Download Chereads APP
Chereads App StoreGoogle Play
Chereads

Ii Ko

I am now the Leader of a Vampire-Zombie Country!

A Filipino high student from Leyte, named Basilio Valencia died in a landslide but was reincarnated into another world, which is a partial modern and fantasy world with some modern technology. But thanks to an ability called Tech, he still has his phone, journal, and laptop, as well as some pens and journaling equipment. Thus, he can still listen to his favorite songs and watch his favorite shows, anime, and movies from his previous life through his gadgets. Seeing his creature comforts being reincarnated with him, Basilio thought that he would recontinue his partially changed way of life, but his luck ran out when he almost died in a hostile army known as the Vamzom (Vampire-Zombie) Army. That army, which a Demon Sorcerer cursed to be blood-thirsty creatures that are more like a hybrid of both vampires and zombies, was killing humans and other races that had blood with combat helicopters, pistols, and swords for their blood. But then, the army regained their humanity partially when they realized what they had done to him and the other humans and races. So, they regretted their actions and worked hard to save him. But, while Basilio was in a coma, their leader, Ruslan Makesa, driven by guilt, took his own life by stabbing himself with his Blood Sword, before placing his powers as a Vamzom in a box; he intended to pass that and his leadership to the Basilio once he survive and wake up from his coma. And so, after Basilio had survived and woken up from his 2-month-long coma, the army apologized to Basilio and asked him to lead them, promising to be good to all races. Basilio was shocked but he forgave them, taking Ruslan's leadership with his own morals and ideals. So, after that, Basilio built a country with the Vamzom race that is civilized and friendly with his cultural traits and morals as a Filipino in his previous life, as well as modeling the new nation, known as the Ruslav Nation, after the Philippine republic. But Basilio discovered that there is a race called Otherworlders, which he was a part of, and took this as an opportunity to make alliances with them. But will Basilio adapt to this new life in a strange world? Warning: The photo used for the book cover is NOT mine! Credits go to the original owner!
Roel_Wesley_II · 10.2K Views

Bloodstained Sovereign

In the penumbra of a fallen empire, **Lucien Valefor** walks alone, his shadow stretching across broken lands that once knelt before his bloodline. The last scion of the Valefor dynasty moves through the twilight realm between vengeance and despair, each footfall a testament to promises whispered in the dark. "Memory is the cruelest blade," he murmurs to the night, his voice carrying the weight of a thousand silenced screams. "It cuts deeper than steel, leaving wounds that time refuses to heal." The betrayal that stripped him of his birthright lives within him now—not as a wound, but as a companion, intimate and ever-present. His **Nyx Ascendance** pulses beneath his skin, darkness coalescing around his fingers like liquid obsidian. This power, born of sacrifice and suffering, is not merely wielded—it is experienced, a symphony of shadow that resonates with the hollow chambers of his heart. "They believed death would silence me," Lucien contemplates, watching the darkness dance between his palms. "But in death, I found a truth they fear to face—that endings are merely thresholds to more terrible beginnings." The moon bearing witness to his soliloquy casts silver light upon the scars that map his journey—each mark a verse in the epic of his fall and inevitable rise. His enemies sleep behind walls of stone and privilege, dreaming peaceful dreams of empires built upon his family's ashes. "The architecture of revenge requires patience," he tells the stillness around him. "Each moment of their false security is a stone in the monument of their eventual ruin." He is not the prince they remember—that man perished in the bloody theater of their betrayal. What returns to them now is something hollowed and hallowed by suffering, a vessel filled with purpose so pure it transcends morality. "I do not seek justice," Lucien acknowledges, his eyes reflecting landscapes of yet-unfought battles. "Justice implies balance, and some scales can never be balanced—only shattered and reforged." In the distance, the spires of his ancestral home pierce the horizon like accusing fingers. The throne that awaits him is no longer merely a seat of power but an altar upon which he will sacrifice those who believed him conquered. "They will learn," he whispers to the approaching dawn, "that nightmares do not fade with waking. Some terrors follow you into the light."
denj1ii · 3.6K Views

Ang Gwapong Hardinero

Good day. Ako nga pla si Rein. Tisoy, 24 yrs old na ako ngayon 5'7 ang height at slim body may itsura nalaban sa pageant. ang kwentong ito ay hango sa karanasan ko mula nung 10 yrs old palang ako. Bata palang ako nun alam ko na sa sarili Kong may kakaiba sa akin.Ang tawag nila sa akin ay Rein Tisoy. Dahil sa may lahi akong American Pero dko nakilala si Papa na nakilala ni mama sa Olongapo. Andito na ako ngaun sa Bukid kasama ng lola at lolo ko sa Zambales. Masabi ko naman na marangya buhay namin kasi may mga katulong kami sa bahay at kasama na dun si kuya Caloy (Matangkad, Gwapo at Maskulado at Moreno ang nagparanas Sakin ng ligaya at sakit). Ang mama ko kasi ay Nasa US na at nakapag asawa ng U.S citizen na Pinoy din naman. Inaantay lng nila ako makatapos ng pagaaral at kukunin din dun. Tanghali na ako nagising dahil Gabi na kami nakauwi nila lola galing sa Kasal. Pang baba ko sa Sala dumeretso na ako sa kusina dun kasi malapit ang CR. Paglabas ko ng CR tinanong ako ni manang Anie (kasambahaya namin) kung gusto ko daw ba ng sinangag. Tumango nalang ako at wala pako sa wisyo at kagigising ko. Habang hinahanda ni Manang ang pagkain ko umupo ako sa Mesa at Dali akong tinimplahan ng gatas ni ate. Sa kinauupuan ko nahagip ng mata ko sa bintana na may lalakeng nakatakip ng kamiseta ang mukha habang nagpuputol ng Malagong halaman sa Hardin. Nakasandong manipis at Shorts na pangbasketball. namangha ako sa katawan nito dahil sa taglay nitong hulma. "Ate sino po Yong naglilinis sa Hardin" tanong ko Kay ate Anie. "Ah yan ba, si Caloy yan anak ni Mang Goryo Jan sa kabilang bahay" sagot ni ate Anie. "Te sya na bago boy nila lolo?'' tanong ko. "Ngayong bakasyon lang, nagaaral pa yan sa senior high si Caloy incoming grade 12 sa pasukan" paliwanag ni ate Anie. "Pupunta na nga pla ako sa palengke soy (nickname ko pinaikling Tisoy). Mamayang 10 am pakidalhan nalang si Caloy ng Meryenda, may kakanin at Suman Jan sa ref. "Opo Te ingat po" sagot ko. Wala pang 10 am Pero inasikaso ko kaagad ang Meryenda ni kuya Caloy dala na din ng excitement. Dumako na ako agad sa likod ng bahay kung San ko narinig na may nagtatabas ng mga Malagong halaman. Papalapit pa lang ako, titig na titig na ako sa katawan ni kuya Caloy. "Kuya Good Morning po. Magmeryenda ka po muna" inilapag ko sa papag ang pagkain. Narinig naman ako nito at tumango. "Good morning sir Rein. Ako po si Caloy bago ninyong boy." pakilala nito at tinanggal ang kamisetang nakabalot sa mukha. Namangha ako sa istura ni kuya Caloy 17 palang sya Pero para syang batang version ni EJ Falcon. mukhang mabait si kuya Caloy. Umupo sya at NASA gitna namin ang suman at kakanin. Nagtanggal sya ng Damit pangitaas kitang kita ko ang kabuoan ng katawan Nia na nagpapawis may abs at pormadong dibdib. Kaka-kain ko lang ng almusal Pero parang nagutom ako Uli. "Kuya Bale uwian ka po ba or stay-in ka po" tanong ko. "Stay-in ako dto sir, para may kasama daw po Kau ni ate Anie habang nasa hospital si lolo mo yan kasi bilin Sakin ng lola Mila mo'' paliwanag nito. "Kuya wag mo na po akong tawaging sir. Rein nlng po." Sabi ko. "Hahahaha" " Cge pla rein." patawang sagot nito. nakita ko ang mga ngiti ni kuya Caloy mas lalo itong nagpagwapo sakaniya. Pinagmamasdan ko sya habang kumakain sabay tingin nito Sakin at ngiti. napaiwas nlng ako ng tingin baka mailang si kuya Caloy Sakin ngunit alam Kong nahuli Nia akong nakatitig saknya. "Rein wala ka bang inumin Jan" tanong nito. " Ay kuya oo nga po Pla, ano pong gusto mo" tanong ko. "Ikaw" sagot Niya. "Ako po" mejo nagulat na may kilig. "Oo ikaw, ikaw ang bahala Pero kung may beer pwedi Nadin hahahaha". pabiro nitong bilin and Dali Dali akong kumuha ng Coke Casalo. Pagbalik ko habang nilalagyan ko ng Coke ang baso ni kuya tumayo ito at magtanggal ng short at boxer shorts nlng ang natirang suot. Muli itong umupo at tinaas ang paa sa papag na upuan at sumandal. "Rein boxer short muna ako hah ang init kasi dibale tayo lang naman dito.
DaoistXHTNxl · 1.8K Views

MASKARA

Tik tak. Tik tak. Tanging tunog ng orasan ang nangingibabaw sa tahimik na bahay—isang tahimik na nakakabingi, na para bang bumabalot sa bawat sulok ng silid. Parang musika ito ng kawalan, ngunit imbes na paginhawahin, lalo lamang nitong pinapalakas ang kabog ng aking dibdib. Tik tak. Parang pinipiga ang aking puso, bawat segundo, bawat saglit, paulit-ulit, na tila pinapaalala ang bigat na matagal ko nang dinadala. Hindi ko na kayang pigilan pa. Kumawala na ang aking mga luha, kasabay ng hiningang tila mabigat na bato sa aking dibdib. Bumagsak ang mga patak na parang ulan sa pisngi kong hindi na sanay ngumiti. Minsan naiisip ko, paano nga ba ako napunta sa ganitong sitwasyon? Ang sakit—nakakapaso, nakakasakal—hindi ito basta lungkot lang, kundi isang matinding kalungkutan na nagpapahina sa aking mga tuhod. Araw-araw, pilit akong bumabangon, pilit tinatawid ang mga oras, pero habang ginagawa ko ito, lalong lumalalim ang sugat. Nasasaktan ako, hindi lamang dahil sa mga nangyari, kundi dahil sa awa ko sa aking sarili. Sino ba namang hindi maaawa kung araw-araw, pinipilit kong ngumiti kahit wala nang natitirang dahilan para sumaya? Ngunit kahit anong mangyari, kahit anong sakit ang idulot nito, isa lang ang sigurado ko: Ikaw at ikaw lamang ang aking mamahalin. Walang makakapalit sa'yo. Sa kabila ng lahat, sa kabila ng mga gabing binubulabog ng tahimik na pag-iyak, ikaw pa rin ang laman ng puso kong durog na durog na. Hays… Nawa’y dumating ang araw na ang tik tak ng orasan ay maging musika ng pag-asa. Pero sa ngayon, ito muna ang aking mundo—isang tahimik na silid, isang pusong nagdurugo, at isang pagmamahal na kahit kailan ay hindi ko kayang bitawan.
ariazmo · 3.3K Views
Related Topics
More