เฉิน ซวนไม่กล้าลังเล รีบผลักหาน จิ้งติงล้มลงกับพื้น
"เฉิน ซวน นายทำอะไรน่ะ!"
ก่อนที่เสียงจะขาดหาย เสียงดังสนั่นก็ดังขึ้น ประตูกระจกนิรภัยด้านหลังแตกกระจายเป็นเสี่ยงๆ!
หาน จิ้งติงเห็นก้อนหินใหญ่บนพื้น ใบหน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ
โชคดีที่เฉิน ซวนช่วยทันเวลา ไม่อย่างนั้นตอนนี้เธอคงได้ศีรษะแตกเลือดอาบแน่ๆ!
หาน จิ้งติงนึกถึงคำที่เฉิน ซวนเคยบอกเธอ อินทังดำคล้ำ เป็นลางร้ายแรง
หรือว่าไอ้หมอนี่จะดูดวงเป็นจริงๆ?
เมื่อรปภ.ของกลุ่มฮันซือเข้ามา ความวุ่นวายก็สงบลงอย่างรวดเร็ว
"จิ้งติง เธอไม่เป็นไรใช่ไหม?"
เฉิน ซวนพยุงหาน จิ้งติงลุกขึ้นจากพื้น แม้จะหลบก้อนหินได้ แต่ไข่เน่าทั้งหมดก็โดนเขาเต็มๆ ตอนนี้ดูสภาพยับเยินมาก
เห็นสภาพของเฉิน ซวนแบบนั้น หาน จิ้งติงรู้สึกซาบซึ้งใจขึ้นมานิดหน่อย
"ขอบคุณนะ!"
ดวงตาของเฉิน ซวนเป็นประกาย แต่งงานกันมาหกปี หาน จิ้งติงปฏิบัติกับเขาเย็นชามาตลอด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอพูดคำว่าขอบคุณกับเขา!
ตอนนี้ หาน จิ้งติงหันไปมองคนไข้เหล่านั้นอีกครั้ง
"ทุกท่าน ถ้ามีข้อเรียกร้องอะไรเราก็นั่งคุยกันได้ อย่าใช้วิธีรุนแรงแบบนี้เลย พวกคุณกำลังทำผิดกฎหมายรู้ไหม!"
"แม่ง จะมาขู่ใครวะ! พวกกลุ่มฮันซือของแกผลิตยาปลอมทำร้ายคน นั่นไม่ผิดกฎหมายหรือไง!"
"ใช่ พวกเราเชื่อใจหานซือมาตลอด สุดท้ายกลับถูกทำร้ายขนาดนี้ ฮือๆๆ..."
"กลุ่มฮันซือ ใจดำอำมหิตจริงๆ!"
เหล่าคนไข้ร้องไห้โวยวายกันไปหมด สื่อมวลชนรอบๆ ถ่ายภาพไม่หยุด
ขณะที่หาน จิ้งติงกำลังกังวลไม่รู้จะทำอย่างไรดี เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทันที "ผมรักษาโรคของพวกคุณได้!"
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ทุกคนเงียบกริบและหันไปมอง
"เฉิน ซวน นายจะมาก่อกวนอะไร!"
หาน จิ้งติงขมวดคิ้วมองเฉิน ซวน
เฉิน ซวนยิ้มบางๆ "ไม่ต้องกังวล ผมมีวิธีของผม"
หาน จิ้งติงชะงัก ไม่รู้ทำไม เธอรู้สึกว่าผู้ชายตรงหน้าคนนี้อาจจะเชื่อถือได้จริงๆ
ตอนนี้ ชายวัยห้าสิบกว่าผิวคล้ำชี้นิ้วใส่เฉิน ซวนพูดว่า "แกหมายความว่าไง?"
"ง่ายมาก ถ้าผมรักษาโรคของพวกคุณหาย พวกคุณก็ต้องเลิกสร้างปัญหาให้กลุ่มฮันซือ"
"แล้วถ้ารักษาไม่หายล่ะ?"
"ถ้ารักษาไม่หาย กลุ่มฮันซือจะชดเชยให้ทุกคนคนละหนึ่งล้าน และจะขอโทษต่อหน้าสื่อด้วย!"
หาน จิ้งติงตกใจ รีบดึงตัวเฉิน ซวนมาดุว่า "นายบ้าไปแล้วเหรอ! ใครให้นายทำแบบนี้! นายจะทำให้บริษัทล่มจมเหรอ!"
คนไข้พวกนี้อย่างน้อยก็มีสองสามสิบคน จ่ายคนละล้าน ก็สองสามสิบล้านแล้ว!
ถึงจะเป็นกลุ่มฮันซือ ก็หาเงินขนาดนั้นมาทันทีไม่ได้!
เมื่อกี้เธอเกือบจะเชื่อคำพูดของเขาแล้ว ที่แท้เขาก็ยังเหมือนเดิม ทำอะไรก็พังหมด!
ทุกคนในที่เกิดเหตุต่างฮือฮา
คนไข้เหล่านั้นไม่ยอมให้หาน จิ้งติงมีโอกาสเปลี่ยนใจ
"ตกลง พวกเราตกลง รีบเริ่มเลย!"
"ถ้าพวกแกกล้าเบี้ยว พวกเราจะพังกลุ่มฮันซือของพวกแกให้ราบเป็นหน้ากลอง!"
หาน จิ้งติงถอนหายใจ น้ำที่หกแล้วเก็บกลับไม่ได้ ตอนนี้จะเสียใจก็สายไปแล้ว
เฉิน ซวนในตอนนี้ได้เดินเข้าไปท่ามกลางคนไข้เหล่านั้น เพื่อจับชีพจรตรวจอาการพวกเขาทีละคน
"ทำเป็นเก่ง!"
หาน จิ้งติงแอบด่าในใจ
"คุณรักษาเป็นจริงๆ หรือเปล่า ถ้ารักษาไม่หายก็รีบจ่ายค่าเสียหายเลย!"
"ใช่ รีบจ่ายเงินเลย อย่ามาเสียเวลาของพวกเรา!"
เฉิน ซวนมองชายผิวคล้ำตรงหน้าพลางยิ้มเยาะ "วางใจได้ เดี๋ยวโรคของคุณก็หายแล้ว!!"
จากนั้น เฉิน ซวนก็ไปหยิบท่อนเหล็กจากข้างๆ มายืนตรงหน้าชายผิวคล้ำ
"นาย...นายจะทำอะไร?"
ชายผิวคล้ำแสดงสีหน้าหวาดกลัว
เฉิน ซวนยิ้ม "ก็จะรักษาโรคให้คุณไงล่ะ!"
พูดจบ เฉิน ซวนก็ไม่รอช้า ยกท่อนเหล็กขึ้นฟาดลงที่ขาของอีกฝ่าย
แต่ชายผิวคล้ำหลบได้ทัน พื้นปูนถูกฟาดจนเป็นหลุม
"ฆ่าคนแล้ว! กลุ่มฮันซือฆ่าคนแล้ว!"
ชายผิวคล้ำตะโกนด้วยความตกใจ
คนรอบข้างต่างตกตะลึง ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น
พวกสื่อต่างก็ยกกล้องขึ้นถ่ายภาพกันใหญ่ ข่าวดีๆ แบบนี้ต้องได้ขึ้นหน้าหนึ่งแน่ๆ!
หาน จิ้งติงตกใจจนเกือบจะเป็นลม ตอนนี้เธออยากจะฆ่าเฉิน ซวนเสียให้ตาย
ตอนนี้เฉิน ซวนไม่เพียงแต่ไม่หยุด แต่กลับยกท่อนเหล็กขึ้นจะฟาดเข้าที่หน้าของชายผิวคล้ำอีก
แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น
ชายผิวคล้ำที่เคยเป็นอัมพาตกลับหลบท่อนเหล็กได้อย่างคล่องแคล่ว แล้วลุกขึ้นวิ่งหนีด้วยความเร็วระดับนักวิ่งร้อยเมตร!
ในเวลาเดียวกัน คนไข้คนอื่นๆ ก็ลุกขึ้นวิ่งหนีกันจ้าละหวั่น
พวกเขาทุกคนเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่ว ไม่มีทีท่าว่าป่วยเลยสักนิด
ผู้คนรอบข้างต่างอึ้ง ที่แท้คนพวกนี้แกล้งป่วยกันทั้งหมด!
หาน จิ้งติงก็ตะลึงงัน ตอนนี้เธอถึงเข้าใจว่าเฉิน ซวนคงจับพิรุธได้ตั้งแต่แรก ถึงได้ใช้วิธีรักษาแบบนั้น!
หลังจากเฉิน ซวนก่อเรื่องครั้งนี้ ข่าวลือที่ว่ายาใหม่ของกลุ่มฮันซือเป็นอันตรายก็พังทลายลงโดยไม่ต้องโต้แย้ง
"ขอโทษนะ เมื่อกี้...ฉันไม่ควรตะคอกใส่คุณ..."
ในห้องทำงาน หาน จิ้งติงลังเลอยู่นานก่อนจะพูดออกมา
เฉิน ซวนงงเล็กน้อย ก่อนจะยิ้ม "เราเป็นสามีภรรยากัน คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษผมหรอก..."
"แค่ในนามเท่านั้น!"
หาน จิ้งติงรีบแก้
เฉิน ซวนเม้มปาก ไม่พูดอะไรต่อ
ตอนที่หาน จิ้งติงแต่งงานกับเฉิน ซวนเป็นเพราะถูกบีบบังคับ การมีเสี่ยวหยูก็เพราะความพลั้งเผลอตอนเมา เฉิน ซวนรู้สึกผิดต่อผู้หญิงตรงหน้าคนนี้มาตลอด ไม่กล้าหวังอะไรมากไป
ราวกับรู้ตัวว่าตอบสนองรุนแรงเกินไป สีหน้าเย็นชาของหาน จิ้งติงก็อ่อนลงเล็กน้อย
"เดี๋ยวฉันยังมีงานต้องจัดการ ไม่สามารถไปส่งคุณกลับได้"
"ไม่เป็นไร ผมกลับเองได้"
มองเงาร่างอ้างว้างของเฉิน ซวนที่เดินจากไป หาน จิ้งติงนึกถึงภาพที่เขาพุ่งเข้ามาช่วยจนล้มทับเธอเมื่อครู่
วันนี้การแสดงออกของเขาทำให้เธอต้องมองเขาใหม่จริงๆ ราวกับเป็นคนละคน
ในรอบหกปี นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเห็นจุดเด่นในตัวผู้ชายคนนี้