"Father, ano pong gagawin natin sa kanya?"

 Pinagmasdan ng batang pari ang dalagitang nahimatay sa harap ng kanyang simbahan. Namumutla ito, at may mga bahid ng gasgas ang kanyang mga paa.

 Napalitan ng bagong damit ang suot nito kanina na may mga punit. Sa kanyang pagkakaalam, nanggaling ito sa gubat dahil may mga kumapit na maliliit na damo sa damit nito.

 Ano kaya ang nangyari sa dalagita? May mga pasa din ito sa katawan. Ayaw man niyang isipin, pero nagkakaroon na siya ng ideya na may malagim na nangyari rito.

 Napakabata at napakainosente pa nito para maranasan ang ganoong bagay. Pinapanalangin niya na sana'y hindi iyon maging dahilan para masira ang buhay ng dalagita.

 "Hindi natin siya pwedeng pabayaan. Sa ngayon, kukupkupin muna siya ng simbahan," sagot ng pari sa matandang madre.

 "Father Kein, nang bihisan ko siya, nakita kong may mga bakat ng kamay sa kanyang mga hita, may mga kagat sa braso, at iba pang parte ng katawan niya. Sa tingin ko ay—"

 "Mother, kailangan niya munang magpahinga. Kung ipaiimbestiga natin ito ngayon, lalo lang siyang matatrauma. Isipin muna natin ang kanyang kapakanan. May naghihintay na hatol mula sa Itaas para sa taong gumawa nito sa kanya," ani Father Kein.

 Tumango ang madre sa kanya, bakas ang lungkot at pag-aalala sa kanyang mukha.

 Tatlong araw na ang lumipas mula nang natagpuan nila ang dalagita sa tapat ng simbahan.

 Paggising nito ay nadatnan nila itong umiiyak, sumisigaw, at nagmamakaawa. Naiintindihan nila ang pinagdaraanan nito kaya't ang tatlong madre at ang pari ay ginawa ang lahat para matulungan ito.

 "Hindi pa rin po ba siya kumakain?" tanong ng batang pari sa kasamang madre.

 "Lagi siyang nasa loob ng shower room at naliligo. Kahit anong pilit ko na umahon siya mula sa bathtub ay ayaw niya. Pakiramdam niya raw ay napakarumi ng kanyang katawan. Kahit nanginginig na siya sa lamig, hindi pa rin namin siya mapilit na umahon," malungkot na wika ng madre.

 Tatlong matatanda ang madreng kasama niya sa simbahan kaya alam niyang mahina ang mga ito para awatin ang dalagita.

 "Kung gano'n, ako na ang kakausap sa kanya."

 "Mas mabuti nga iyon, Father. Nakikinig siya sa inyo."

 Pumunta siya sa kwarto ni Rie. Nalaman niyang Rie ang pangalan nito noong unang araw na magising ito.

 Narinig niya ang buhos ng tubig sa loob ng shower room. Kumuha siya ng malaking tuwalya na nakalagay sa kama nito saka siya pumasok sa loob ng shower room.

 Nabigla siya nang makita itong nakasuot lang ng puting sando na nanggaling sa kanya. Basa ng tubig ang buo nitong katawan kaya bakat na bakat sa damit ang kanyang hubog.

 Yakap-yakap nito ang mga tuhod dahil nanginginig ito sa lamig. Pilit na inignora ni Father Kein ang ayos nito at lumapit siya sa dalagita.

 "Rie, magkakasakit ka kung magbabad ka rito," sabi niya nang malumanay, sabay hawak sa kamay nito.

 "Ayoko!" Agad na nilayo nito ang sarili sa kanya. Nagulat si Kein dahil ngayon lang siya nito sinigawan.

 "Huwag mo akong hawakan!" Siya na mismo ang lumayo ngunit natigilan siya sa sumunod na sinabi ng dalagita.

 "Ang dumi-dumi ko..." bulong nito, nanginginig ang boses.

 "Rie, huwag mong sabihin 'yan," maingat na sabi ni Father Kein, pilit na pinapakalma ang kanyang tinig.

 "Ayokong marumihan ka dahil sa akin, Father. Nakakadiri ang katawan ko. Napakarumi ko!" Humahagulhol na wika nito habang patuloy ang agos ng tubig mula sa shower, tila sinasabayan ang kanyang pag-iyak.

 Napakagat-labi si Father Kein, pinipigil ang pagdagsa ng awa sa kanyang dibdib.

 "Rie, walang kahit ano sa'yo ang marumi. Pinangako ng Diyos na ang bawat sugat ay gagaling, at ang bawat kasalanan na ginawa sa'yo ay hahatulan. Hindi mo kasalanan ang nangyari."

 Hinayaan niyang bumuhos ang mga salita, umaasang makakarating ang mga ito sa pusong wasak ng dalagita. 

"Paano ako maniniwala sa'yo? Binaboy nila ako! Dinumihan nila ang pagkatao ko! Sino pang magmamahal sa akin?" Namumula ang mga mata nito sa pag-iyak. Nasasaktan ang Pari sa nakikita niyang paghihirap ng dalagita.

 "Ako..."

 Natigilan ang dalagita at napatitig sa binatang Pari. Umangat ang dalawang kamay nito at niyakap ang Pari. Nagulat naman si Kein sa ginawa ni Rie ngunit hindi niya ito tinulak. Sa halip, kinuha niya ang malaking towel at ibinalot sa basang katawan ng dalagita na ngayon ay nakayakap nang mahigpit sa kanya. Inangat niya ito mula sa tubig at binuhat palabas ng bathroom. Tumutulo sa sahig ang tubig mula sa katawan ni Rie. Maingat na inilapag ni Kein ang dalagita sa kama ngunit hindi pa rin ito bumibitaw sa kanya.

 "Father, gusto kong mawala ang dumi sa katawan ko. Nakikiusap ako, tulungan mo akong tanggalin ito sa katawan ko?" Nagtaka ang Pari sa tanong nito, ngunit nakuha niya ang ibig sabihin ni Rie nang lumapat sa kanya ang malamig at malambot na labi ng dalagita.

 "Rie, hindi mo dapat ginagawa ito," mahina ngunit mariing wika ni Kein, pilit pinipigilan ang sarili. "Ito ay isang kasalanan..." Ngunit sa kabila ng kanyang mga salita, hindi niya magawang kumawala sa yakap ng dalagita.

 Mahigpit ang pagkakapit ni Rie sa kanya, umiiyak habang paulit-ulit na sinasambit, "Ayoko na... gusto ko nang makalimutan..."

 Sa sandaling iyon, bumigat ang dibdib ni Kein. Alam niyang mali ito—na isa itong malaking kasalanan sa mata ng Diyos at pagtataksil sa kanyang sinumpaang tungkulin. Ngunit ang pagdaing ni Rie, ang kanyang mga luha, at ang sakit sa mga mata nito ay tila mga tanikalang naggapos sa kanya.

 "Rie, magtiwala ka sa Diyos," bulong niya, pilit inaalo ang dalagita. "Hindi ka marumi. Ikaw ay biktima, hindi makasalanan."

 Ngunit lalo lamang humigpit ang yakap ni Rie. "Kung ganoon... bakit ganito ang pakiramdam ko? Bakit hindi ito nawawala?" humahagulhol niyang tugon, ang kanyang tinig naglalaman ng walang hanggang pagdurusa.

 "Kailangan nating magdasal," mahinang wika ni Kein, nagtatangkang bumangon mula sa tukso. "Huwag nating hayaan ang kadiliman na magwagi."

 Kumapit ang dalagita sa kanya at hinabol ang kanyang mga labi. Matagal na natigilan ang batang pari hanggang sa natagpuan niya ang sariling nanghihina sa sariwang halimuyak na katawan ng dalagita.

 Ang mga labi nitong dumadampi sa kanya ay tila paru-parong nagsisimulang matututong lumipad.

 Sa mga sandaling iyon, pinilit niyang lakasan ang loob, ang kanyang pananalig, at ang kanyang pangako sa Diyos—ngunit ramdam niyang mahirap labanan ang tukso lalo na't naririnig niya ang pagsusumamo ni Rie habang wala itong natatanggap na tugon mula sa kanya, ang maliliit na hikbi nito ay tila isang awit ng pagdurusa na bumabasag sa kanyang kaluluwa.

 Hindi ito tama. Isa itong malaking kasalanan.

 Magiging taksil siya sa mata ng Diyos ngunit bakit hindi niya ito magawang itulak? kundi natagpuan niya ang sariling ginagantihan ang halik ng dalagita? Sa ginagawa niya, tinatalikuran niya ang kanyang paniniwala bilang alagad ng Diyos.

 Nabahiran ng pagnanasa ang isip niya ng mas lalo niya pang ninamnam, at pinalalim ang halik. Dumiin ang mga kamay niya sa batok ng dalagita at gumapang ang mga labi niya sa basang leeg nito. Napakalambot, napakasarap ng balat nito sa bibig niya.