IDIRIS AXMAD
Qeybtii 2 aad. Sheekadii kirishbooyga, iyo safarkii kululaa.
Aniga ma aha qofka gaadhiga oo dhan qabsaday, ee gaadhiga ayaan shanteenna ina wada deeqayn. Shandadda ha laga tago, dhar waxa aad ka iibsan doontaa magaalada aynnu u soconnee."
"Ma dhici karto." Markii uu yidhi ayaa aan baabuurka ka degay oo aan daaqadda baabuurka istaagay.
"Go'aan gaadh, Maxamed, waa kuleyl halkani, oo ma taagnaan kare e'."
"Haye," intuu yidhi ayuu i soo eegay "Haye, dhabtayda ku soo fadhiiso."
"Maxamed, waa safar shan saacadood ah meesha aan u soconnaa," aabbihiis ayaa yidhi.
"Waan ogahay, laakiin hooyo aad uma cusla. Maxaad ka leedahay arrinkaas, hooyo. Ma dhib baad u aragta haddaad dhabteyda ku fadhiisato?"
"Haye, waan ku fadhiisan dhabtaada. Laakiin haddii aad daasho ogow baabuurku uma istaagi doono in aad nasato." Ayaan ku idhi, ninkeyga xaggiisa ayaa aan eegay. Wuu igu raacay. "Haye, aan biyo isku soo shubo ee in yar i suga, alaabtii aan xidhxidhayay ayaa aan ku dhididday."
Qubeyskeygu waqti dheer igu muu qaadan. Mar haddii aan inankeyga dhabtiisa shan saacadood ku fadhinayo, waxa aan rabaa in aan gashto dhar raaxo leh oo aanu dhibsan. Daladdu naqaska ayay ku dhejineysa, sidoo kale waa kuleyl oo la ma qaadan karo. Waxaan baadhbaadhay dharkeygii. Sidaan u baadhbaadhayay waxa aan helay dirac khafiifa. Gacmihiisuna waaweyn yihiin. Markii aan gashtay ayaa aan arkey kiishaligeyga oo muuqda, maxaa yeeley kiishaliga midabkiisa ayaa caddaa. Diriciiban iska saaray, kiishaligiina waan raaciyey. Diricii oo keliya ayaa aan dib u gashtay oo aan muraayad isku eegay. “Runtii umaba baahni kiishali, xataa labo iyo soddon jirkeygii weli naasahaygu waa taagan yihiin. Shalmad uunban huwan. Nigis yar oo khafiifana waa aan gashan.” Ayaa aan is idhi. Anigoo weli muraayaddii hortaagan ayaa aan nafteyda ku idhi. "Hooyo wiil afar iyo toban jira dhashay, uma eeki. Waa aan ogahay ninkeygu weli in uu jecel yahay sida aan u eekahay." Waxa aan maqlay hoonka gaadhiga.
