Sa isang malaking mall sa Maynila, isa si Mia Santos sa mga tindera sa isang kilalang tindahan ng sapatos. Masipag siya, palakaibigan, at laging nakangiti sa mga kostumer. Kahit pagod sa pagtatrabaho maghapon, hindi siya nawawalan ng sigla dahil may pangarap siyang gustong matupad—ang makapagpatayo ng sariling bahay para sa kanyang pamilya sa probinsya.
Lumaki si Mia sa isang mahirap na pamilya. Ang kanyang mga magulang ay simpleng magsasaka, at siya ang panganay sa tatlong magkakapatid. Maaga siyang natutong magsikap upang makatulong sa gastusin ng pamilya. Hindi siya nakapagtapos ng kolehiyo, kaya nang makahanap siya ng trabaho bilang tindera, ipinangako niya sa sarili na magpapakabait siya at magpapakita ng sipag upang umasenso.
Sa unang tingin, tila perpekto ang kanyang trabaho. Gustung-gusto niya ang pakikitungo sa mga kostumer at tuwang-tuwa siya kapag may nabebentahan ng sapatos. Ngunit sa likod ng kanyang kasipagan, may isang tao na tila walang ibang ginawa kundi ang gawing miserable ang buhay niya—ang kanilang manager na si Veronica Torres.
Si Manager Veronica ay kilalang istrikto at mahigpit sa lahat ng empleyado. Wala siyang tiyaga sa mga baguhang tindera at madalas siyang nagbibitiw ng masasakit na salita. Ngunit tila mas matindi ang kanyang pangungutya kay Mia. Palagi niya itong pinapansin—mula sa paraan ng pagtayo, pagsasalita, at kahit sa maliit na pagkakamali.
"Mia, hindi ka ba marunong mag-ayos ng display? Ang gulo-gulo! Para kang hindi tinuruan!" sigaw ni Veronica isang umaga, habang nakapamewang sa harap ng tindahan.
Mabilis na inayos ni Mia ang mga kahon ng sapatos sa estante, pilit na pinipigilan ang kanyang luha. Hindi ito ang unang beses na pinagsabihan siya nang ganito. Sa tuwing may maliit na bagay na hindi niya nagagawa nang perpekto, laging may masasakit na salitang kasama.
Minsan, sa harap ng mga kasamahan niyang tindera, sinabihan siya ni Veronica, "Alam mo, Mia, kung hindi mo kayang gawin nang maayos ang trabaho mo, mas mabuting umalis ka na lang! Wala kang mararating kung ganito ka kabagal at katanga."
Natahimik ang buong tindahan. Walang ni isa sa mga kasamahan ni Mia ang naglakas-loob na ipagtanggol siya, dahil takot din sila kay Veronica.
Sa kabila ng lahat, pinili pa rin ni Mia na manatili. Paulit-ulit niyang sinasabi sa sarili na ang trabaho niya ang tanging paraan upang makatulong sa kanyang pamilya. Hangga't kaya niyang tiisin ang sakit, magtatrabaho siya nang maayos.
Ngunit isang araw, isang maliit na pagkakamali ang tuluyang nagpabago sa kanyang kapalaran.
Isang mayamang ginang ang pumasok sa tindahan upang bumili ng sapatos. Matapos ang ilang minutong pagtingin-tingin, humingi ito ng isang pares ng mamahaling high heels sa size na gusto niya. Agad na tumakbo si Mia papunta sa stockroom upang kunin ang sapatos.
Sa pagmamadali, hindi niya napansin ang isang kahon sa sahig. Nadulas siya, at tumilapon ang hawak niyang kahon. Sa kasawiang-palad, bumukas ito at nalaglag sa sahig ang sapatos. Bagaman hindi nasira, agad na napansin ni Veronica ang nangyari.
"Mia! Ano na naman 'yang kagagahan mo?!" galit na sigaw ni Veronica.
Napatingin ang mayamang ginang at iba pang kostumer sa eksena. Mabilis na pinulot ni Mia ang sapatos, nanginginig ang kamay niya habang hinipan ang kaunting alikabok sa ibabaw nito.
"Pasensya na po, ma'am," halos pabulong niyang sabi.
Pero hindi na pinakinggan ni Veronica ang paliwanag niya. Sa harap ng lahat, dinuro-duro siya ng manager.
"Ikaw talaga ang pinakamalalang empleyado dito! Hindi lang kabobohan mo ang problema—wala kang silbi! Ngayon din, lumayas ka na sa tindahang ito!"
Nanlaki ang mga mata ni Mia. Hindi siya makapaniwala sa narinig.
"Ma'am… pasensya na po, hindi ko po sinasadya…" halos mangiyak-ngiyak niyang pagmamakaawa.
Ngunit hindi na nagdalawang-isip si Veronica. "Hindi ko na kailangan ng paliwanag mo. Simula ngayon, hindi ka na nagtatrabaho rito! Humanap ka ng ibang trabahong hindi mo sisirain!"
Dahan-dahang binitawan ni Mia ang sapatos sa mesa. Alam niyang wala nang saysay ang ano mang sasabihin niya. Masakit sa kanya ang nangyari, hindi lang dahil nawalan siya ng trabaho, kundi dahil sa paraan ng kanyang pagkakatanggal—parang hindi siya isang tao na may dignidad, kundi isang basurang itinapon nang basta-basta.
Habang lumalabas siya ng tindahan, ramdam niya ang mga tingin ng mga tao sa kanya—mga tinging may halong awa, pagtataka, at iba naman ay walang pakialam. Napahigpit ang yakap niya sa kanyang bag, habang ang kanyang puso ay puno ng sakit at hinanakit.
Sa unang pagkakataon sa mahabang panahon, naramdaman niyang siya ay walang halaga. Ngunit sa kabila ng lahat, may isang bagay na malinaw sa kanya—hindi siya maaaring manatili sa ganitong sitwasyon magpakailanman.
Lumabas siya ng mall na may luha sa mga mata, ngunit may bagong damdamin sa kanyang puso—isang matinding determinasyon na isang araw, babalik siya rito. At sa pagbalik niyang iyon, wala nang sino man ang kayang magpabagsak sa kanya.