "Hindi ko alam..." "Anong hindi mo alam huh?.. Jaden, naniwala ako sa'yo.. bakit mo iyon sinira?.." Hindi sya makapagsalita. Huminga ako ng malaim bago muling tumayo. "Anong pakiramdam huh, masarap ba syang humalik?.." "Bullshit!!." malutong nitong mura. "Hindi ko yun ginusto.." dagdag nya matapos ang ilan pang mura. "Hindi ginusto pero pumayag ka!?.." mahina ngunit madiin ko itong ipinahayag sa kanya. Konting konti nalang, sisigaw na ako. Konting salita pa Jaden. Isa na namang mura ang pinakawalan nya. "Kaya pala hindi mo magawang tugunan ang mga tawag at text ko dahil masyado kang abala.." "Bamby, tama na..." mahinahon nynag himig. Di ko sya pinakinggan. Nagpatuloy lamang ako. "Mas masarap nga naman sya kaysa sakin..." "Sinabi nang tama na!!!.." sa unang pagkakataon. Nakita ko kung paano sya magalit. Ramdam ko ang apoy na nag-aalab galing sa kanyang mata kahit malamig ang bawat patak ng ulan. Galit ang namutawi sa kanya. Wanna read more?. Add this story in your library and see for yourself! You'll loved it!. Please Like, Comment And Share! Thank you!. Keep safe y'all!!!

"Wang Lu what the heck are you doing?! WANG LU STOP!" Hai yelled as Wang Lu threw all of his stuff out of the window. Hai broke down into tears, since he threw out his grandmother's necklace, which he treasured so so much. His grandma was the only person who supported his coming out... While she was alive... ----------------------------------------------------------------- ~ This is a modern AU book featuring characters from the Chinese Drama TV series 'Once Upon A Time In LingJian Mountain'. • If Wang Lu x XiaoHai (LuHai) Is cannon you are free to read :) ----------------------------------------------------------------- ~Cover page is created by @Mxlkysway •Credits goes to the owners of the images we authors have uploaded from the Internet. ----------------------------------------------------------------- ~A Wang Lu x XiaoHai bl story. •LuHai AU Ff ----------------------------------------------------------------- ~ Rating: 18+ •Contains smut and expletives. ----------------------------------------------------------------- ~If you are uncomfortable with the whole content of this story we suggest that you end here. ----------------------------------------------------------------- ~ This is a work of fiction. Names, characters, business, events and incidents are the products of the authors' imagination. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental. ----------------------------------------------------------------- ~ This is my first story and collaboration with @reneeelovee_

"tita ayoko ko po!" saad ko habang nagpupumilit na huwag sumama sa binatang hapon na nasa harap ko ngayon. hinigit ni tita yung braso ko dahilan para mapawingi ako sa sakit. bahagya kaming lumayo sa kanila para kausapin ako ni tita. "tandaan mo nakakulong ngayon ang daddy mo dahil sa mga utang nya sa kumpanya, diba gusto mong makalabas daddy mo? pwes gawin mo to!" galit nyang saad saakin habang nakaduro sya sa mukha ko sabay batok. umiling lang ako at agad nagpunas ng luha. "titiisin ko nalang po mag trabaho sa Bar kesa ang ibenta nyo ako sa kanila"

[Completed] Genre [Mystery, Romance] Isang trahedya at misteryo ang nangyari isang linggo bago ang kasal ni Maki at Bea na siyang nagpabago sa kapalaran nilang dalawa. Nagkaroon ng kasiyahan para sa nalalapit nilang kasal. Ngunit nagising si Bea na kasama ang asawa ng ate niya sa kwarto kung saan lumilitaw sa imahe niya na isang lalaki ang gumamit sa kanya nang nagdaang gabi nang paulit-ulit. Natagpuan naman niya si Makisig na halos walang kasuotan kasama ang ate niya sa kwarto nito. Bitbit ang hinanakit ay nilayuan niya ang lalaki sa loob ng apat na taon para mangibang bansa kung saan siya mas nakaranas ng pagdurusa. May pagkakataon pa ba silang magkatuluyan sa huli? Sa pangalan lang ba sila bagay? ****** Nakatingin siya sa lalaki at naghihinagpis ang kalooban niya. Dumadaloy ang luha sa pisngi ni Bea na akala mo ay uubusin nito ang lahat ng natitirang tubig na nagmumula sa mga mata niya. Lumapit ito para yakapin siya pero agad siyang umiwas. "Bea, trust me..." mahinang sabi nito. Mas matagal na nakatitig siya dito, mas lalo nitong pinapatay ang kalooban niya. May mga bagay na hindi talaga tugma kahit napapanahon. May mga bagay na tugma, kahit hindi napapanahon. May mga tao na kailangan lang ang isa't isa kaya nila mahal ang bawat isa. May mga tao na mahal nila ang isa't isa kaya kailangan nila ang bawat isa. May mga tao na para sa isa't isa. At may mga tao na kahit pilitin nila, hindi sila ang magkakatuluyan sa bandang huli. Minahal niya ang lalaking nasa harapan ng sobra-sobra. Halos hindi niya masabi ang mga salita pero kailangan sabihin. "Ayoko na..." Kapag doble-doble ang sakit. Doble-doble ang pahirap. Sa mundo at sa panahon na iyon, alam niya na hindi pa napapanahon. They are not meant for each other, she guessed. "A..alis na ko.. Paalam.." ***** My First Love is a Problem Boy [COMPLETED] My First Love is a Genius Girl [on going] At the end of the rainbow [COMPLETED] Workplace Romantic [COMPLETED] Love Me, My Prince [COMPLETED] The Devious Soul [on going] Thousand mornings with you [on going] ***** Photo © sookimstudio

" don't you dare touch me, I hate you very much!", puno ng galit at puot ang mga binitiwang salita ni Tyron kay Arabella. Hindi naman makapaniwala ang huli sa mga slitang nakumutawi sa bibig asawa kung kayat di niya napigilang mapaluha. " May nagawa ba akong mali?", kalmadong pahayag niya habang punong puno nang luha ang kanyang mga mata. " You don't know? that I hate you from rhe very start?", nanlilisik ang mga mata ni Tyron at kulang na lang susunugin siya ng buhay. " Hindi ba sabi mo mahal mo ako?", " It's a lie! I fooled you! now, sign this annulment paper and get lost?",. Bawat binibitiwang salita ng asawa ay tila ba kutsilyong bumabaon sa kanyang dibdib. Napalunok siy ng sunod sunod, mahal na mahal niya si Tyron para siyang mawawalan ng hininga sa mga sinabi nito. " Mahal na mahal na kita", " I dont want you in my life!", "

Kasabay ng malamig na patak ng ulan ay ang pagbuhos ng mga luha niyang hindi niya alam kung kailan titila... [One Shot/ Super Short Story]

"HOME?" Isang tahanan na kailangan nating lahat. Lalo na kapag umuulan, umaaraw o kahit pa malamig ang panahon, upang may masilungan. Pero ito lang ba ang kahalagahan ng isang tahanan? Paano kung tanging galit, luha at sakit na paulit-ulit lang, ang hatid nito sayo.. Gugustuhin mo pa bang manatili sa tahanang ito? O mas gugustuhin mo na lang ang maging.. "HOMELESS?" By: MG GEMINI @LadyGem25

"Find her! " Wala akong ibang maisip kundi ang tumakbo ng tumakbo kahit dumudugo ang paa ko ay hindi ko ininda ang sakit. Bakit nga ba ako napasok sa sitwasyong ito, everything was fine a week ago. Masaya ako at kontento sa buhay ko may trabaho ako at kumikita ng sapat. Pero nagbago ang lahat nang magtagpo ang landas namin ng kakambal ko. She was in mess, begging for my help and as her sister I helped her, pero hindi ko inaasahan na ganito pala kalala ang pinasukan ng kapatid ko. And now the whole Mafia in the country is chasing me with a bounty on my head! Nang makatakas ako sa impiyernong lugar ba iyon ay agad akong tumungo sa apartment na tinutuluyan ko, I know I'm a mess and smells like shit. Alam kong mukha na akong ginahasa dahil sa itsura ko, pero masisis niyo ba kung totoong ginahasa talaga ako. I knock 3 times pero hindi ako pinagbubuksan ng pinto ng kapatid ko, kinakabahan na ako at kinakain ng takot nanginginig din ang tuhod ko na parang di na kayang suportahan ang katawan ko. Then finally bumukas ang pinto pero di ang kapatid ko ang nagbukas ng pinto it was a stranger! My mouth was in 0 shape. Tinignan ko siya mula ulo hanggang paa, and he is half naked tanging ang tuwalya lang ang nagsisilbing takip sa pang ibaba nito. "Honey who's that?" Alam kong ang kapatid ko iyon na kakalabas lang ng banyo at nang magtagpo ang mga mata namin ay isang ngisi ang natanggap ko mula sa kanya, hindi ito ang inaasahan kong reaksyon sa kapatid ko. Kadugo ko siya, kakambal, kapatid ko siya pero bakit ganito parang mas nasisiyahan pa siya sa sitwasyon ko. Then little did I know inangkin na niya ang pagkatao ko. Ang sarili kong kapatid, kadugo, kapamilya ay pinagsarahan ako ng pinto sa sarili kong apartment habang inaangkin ang pagkatao ko. Walang tigil ang mga luha ko sa pagtulo, kumakalam na rin ang sikmura ko dahil sa pagod, wala akong ibang magawa kundi ang umalis at nagtungo sa bahay ng isa kong kaibigan pero tulad ng kapatid ko, tinalikuran nila ako. Habang naglalakad ay napaluhod nalang ako sa simento, at walang tigil na pagtulo ng mga luha ko. Binaboy ako, tinalikuran ng sarili kong kapatid at ngayon wala manlang kahit isang taong tumulong sakin halos tatlong araw na ako dito sa lansangan umaasa sa mga pagkaing tira tira sa mga fast-food. Hanggang sa may nagsalita mula sa likuran ko. " I told you baby. You can ran but you can never hide from me." Halos maduling ang mata ko sa naririnig ko. Bakit siya pa ang taong kumuha sa dangal ko.

Ang sabi ko sa sarili ko, ayoko ng relasyon na katulad sa mga magulang ko. Ayoko ko sa isang relasyon na may nasaktan at na agrabyado akong tao.Ayoko na may relasyon akong nasira kasi alam ko kung ano ang pakiramdam non. Pero nang ako na ang nasa sitwasyon, kinain ko ang lahat ng sinabi ko. Wala na akong paki-alam kong may isang tao akong masaktan at ma agrabyado.Kung may relasyon man ako na masira ang mahalaga ay sa akin parin siya.Okay lang kahit mag mukha akong tanga at desperada o kahit ano pa ang sabihin ng ibang tao basta huwag lang siyang mawala.Pero pinili niya parin akong iwan kahit alam niya na siya lang ang mayroon ako. Ano pa ba ang aasahan ko.Isang playboy ang minahal ko. Dahil isa akong desperada, kahit ayaw na niya sa akin. Kahit may mahal na siyang iba, nagmaka-awa parin ako na kung pwede ay bumalik siya sa akin dahil hindi ko kaya.Na okay lang sa akin kahit ilan pa kaming babae na pagsabayin niya.Wala e,nasanay kasi ako na lagi siyang nandito sa tabi ko.Pero ang lahat ay may hangganan,dahil sa muli niyang pag-iwan sa akin ay sumuko na ako at hindi lumaban.Pagod na ako na ipaglaban siya.Pagod na ako na ipaglaban ang pagmamahal ko na lagi namang talo.Mahirap mag let go .Pero mas mahirap yong kumakapit ka pa kahit pinag-tutulakan kana niya. Ngunit wala na ka ng magagawa kundi tanggapin na lang kahit mahirap. Ito ang mahirap na tanggapin sa dami ng kailangan kong unawain.Anim na taon na ang lumipas, ngunit sariwa parin ang sugat sa aking puso at isipan. Hanggang ngayon ay siya parin sa araw at gabi ang aking iniisip.Magpahanggang ngayon ay lagi ko parin tanong sa aking sarili, saan ba ako nagkulang?Kasi sa pagka-alam ko minahal ko naman siya ng minahal. Hindi ko akalain na ma depress ako.At dumating pa sa punto na gusto kong magpakamatay.Hindi ako vocal na tao kaya wala akong mapagsabihan kung ano ang tumakbo sa isip ko.Gusto kong umiyak at isigaw lahat ng hinanakit ko dahil hindi ko na kaya pero natatakot ako. Natatakot ako at baka sumbat lang ang marinig ko kapag nalaman nila ang sitwasyon ko. Natatakot ako sa maari nilang sabihin dahil hindi ko sila sinunod noon. Binalaan na ako ng pinsan ko, ng kuya ko na hindi siya ang mahalin pero hindi ako nakinig. Anong magagawa ko, siya ang tinitibok ng puso ko. Nag-uunahan na pumatak ang aking luha habang binabasa ulit ang kanyang mga sulat.Nag flashback sa akin ang mga ala-ala naming dalawa,mula sa umpisa hanggang sa kung paano ako lumuhod at nagmamaka-awa sa kanya. Patuloy parin ako sa pagbasa kahit puno ng luha ang aking mga mata. Hindi ko maintindihan kung bakit niya ako niloko at sinaktan habang sa kanyang mga sulat ay ramdam ko ang kanyang pagmamahal. Lalong nanikip ang aking dibdib, hanggang kailan ba ako masasaktan? Hanggang kailan masasagot ang aking mga katanungan? Pagod na ako.Gusto ko ng mawala ang sakit dito sa dibdib ko. For the last time, I begged him. "Come back to me please." At lumuhod sa kanyang harapan katulad noon kung paano ako nagmaka-awa na huwag niya akong iiwan.Tanggapin niya ba akong muli o tuluyan na akong iiwan?

Shiva! The Mahadev. The God of Gods. Destroyer of Evil. Passionate lover.Fierce warrior. Consummate dancer. Charismatic leader. All-powerful, yet incorruptible. A quick wit, accompanied by an equally quick and fearsome temper.Over the centuries, no foreigner who came to our land – conqueror,merchant, scholar, ruler, traveller – believed that such a great man could possibly have existed in reality. They assumed that he must have been a mythical God, whose existence was possible only in the realms of human imagination. Unfortunately, this belief became our received wisdom. But what if we are wrong? What if Lord Shiva was not a figment of a rich imagination, but a person of flesh and blood? Like you and me. A man who rose to become godlike because of his karma. That is the premise of the Shiva Trilogy, which interprets the rich mythological heritage of ancient India, blending fiction with historical fact. This work is therefore a tribute to Lord Shiva and the lesson that his life is to us. A lesson lost in the depths of time and ignorance. A lesson, that all of us can rise to be better people. A lesson, that there exists a potential god in every single human being. All we have to do is listen to ourselves. The Immortals of Meluha is the first book in the trilogy that chronicles the journey of this extraordinary hero.

? Oooooohhhh…ohhh… (Ako'y Dyooooosaaaa) Di ba't sabi mo, napaka-olats ko… Wag nang magpaganda, Sayang lang ang oras ko. Sa kapal ng kilay, Pwedeng hide-out Sa itim ng balat, Yari pag nagbrown-out ? Pagpasok ko pa lang sa lobby ng pinagtatrabahuhan ko ay lahat napatingin sa akin. Literal na lahat. At lahat sila ay napatigil sa kaniya-kaniyang ginagawa. I smirked before passing them. "Model ba yan?" "Artista kaya?" "Ang ganda niya!" ? Lumipas ang ilang taon, Humanda kang ngumanga(aha) Pag nakita mo ako ngayon, Mala-Venus ang ganda!!! ? "Uy pre tignan mo ang ganda!" "Ang sexy, pare!" "May boyfriend na kaya siya?" Ilan lamang yan sa mga narinig kong sabi ng mga nadadaanan ko. Hindi ba nila ako nakikilala? Ang O.A naman nila kung ganon. Hindi ko alam na ganito pala kalaking pagbabago ang mangyayari sa buhay ko. Sana pala ay matagal ko ng inayos ang itsura ko para mas maaga nila akong tanggap. Nakakatawa talaga ang itsura nila. Hindi ko yon ine-expect ha. ? Oohhh ohhh woaaaaaah… Ako'y Dyoooooosaaa… Sabi mo noon, oooohhh Ambisyoooooooosaaa! Anong ma-sesay Havey na havey! Di na ko waley, Hindi na ko chaka face! Woaaaaaah… Ako'y Dyoooooosaaa… ? Pumasok na ako sa opisina. At handa na sanang bumati kay Sir na nakatalikod sa akin habang siya ay may kausap sa telepono kaya tumikhim na lang ako para makuha ang atensyon niya. Agad naman itong napalingon sa akin at nagtaka naman ako nung makita ko ang nanlalaki niyang mata. "Good Morning po Sir!" magiliw kong bati. Ang pogi-pogi talaga ni Sir Renzo. Kaya crush na crush ko siya pero konti lang "Hihihihihi" bungisngis ko pa. Umayos naman ng tayo si Enzo at tumingin sa akin. "Ahm.. What are you doing in my office Miss? What can I do for you?" magalang niyang tanong sa akin. "Pati ka ba naman Sir?!" gulat kong sabi "Ako ho ito si Beth!" magiliw kong pagpapakilala. Tumawa muna siya ng malakas tulad ng pagtawa niya tuwing nahihirapan at napapahiya ako. "Are you kidding me? Miss-I-don't-know-your-name stop this crazy things. Ang layo-layo ng itsura mo sa itsura ni Beth. You're gorgeous while she..." tumigil ito saglit "she's ah... not that pretty so. In other words you're not her. Stop joking around." natatawa pa nitong sabi. Kahit nasasaktan man sa panlalait ay ngumiti na lang ako ng pilit. "Hindi ho ako nagbibiro Sir!" seryoso kong sabi. Nang makitang seryoso ako ay dahan-dahan siyang tumigil sa pagtawa niya at tumayo ng tuwid. "Oh" sambit niya tila ba naguguluhan pa rin kung bakit ganito ang aking bagong itsura. "Okay lang ho yon Sir! Magtrabaho na lang ho tayo!" at tumalikod. Ang sakit pala talagang marinig mula sa taong gusto mo yun. Pinunasan ko na lang ang kumawalang luha aking mga mata. Ako si Elizabeth Yngrid Alindogan. Ang Bethy la Panget sa kwentong ito na naging Bethy la Pretty?!

Bzzz! Bzzz!, nagising si Aaliyah sa pag vibrate ng kanyang cellphone na nasa side table ng kama ng kanyang kinahihigaan...balot ng puting kumot ang kanyang hubad na katawan inabot ng kanyang kanang kamay ang cellphone..4am ang nakarehistro sa screen ng cp, hindi na nya natapos basahin ang mensahe ng kanyan kapatid na bunsong lalaki, nag uunahan ang mga luha na kusang bumagsak sa kanyang mga tsinitang mata. Isa lang ang rumihistro sa utak nya...patay na ang kanyang pinakamamahal nyang ina na kasalukuyang naka confine sa Provincial Hospital ng kanilang lalawigan. Pahid ang luha sa kanyang mata napasulyap siya sa lalaking mahimbing na natutulog sa kanyang tabi na kahit sa malamlam na liwanag na nagmumula sa cp na hawak nya at sa liwanag na nagmumula sa liwanag ng ilaw sa labas ng bintana ng terasa ng silid ay nakikita nya kung gaano kaamo ang mukha ng lalaking katabi nya na binagayan ng prominenteng ilong at malalantik na kilay. Pagtapos ng ilang segundo na kalmahin ang sarili..dahan dahan cya bumaba ng kama sa takot na magising ang katabi...nagbihis at anyong lalabas na ng silid ng Makita ang manager's cheque na nakapatong sa side table...hindi na nag aksaya tingnan ang halaga na naksulat doon..napabuntong hininga na lang si Aaliyah.. para ano pa? iniwan nya ang cheque at lumabas ng silid... binaybay nya ang madilim na pasilyo ng bahay na waring gustong takasan kung ano man ang nangyari sa gabing yun.

Warning: This reading content may contain violence.. "This year 3000, Taon kung saan ang mundo ay nahati sa tatlong parte.Ang Coronasian Empire sa Eastern(Asia) Continent kung saan kaming mga tao ang namumuno, Ang Develon Empire sa Western Continent(North America/Western Europe) kung saan ang mga werewolves ang namumuno,at ang panghuli ang Solemn Empire sa may upper continent Kung saan Ang mga Vampires ang namumuno. "Masasabi ko na kaming mga tao ay nagsisilbing livestock ng ibang uri... " "Kaya naman gumawa ang aking Grandfather ng isang samahan na ang tawag ay Crounux ,Ang crounux ay isang Vampire Hunter's na ang misyon ay sugpuin ang kasamaan ng mga vampires , hindi na namin binigyan pansin ang mga werewolves sa kadahilanang nagkaroon ng truce ang aming bansa at ilang libong taon na ding magka-alyansa. "Ako ngayun ang nagiisang anak ng kasalukuyang Hari ng Coronasian Empire, Ako Estelle Veronica Syldevan, ay kasalukuyang kinukoronahan sa aking kaarawan bilang isang ganap na Heirress ng Coronasian Empire, ng biglang sumugod ang malaking grupo ng Vampires at pinatay ang aking ama, at di pa sila nakontento naririto ako sa harap ng kanilang leader,nakaupo sa sahig sa harap niya mayroon siyang itim na buhok na kabaliktaran ng saakin na kulay puti na sinasabing ang mga may gantong buhok ay pinanganak para mamuno,Ang kanyang mata ay sobrang pula na kakulay ng dugo sa kanyang ispada na pinangsak sak Niya aking ama....... "Napatulo ang aking luha ,ngunit agad ko ding pinunasan at tumingin ng deretso sakanya, Kung ito man ang huling araw ko ngayun masaya ako at ikaw ang papatay saakin ,The king of of the Vampires ,Lord Dimitry Vladimir......." If you like this chapter enough to press the vote button then please leave a nice and criticizing comments and if you feel generous enough Share !, I'd really appreciate it thanks for reading...