Download Chereads APP
Chereads App StoreGoogle Play
Chereads

Word Bearers Tribute

Tribute of the serpent -Volume 1- [EN]

In the spring of the lunar month, cycles occur every twelve years. Humans will be closest to the world of the gods. Long-nian's bride has been chosen this time by the order of a noble city lord, Long yi jìn First and foremost—must be a virgin. Secondly, no family members are descended from demons, and lastly, there must be a woman with a red birthmark somewhere on her body in the shape of a ‘python’ Apei strongly disagreed with the offering of sacrifices to deities. She would never agree! She had only turned eighteen a few days ago. She never had a life of her own before. There were twelve brave women on board before her. No one survived. it doesn’t make any sense at all. She’s afraid that she’ll take her life for nothing! "Let’s go... now is your time. You will live among deities. for the honor of your country and your parents. You are a woman with a brave heart. For your sacrifice today, you should be proud. I won’t forget you... Apei" "You definitely won’t forget me. Lord, I know that this path is not for a deity's bride at all. I'm going to feed the snake." --------------------------- The story of a woman's sacrifice who became the Demon God Treasure in the celestial world. --------------------------- “However, please understand that I have no idea what you are other than a treasure. Not my woman at all.” “I think I will be your most favored treasure. more than any, so you cherish me to this extent. Otherwise, I would have misidentified you as a strange, therefore, your actions are always contradicting each other.” “You should rest more than you should tease me, Apei; I’m not your friend.” She’s smiling! laughing Lord Yuchen with her hoarse voice. No one had ever dared to do it before. Her eyes were slender, like a sly fox. ‘Demon fox’ No matter which family they were from, they all had the same personality as she does now. Apei made a fool of her eyes. But it brought a surprisingly warm feeling to his heart. Deity Yuchen couldn’t take his gaze away from those big, round eyes. as bright as the flowers blooming in his beautiful garden, in the form of a serpent, his neck towering in front of her. “Yes, that’s right... It’s my great merit. Became your favorite treasure, Lord Yuchen.” --------------------------- Apei thought that she should put a little more effort into it. Perhaps he will be more interested in her. She wished to possess love in the form of a deity. She heard people say that their love was pure. Devoid of jealousy and sensuality, there is only affection and good will. They only hope for their partners’ happiness. "I think you have some plans. I think you are going to seduce me." "Did it work?" She smiled. Her lips were red against the black robe, making her beautiful skin and white cheeks stand out even more. A stern voice said, "It doesn’t work." "Is God lying too?" "No... God doesn’t lie." -------------------------------
ManGu_Author · 125 Views

WORDS WE NEVER SAID

In a world where unspoken truths can weigh heavier than mountains, no one ever warned me about the danger of words left unsaid. I always thought I could handle it—breaking my heart seemed easier than breaking my mind, after all. But it turns out, the mind is a far more dangerous place than the heart. It doesn’t heal quickly, and it doesn’t forget. What happens when you leave words hanging in the air is that they start to fill every empty space, crowding out anything else, leaving only the residue of missed opportunities and what-ifs. My journal sat in front of me now, filled with everything I’d never said. All the words that could have changed something, anything. It was strange, how it felt so much easier to discard an entire journey than it did to let go of a single glance from yesterday. The words I left behind felt heavier than the pages I wrote them on. I didn’t even know why I kept writing anymore—maybe because it was the only place where I could finally speak, even if no one would ever read it. The reality of not saying things, of keeping my feelings buried, left a deeper scar than any conversation I never had. But what could I do? It’s not like the words would ever come, not now. What was left were the possibilities—the ones that never had a chance to come to life. A life where we could have made different choices, said the things we were too scared to say. But the past is a cruel thing to hang onto. It taunts you with the “what could have been” but never gives you any answers. And so, I sat there, sighing as I thought about how this was all I could do—curse the world, blame myself, and wonder if maybe there was something I could have changed. Maybe I could’ve found a way to let him know how I felt. Maybe I could’ve found the courage to stop pretending. But now, I was just left to face the weight of silence, and it felt as heavy as the words I could never speak. I thought I could be fine, that time would wash it all away—just move on, I told myself. But the more I tried, the more I found myself tangled in a web of thoughts that didn’t make sense. The days and nights we spent together were now just memories—snippets of laughter, quiet moments, little glances exchanged in the middle of the chaos, all trapped in the space between the confusion and the comfort of what used to be. I looked back, trying to make sense of it all, but it was like trying to hold water in my hands. The harder I tried, the more it slipped through my fingers. I regard all of us, how we all fall into this trap—how we’re all just people, trying to navigate this world with the hope that someone might catch us, that someone might finally understand what we didn’t say. Maybe we all end up here, stuck in the mess of things we wanted to say, but never did. And at the end of the day, there’s no one to blame but ourselves. We’re the ones who held back, who kept our truths hidden, all for the sake of protection, or pride, or fear. It’s easy to blame the world for the things that go wrong, but in the end, we’re the ones who let it go unspoken. And maybe that’s the hardest part—learning that we were the ones who stood in our own way.
silverstariii · 4.6K Views

เครื่องบรรณาการของเทพงู - เล่ม 1 [TH] (รีอัพ+ย้ายนามปากกา)

เครื่องบรรณาการของเทพงู 蛇神之致敬 เล่ม 1 [ Tribute of the Serpent ] [เวอร์ชันภาษาไทย] โปรย : 简介 ในวสันตฤดูเดือนยี่ เวียนครบรอบในทุกสิบสองปี เป็นปีที่มนุษย์จะเข้าใกล้โลกของเหล่าทวยเทพมากที่สุด เจ้าสาวของท่านเทพหลงเหนียนได้รับการคัดเลือกแล้วในปีนี้ อาเป้ย ไม่เห็นด้วยกับการส่งเครื่องสังเวยแด่เทพ นางไม่เคยยินยอม! นางเพิ่งอายุสิบแปดปีไม่กี่วันมานี้โดยที่นางไม่เคยได้มีชีวิตเป็นของตนเองเลย นางไม่เคยได้ปิ่นปักผมเยี่ยงสตรี นาน ๆ ครั้งนานนางจะได้กินอาหารดี ๆ แล้วนี่มันเรื่องอะไร! ท่านเจ้าเมืองผู้สูงศักดิ์ผู้ปกครองแคว้นทั้งสิบหกแคว้น ทั้งที่ปกติจะมีธุระยุ่งวุ่นวายตลอดเวลา ยังอุตส่าห์มาส่งนางด้วยตนเอง พร้อมทั้งทหารองครักษ์ผู้เป็นจอมยุทธฝีมือเก่งฉกาจหกนาย ถืออาวุธครบมือเพื่อมาคุ้มครองนางไปส่งให้ถึงมือท่านเทพ "ไปเถิด บัดนี้ก็ถึงเวลาของเจ้าแล้ว เจ้าจะได้ไปอยู่กับเหล่าทวยเทพ เพื่อเป็นเกียรติยศแก่บ้านเมืองและบิดามารดาของเจ้า การที่เจ้าเป็นสตรีจิตใจกล้าหาญยอมเป็นผู้เสียสละในวันนี้ ขอให้เจ้าจงภูมิใจ ข้าเองก็จะไม่ลืมเจ้าเช่นกัน... อาเป้ย" "ท่านคงไม่ลืมข้าแน่ล่ะใต้เท้า ข้าทราบดีว่าเส้นทางนี้มิใช่ไปเป็นเจ้าสาวของทวยเทพแต่อย่างใด ข้ากำลังจะไปเป็นอาหารงูต่างหาก" --------------------------- เรื่องราวการเสียสละของเครื่องบรรณาการ ผู้กลายมาเป็นสมบัติเทพปีศาจในเทวโลก --------------------------- "ดู ๆ ไปแล้ว... เจ้าในยามป่วยไข้ช่างงดงามนัก ยิ่งเสียกว่าพัดสีทอง น้ำเต้าวิเศษ กระจกหยินหยาง ข้าว่ามีสิ่งของหลายอย่างที่ข้าโปรดปราน ข้ามีของหายากอีกหลายชิ้น การที่เจ้าผ่ายผอมไปสักหน่อย ไม่ใช่ปัญหา..." เสียงของบุรุษเทพดังก้องในห้องสี่เหลี่ยม ประตูหน้าต่างเปิดกว้างให้ลมพัดผ่าน งูสีนิลสนิทเลื้อยคลานมากระซิบอยู่ข้างหูของนาง "...อย่างไรเสีย ข้าขอให้เจ้าเข้าใจว่าข้าไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าการที่เจ้าเป็นสมบัติชิ้นหนึ่ง หาใช่สตรีของข้าแต่อย่างใด" แล้วเหตุใดท่านต้องเอาอกเอาใจนาง ขนาดใต้เท้าจีกงและนางฟางเหนียงเอ่ยปากตำหนิว่าบุรุษไม่ควรอยู่ในห้องนอนตามลำพังกับสตรีซึ่งมิใช่ภริยาของตน และอาเป้ยมิใช่สมบัติธรรมดา นางมีใบหน้าอันงดงามมากพอจะทำให้ท่านกลายเป็นข่าวฉาวในเทวโลกได้ เทพอู่เฉินก็หาได้ฟังผู้ใหญ่ จำแลงกายเป็นอสรพิษ เปิดประตูหน้าต่างทุกบานอย่างเปิดเผย คอยเฝ้านางอย่างไม่ให้คลาดสายตา จะมีเพียงเวลาที่สตรีทั้งสองเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางเท่านั้น เทพอู่เฉินถึงออกไปยืนรอด้านนอกในร่างบุรุษ อาเป้ยคิดถึงบุรุษเทพปีศาจยามนี้ นางคิดว่าสมองของท่านน่าจะไม่ปรกติ "ข้าว่าข้าคงจะเป็นสมบัติที่ท่านโปรดปรานมากที่สุด มากกว่าชิ้นใด ท่านจึงหวงแหนข้าถึงเพียงนี้ ไม่เช่นนั้นข้าคงเข้าใจผิดไปว่าท่านเป็นบุรุษเทพประหลาด การกระทำของท่านจึงมักขัดแย้งกันเองอยู่เสมอ" "เจ้าควรพักผ่อนให้มากกว่าพูดจาหยอกล้อกับข้า อาเป้ย ข้าไม่ใช่มิตรสหายของเจ้า" นางกำลังยิ้ม! หัวเราะเทพอู่เฉินด้วยเสียงแหบแห้งของนางอย่างไม่มีผู้ใดหาญกล้ากระทำมันมาก่อน ดวงตาเรียวรีของนางราวจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ จิ้งจอกไม่ว่าจะตระกูลไหน ล้วนมีนิสัยเช่นนางในเวลานี้ นางช่างทำตัวขวางหูขวางตา ทว่านำพาความรู้สึกชุ่มชื้นหัวใจอย่างน่าประหลาด เทพอู่เฉินนึกขัดหูขัดตานางนัก ทว่ายังคงจ้องมองดวงตากลมโต สดใสราวดอกไม้ผลิบานในสวนของทวยเทพ ในร่างอสรพิษ ชูคอตระหง่านอยู่ตรงหน้านาง "ใช่แล้วล่ะ... เป็นบุญของข้ายิ่งนัก ได้เป็นสมบัติอันโปรดปรานของท่าน... เทพอู่เฉิน"
ManGu_Author · 518 Views

The Tribute Bride

Angel thought the world would be hers to explore when she turned twenty. She can finally be free from the gilded cage her overprotective father built for her. But she was mistaken! Her 20th birthday marked the day she lost everything, including the freedom she so desperately craved. It was the day she fell into the hands of her father's enemy, to atone for his sins. Leoric has meticulously planned his revenge for many years. When that day came, he thought he had everything under control. The man who killed his father was behind bars, and the empire he painstakingly built fell into his hands ... including his only daughter. He planned to force his new bride to entertain his friends on their wedding night. That should force her to a status lower than an escort, which should humiliate her and shame her father. That should usher her into hell. His perfect plan of revenge was ruined by a mysterious mishap. They found themselves stranded in a desert in an unfamiliar world after their yacht was sucked into a vortex. Later, they discovered that they were in a parallel universe ruled by dark forces. The only way to return is to offer a tribute to the country's supreme leader—a virgin bride! Where would they get a virgin? Wait, isn't Angel a virgin? As Leoric and his companions traveled across the treacherous landscapes of the enigmatic Astralis, he found himself falling for his wife, who seemed to have transformed after falling into the sea on their wedding night. On a starry night on top of the peak of Mount Anabu, Leoric gazed tenderly at his wife, who looked ethereal, radiated a mystical aura, and whispered... "To hell with the supreme leader and going back. You can only be mine! Let us rule Astralis!"
Azalea_Belrose · 56.4K Views
Related Topics
More