"ถ้าอยากให้หายเร็วๆ ฉันจะนวดให้หน่อย แล้วคงจะหายในไม่ช้า"
"แล้วยังรออะไรอยู่ล่ะ นวดให้ฉันสิ"
"แต่ว่าตรงนี้..."
"ตรงนี้จะกลัวอะไร?"
"ไม่ได้กลัวอะไรหรอก แต่ฉันต้องถอดรองเท้าคุณออกก่อน"
"ถอดเลยๆ" ซวีซานซานรู้สึกร้อนใจ เธอเป็นเด็กสาวที่ชอบสนุกสนานร่าเริงอยู่แล้ว ถ้าต้องเจ็บเท้าจนเดินไม่สะดวก มันทรมานยิ่งกว่าตายเสียอีก
หลี่อี้เฟยค่อยๆ ถอดรองเท้าของซวีซานซานออกอย่างระมัดระวัง เผยให้เห็นเท้าเล็กๆ ในถุงเท้าผ้าฝ้ายบางสีเทา เท้าเล็กนั้นกำลังพอดีมือ อ่อนนุ่มไร้กระดูก แม้จะยังไม่เห็นเท้าทั้งหมด แต่หลี่อี้เฟยก็กล้ายืนยันว่า เท้านี้เป็นเท้าที่สวยที่สุดในบรรดาผู้หญิงที่เขาเคยเห็นมา
หลี่อี้เฟยไม่ได้มีความผิดปกติทางเพศเกี่ยวกับเท้า แต่ทุกคนย่อมรักความงาม แล้วเท้าแบบนี้จะไม่ให้ชื่นชมได้อย่างไร
"พี่...เขย คุณจะ...นวดให้ฉันไหม?" น้ำเสียงของซวีซานซานอ่อนหวาน ดวงตาเป็นประกายวาววับ ทั้งอายๆ และกระอักกระอ่วนนิดหน่อย
"อ๋อ! นวด!" หลี่อี้เฟยรู้สึกเขินขึ้นมาทันที เหมือนถูกจับได้ว่ากำลังทำเรื่องไม่ดี รีบนวดเท้าให้ซวีซานซานอย่างจริงจัง
"โอ๊ย เจ็บ"
"อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวก็หาย" อาจเพราะรู้สึกผิด น้ำเสียงของหลี่อี้เฟยจึงอ่อนโยนมาก การเคลื่อนไหวก็ระมัดระวังเป็นพิเศษ จนกระทั่งซวีซานซานเริ่มชินกับความเจ็บ เขาจึงค่อยๆ เพิ่มแรงขึ้น
ตอนแรกซวีซานซานรู้สึกเขินอายที่หลี่อี้เฟยมองเท้าเธอแบบนั้น แต่พอเห็นเขานวดให้อย่างตั้งใจ หัวใจเธอก็ค่อยๆ อ่อนละมุน ตอนเด็กๆ เธอก็เคยได้รับความรักความเอาใจใส่จากพ่อแม่ แต่พอโตขึ้น พ่อแม่ก็ไม่ได้ตามใจและรักใคร่เธอแบบนี้อีกแล้ว การที่หลี่อี้เฟยทำแบบนี้ ทำให้เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นและความรักอีกครั้ง
ฝีมือการนวดของหลี่อี้เฟยไม่ธรรมดาเลย ในฐานะทหารพิเศษระดับสูง การบาดเจ็บเล็กๆ น้อยๆ ระหว่างฝึกเป็นเรื่องปกติ และบาดแผลแบบนี้ก็ไม่สามารถไปโรงพยาบาลได้ ต้องรักษาเอง โดยเฉพาะเวลาออกปฏิบัติภารกิจ ยิ่งต้องดูแลตัวเองให้ดี นานวันเข้า หลี่อี้เฟยจึงชำนาญในการรักษาอาการบาดเจ็บเล็กๆ น้อยๆ อาการแค่นี้ของซวีซานซานจึงไม่ใช่เรื่องยากเลย
"ยังเจ็บอยู่ไหม?" หลี่อี้เฟยเงยหน้าขึ้นถามซวีซานซาน แต่กลับเจอสายตาของเธอที่กำลังจ้องมองเขาอยู่ ในแววตานั้นมีประกายบางอย่างที่พิเศษ ทำให้หัวใจของหลี่อี้เฟยเต้นแรงขึ้นสองจังหวะโดยไม่รู้ตัว
"ไม่เจ็บแล้ว พี่เขยใจดีจัง" ซวีซานซานยิ้มหวานให้หลี่อี้เฟย เผยให้เห็นฟันขาวสะอาด
"ฉันเป็นพี่เขยเธอนะ ถ้าฉันไม่ดูแลเธอให้ดี พี่สาวเธอคงมาเอาเรื่องฉันแน่" หลี่อี้เฟยหัวเราะเบาๆ หยิบรองเท้าขึ้นมาใส่ให้ซวีซานซาน
ซวีซานซานนิ่งเฉยให้หลี่อี้เฟยบริการ มุมปากมีรอยยิ้มสวยงาม แต่ก่อนที่หลี่อี้เฟยจะเงยหน้าขึ้น รอยยิ้มสวยนั้นก็หายไปแล้ว
"เรียบร้อยแล้ว เราไปกันเถอะ แต่เธอยังต้องระวังอย่าใช้แรงมาก" หลี่อี้เฟยมือหนึ่งจับแขนซวีซานซาน อีกมือประคองเอวเธอ ค่อยๆ พยุงเธอลุกขึ้น
ซวีซานซานลองขยับข้อเท้า ขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดว่า "ดูเหมือนจะยังเจ็บอยู่นิดหน่อย"
"นั่นเป็นเรื่องปกติ เดี๋ยวก็หาย"
"อืม งั้นคุณต้องประคองฉันด้วยนะ อย่าให้ฉันล้มอีก"
"ไม่ต้องห่วง ฉันประคองเธออยู่" หลี่อี้เฟยออกแรงที่มือที่จับเอวซวีซานซานเล็กน้อย เพื่อย้ำความตั้งใจของตัวเอง เอวของซวีซานซานอ่อนนุ่มมาก สมกับเป็นนักเต้น สัมผัสนี้ดีจนพูดไม่ออก พอได้สัมผัสแล้วก็แทบไม่อยากปล่อย
ทั้งสองค่อยๆ เดินไปข้างหน้า จู่ๆ ซวีซานซานก็หันหน้ามา เข้าไปกระซิบข้างหูหลี่อี้เฟยเบาๆ ว่า "พี่เขย เมื่อกี้คุณเหม่ออะไรอยู่เหรอ?"
"เมื่อกี้เหม่อลอยเหรอ ไม่นะ"
"ฉันไม่ได้พูดถึงตอนนี้ ฉันพูดถึงตอนที่คุณถอดรองเท้าให้ฉันต่างหาก"
"ฉันทำแบบนั้นด้วยเหรอ" หลี่อี้เฟยแกล้งทำเป็นงง
ซวีซานซานกะพริบตาอย่างซุกซน พูดอย่างภูมิใจว่า "อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้เลย คุณเหม่อลอยจริงๆ นั่นแหละ คุณถึงกับจับเท้าฉันแล้วเหม่อ คอยดูนะ ฉันจะฟ้องพี่สาวแน่"
หลี่อี้เฟยไม่ยอมรับแน่นอน รีบพูดว่า "ผมกำลังตรวจดูว่าเท้าคุณแพลงมากแค่ไหน ก่อนที่จะลงมือรักษา เหมือนหมอตรวจคนไข้นั่นแหละ ผมตั้งใจช่วยคุณขนาดนี้ แต่คุณกลับบอกว่าผมมีความคิดลามก ช่างไม่ยุติธรรมเลย"
ซวีซานซานเอียงหัว ยิ้มพลางพูดว่า "จริงเหรอคะ"
"แน่นอน!"
ซวีซานซานหันหน้าไปอีกทาง เดินต่อไปข้างหน้า ทำให้หลี่อี้เฟยถอนหายใจโล่งอกเล็กน้อย สมกับที่ซวีหยิ่งหยิ่งบอกจริงๆ ซวีซานซานคนนี้เป็นเหมือนผีตัวน้อยจริงๆ แค่ทำผิดนิดหน่อย เธอก็จับได้
ขณะลงบันไดเลื่อนไปชั้นล่าง ซวีซานซานถามขึ้นมาทันทีว่า "พี่เขย เท้าฉันสวยไหมคะ"
"อ่อ... คือว่า..."
ซวีซานซานเขย่าแขนหลี่อี้เฟย แล้วบ่นว่า "อย่ามาอ้ำอึ้งแบบนี้สิคะ ฉันถามว่าสวยไหม"
"สวยจริงๆ ครับ" หลี่อี้เฟยพูดตามตรง
ซวีซานซานยิ้มอย่างภูมิใจ แล้วถามต่อว่า "งั้นคุณว่าเท้าฉันกับพี่สาว ใครสวยกว่ากัน"
"ก็สวยเหมือนกันทั้งคู่ครับ" หลี่อี้เฟยตอบไปอย่างนั้น พวกเธอเป็นฝาแฝดกัน หน้าตาก็เหมือนกันขนาดนี้ เท้าก็น่าจะเหมือนกัน อีกอย่าง คำตอบนี้ก็เข้าใจได้ว่าไม่อยากทำให้ซวีหยิ่งหยิ่งไม่พอใจ ดังนั้นการตอบแบบนี้ก็ถือว่าไร้ที่ติ
"เก่งจังที่ตอบแบบนี้" ซวีซานซานกะพริบตาให้หลี่อี้เฟย ในแววตานั้นมีความเจ้าเล่ห์แฝงอยู่
ทำให้หลี่อี้เฟยรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง หรือว่าเท้าของซวีหยิ่งหยิ่งจะแตกต่างจากซวีซานซานมาก แต่จนถึงตอนนี้เขาก็ยังไม่เคยเห็นเท้าของซวีหยิ่งหยิ่งว่าเป็นอย่างไร และในข้อมูลที่ซวีหยิ่งหยิ่งให้มาก็ไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับเท้าของเธอด้วย คงเป็นเรื่องที่ใครๆ ก็มองข้ามได้
พยายามจะดูท่าทีจากซวีซานซาน แต่ตอนนี้เธอกลับเปลี่ยนเรื่องคุย พูดว่า "โอ๊ย เสียดายจัง"
"เสียดายอะไรครับ"
"เมื่อกี้ฉันสนใจแต่ให้คุณซื้อเสื้อผ้า จนลืมไปว่ายังมีส่วนของพี่สาวอีกคนเลย แบบนี้เสียดายมากเลย"
"ฮ่าๆ งั้นค่อยให้เธอมาซื้อทีหลังก็ได้ ตอนนี้คุณกลับบ้านก่อนดีกว่า นี่ก็เที่ยงแล้ว ที่บ้านคงกำลังรอกันอยู่"
ซวีซานซานโบกกำปั้นเล็กๆ พูดว่า "ยังไงเธอก็หนีไม่พ้น ทั้งปีจับตัวเธอได้ไม่กี่ครั้ง คราวนี้จะไม่ปล่อยให้เธอรอดมือไปง่ายๆ หรอก"
พอทั้งสองคนลงมาถึงชั้นล่าง ก็เกือบสิบสองนาฬิกาแล้ว ซวีหยิ่งหยิ่งรอจนทนไม่ไหว แต่พอซวีซานซานกับหลี่อี้เฟยปรากฏตัวในสายตาเธอ สีหน้าเธอก็ยิ่งดูไม่ดี หลี่อี้เฟยมือหนึ่งถือถุงหลายใบ อีกมือโอบเอวซวีซานซาน ส่วนซวีซานซานก็ซบอยู่ข้างตัวหลี่อี้เฟย ทั้งสองคนต่างมีรอยยิ้มบนใบหน้า ท่าทางมีความสุขแบบนั้น ทำให้คนเห็นแล้วต้องอิจฉา
ซวีหยิ่งหยิ่งไม่ได้อิจฉาแน่นอน หลี่อี้เฟยไม่ใช่แฟนจริงๆ ของเธอ เธอโกรธ หลี่อี้เฟยมาที่นี่เพื่อแสร้งทำเป็นแฟนเธอ แต่ตอนนี้กลับทำแบบนี้กับน้องสาว แบบนี้มันก็แสดงพิรุธชัดๆ แล้ว อีกอย่าง การที่หลี่อี้เฟยทำแบบนี้กับน้องสาว ก็เท่ากับเอาเปรียบน้องสาวเธอ ยิ่งเป็นเรื่องที่เธอยอมไม่ได้
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอควบคุมตัวเองได้ดี ตอนนี้คงวิ่งไปตบหน้าหลี่อี้เฟยไปแล้ว ตอนนี้ได้แต่ยืนมองหลี่อี้เฟยด้วยสายตาเย็นชา