เสียงกีตาร์ดังขึ้นเบา ๆ ผ่านสายลมที่พัดเบา ๆ ท่ามกลางสนามเด็กเล่นที่เงียบสงบ ขอบฟ้าสีทองยามเย็นเริ่มหายไปทีละนิด เมื่อดวงอาทิตย์ใกล้จะลับขอบฟ้า ชีวิตของเด็กหญิงวัย 12 ปีที่ยังไม่เข้าใจโลกได้เดินไปตามเสียงเพลงนั้นอย่างไม่รู้ตัว
เธอหยุดอยู่ข้างสนามเด็กเล่น ซึ่งตอนนี้ไม่ค่อยมีเด็กเล่นกันแล้ว มีเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ กีตาร์ในมือของเขาค่อย ๆ ถูกดีดไปตามจังหวะเพลงที่ไม่คุ้นเคย และเสียงเพลงนั้น... มันชวนให้เธอหลงใหล
เด็กหญิงยืนนิ่งอยู่ไม่ไกลจากเขา รอจนกว่าเขาจะหยุดเล่น
"ขออนุญาตนั่งฟังด้วยได้ไหมคะ?" เสียงของเด็กหญิงเบาหวิวถาม
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากกีตาร์ แววตาของเขาดูเงียบขรึม แต่เมื่อเห็นเด็กหญิง เขาก็ยิ้มบาง ๆ ท่ามกลางความนิ่งสงบของเขา
"แน่นอน" เขาตอบสั้น ๆ พร้อมกับยิ้มให้
เธอนั่งลงที่ข้าง ๆ เขาโดยไม่พูดอะไร นั่งฟังไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเพลงจบลง
"ชื่ออะไรเหรอ?" เขาถามขึ้นอีกครั้ง
"เอรินค่ะ"
"แล้วคุณพี่ล่ะ?" เขาถามกลับ ก่อนที่จะหยุดแล้วพูดอย่างเงียบ ๆ "เรียกฉันว่าโครนอสก็ได้ หรือจะเรียกนอส หรือเทมก็ได้"
"โครนอส..."
"เธอมีเพื่อนบ้างไหม?" เขาถาม
เธอก็พยักหน้า
"ก็มีค่ะ แต่ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่" เอรินตอบ สายตาของเธอลดต่ำลง เธอไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใครจริงจังมาก่อน
โครนอสยิ้มให้เธออีกครั้ง "ถ้าอยากมาเพียงฟังเพลงก็มาได้ทุกวันนะ"
และมันเป็นแบบนั้นทุกวัน หลังจากนั้น เอรินเดินไปสนามเด็กเล่นทุกเย็น หลังจากเลิกเรียน เธอพบว่าเสียงเพลงจากโครนอสกลายเป็นสิ่งที่เธอคาดหวังในแต่ละวัน แม้เวลาจะผ่านไป แต่ทุกวันเธอก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อหน่ายเลย
จนกระทั่งวันที่ 15 ของการพบกัน...
"จริง ๆ แล้ว..." โครนอสพูดอย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะหยุดชะงักและหันไปมองเอริน "ฉันไม่ใช้ชื่อนี้หรอกนะ"
เอรินมองเค้าด้วยความมคนงง "ทำไมเหรอคะ?"
"เพราะตอนนี้... ฉันเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองคือใคร" เขาตอบเสียงเบา
"ทำไม?" เอรินถามอีกครั้ง คราวนี้เสียงของเธอเริ่มมีความสงสัยลึกขึ้น
โครนอสถอนหายใจออกมาเงียบ ๆ "บางที ฉันคงอยู่ที่นี่ได้ไม่นานแล้ว"
คำพูดนี้ทำให้เอรินรู้สึกถึงบางอย่างที่เธอไม่สามารถเข้าใจได้ทั้งหมด แต่บางอย่างในจิตใจของเธอบอกว่าเธอไม่ควรถามมากกว่านี้
เขาหยิบกีตาร์ขึ้นมาใหม่ และเล่นเพลงต่อไปเหมือนกับว่าทุกอย่างจะเป็นเช่นเดิม แต่ในใจของเอรินกลับเต็มไปด้วยความสงสัย
โครนอสได้พูดขึ้น " วันนี้พอแค่นี้ กลับบ้านดีกว่าไหม?"
เอริน พยักหน้า ก่อนจะกลับไป