Apelda gerekli olmadıkça arkadaşları ve ailesi dışında kimseyle görüşmeyen bir kız olduğu için komşusunu daha önce pek görmemişti ama adını duymuştu ve Apışka kendisini tanıtınca anlayan ve nazik bir şekilde başını sallıyordu. Daha dostça bir ses tonu ile cevap verdi.
Apelda: Benim adım Apelda, annem Mary, babam Karls'ın kızıyım. Tanıştığımıza memnun oldum.
Apışka gülümseyerek başını sallar ve heyecanlı bir şekilde konuşur.
Apışka: Ben de tanıştığımıza memnun oldum Apelda...
Apışka devam etmeden önce Apelda araya girerek sakince konuşur.
Apelda: Annem ve babam evde değiller, alışverişe gittiler. İstersen evine dön, onlar gelince senin tanışmak için eve geldiğini onlara söylerim. Daha sonra seninle konuşurlar.
Apışka sözleri hazmedip gergin halde iç çeker.
Apışka: Apelda... Ben aslında seninle konuşmak, biraz seni tanımak için geldim. Sabahları çiçeklerin ve camının kenarında seni görüyorum, bu duruma zamanla alıştım ve sonunda en azından seni biraz tanımam gerektiğine karar verdim. Seni rahatsız ve huzursuz hissettirmiyorsam biraz içeride konuşabilir miyiz?
Apelda onun sözlerine şaşırır ama düşüncelerini tartar ve sonunda bundan zarar gelmez diye düşünerek biraz kenara çekilir. Apelda'nın bu davetkâr hareketi ile heyecanlanan Apışka nazikçe içeri girer. Apelda kapıyı Apışka'nın arkasından kapatıp oturma odasına doğru yolu gösterir. Apışka oturma odasına girip karşılıklı oturana kadar ikisi de sessiz kalır. Sonunda Apelda sessizliği bozup utangaç halde mırıldanır.
Apelda: Peki, kaç yaşındasın Apışka?
Apışka soruya elinden geldiğince normal şekilde karşılık vermeye çalışarak heyecandan kekeler.
Apışka: 18 yaşındayım. Peki ya sen Apelda?
Apelda cevaba gülümser ve dostça konuşur.
Apelda: Ben 17 yaşındayım Apışka. Ne işle meşgulsün?
Apışka sonunda biraz sakinleşmeyi başarmış halde konuşmaya karşılık verir.
Apışka: Ben demircilik konusunda ustayım, küçük bir dükkanım var. Peki ya sen? Okuldan mezun musun ya da bir iş var mı?
Apışka'nın bu kadar genç yaşta bir demir ustası olarak çalıştığını duyunca Apelda biraz şaşırsada onu takdir ederek sorusuna cevap verir.
Apelda: Bu yaşta usta olmak büyük bir başarı, çoğu kişi yeni okulu bitirmiş olurdu. Ve evet, okulumu bitirmiş sayılırım; son senem. Okul dışında evde anneme yardım ediyorum ve bazen babamın dükkanında onun ticaret işlerine yardım ediyorum.
Apışka, onun cevabından memnun ve mutlu olmuş şekilde başını sallar.
Apışka: Okulu bırakmak zorunda kaldığım için zamanla demirciliğe atıldım. Seni tebrik ederim, ailene yardım edip okumaya devam etmen oldukça etkileyici.
Apışka'nın sözlerine gülümseyen Apelda kıkırdar.
Apelda: Teşekkür ederim...
Apelda sonra bu detayı fark edip merakla konuşur.
Apelda: Özel değilse sorabilir miyim? Neden okulu bırakmak zorunda kaldın ve demirciliğe atıldın?
İşte o soru gelince Apışka yutkunur ve geçmişin acıları gözlerinde canlanır. Cevap veremez; bir dakika sessizce uzaklara dalar. Apelda onun bu haline karşı konuşamaz, ileri gittiğini mi yoksa normal olduğunu mu kestiremez.