มันเป็นวันที่หนาวเหน็บ อุณหภูมิอาจลดต่ำถึง -15 องศา พื้นดินปกคลุมด้วยหิมะขาวโพลน ตั้งแต่ยอดภูเขาไฟเพ็คดูซานจรดหมู่บ้านโฮเซอิโด เสียงขวานกระทบฟืนดังเป็นจังหวะท่ามกลางความเงียบสงบ ชายวัยกลางคนเหวี่ยงขวานลงบนท่อนไม้อย่างแม่นยำ ไม้ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางราว 20 เซนติเมตรแตกออก เขาหยิบมันไปรวมกับกองฟืนที่ผ่าไว้แล้ว ก่อนจะหยุดพัก ยกถ้วยชาขึ้นจิบ อมไว้ในปากครู่หนึ่งก่อนกลืนลงคอ
"น่าจะถึงเวลาอาหารเช้าแล้วสินะ…" เขาคิด ขณะกลิ่นชายังคงหอมกรุ่น "แต่ทำไมลูกชายยังไม่มาตาม?"
เขาเดินไปนั่งใกล้กองไฟที่มีกาน้ำชาตั้งอยู่ ไอน้ำพวยพุ่งจากพวยกา วางขวานลงข้างตัว รินชาแล้วเงยมองท้องฟ้าสีครามใสที่มีเมฆบางเบาลอยกระจาย ทันใดนั้น ท้องฟ้าพลันสว่างวาบขึ้นฉับพลัน
ราวกับพระอาทิตย์ดวงที่สองปรากฏขึ้นแล้วดับลงในเสี้ยววินาที
เขาหรี่ตา รีบลุกขึ้น มือยกขึ้นบังแสงที่เจิดจ้าจนแสบตา แล้วเสียงคำรามต่ำก็ดังก้องจากท้องฟ้า
โครมมม!
เสียงดังสนั่นราวกับฟ้าผ่ากลางวันแสกๆ บ้านเรือนสะเทือน หน้าต่างสั่นระรัว หิมะที่เกาะตามกิ่งไม้ร่วงหล่นตามแรงสั่นไหว ขณะที่เขายังไม่ทันตั้งตัว เปลวไฟสีส้มแดงพุ่งลงมาด้วยความเร็วสูง ทิ้งแนวควันขาวเป็นเส้นตรงตัดผ่านท้องฟ้า
ตูมมมมม!
เสียงระเบิดดังกึกก้องกัมปนาท เมื่อวัตถุขนาดมหึมาตกกระแทกลงบนภูเขาที่อยู่ตรงหน้า ความรุนแรงมากกว่าครั้งแรกหลายเท่า ลมร้อนพัดกระแทกใบหน้าจนแสบผิว พื้นดินสั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินแยก หิมะบนหลังคากระท่อมกระเพื่อมก่อนร่วงหล่นเป็นแผ่น เปลวเพลิงพุ่งกระจายพร้อมแรงอัดมหาศาล สะเก็ดไฟและหินเพลิงทะลุยอดไม้ กิ่งไม้ใบไม้ไหม้เกรียมในพริบตา บางก้อนพุ่งไกลลับสายตา ควันดำหนาทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า กลืนกินแสงแดดที่เคยอบอุ่นจนมืดมิด
เสียงกรีดร้องดังขึ้นจากหมู่บ้าน ไม่ไกลจากกระท่อม ชาวบ้านที่กำลังตักหิมะออกจากหลังคาชะงักค้าง บางคนโยนพลั่วทิ้ง รีบปีนลงมาด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ทหารเกาหลีเหนือในชุดกันหนาวสีเขียวเข้มกรูออกจากจุดประจำการ บางนายยกกล้องส่องทางไกลขึ้นดู มือสั่นเทา เพื่อนทหารข้าง ๆ รีบคว้าวิทยุสื่อสาร รายงานสถานการณ์ด้วยเสียงแตกพร่า
ที่จุดตกของอุกกาบาต หลุมขนาดมหึมาเบื้องหน้ากินพื้นที่กว้างใหญ่ พื้นดินแตกร้าวเป็นวงกว้าง เศษหินและดินกระจัดกระจายราวกับโดนระเบิด ต้นไม้ล้มระเนระนาด เปลวไฟยังลุกโชน เศษหินแตกกระเด็นพุ่งกระแทกกระท่อมและสิ่งปลูกสร้างจนพังเสียหาย พื้นดินยังสั่นไหวไม่หยุด คล้ายอาฟเตอร์ช็อกจากแผ่นดินไหว
เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นจากระยะไกล เขาหันไปมองตามสัญชาตญาณ รถจี๊บทหารสีเขียวเคลื่อนมาจอดหน้าบ้าน ทหารสองนายก้าวลงจากรถ หนึ่งในนั้นสะพายปืนไรเฟิล ทั้งคู่เดินตรงมาหาเขา นายทหารอาวุโสทำความเคารพก่อนเอ่ยเสียงเคร่งขรึม
"เรียนผู้กองปาร์ค ผู้การคังมีคำสั่งให้มาตามคุณกลับเข้าประจำการโดยด่วนครับ"
เขาพยักหน้า รู้ทันทีว่าวันลาพักของเขาสิ้นสุดลงแล้ว ก่อนเดินไปขึ้นรถ เขากอดลาลูกและภรรยา พลางพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"พ่อไม่ไปนานหรอกนะ ยังไงก็กลับมาทันสอนลูกอ่านหนังสือแน่นอน ไปหาอะไรทานกับแม่นะลูก"
ภรรยาส่งยิ้มบาง ๆ ให้เขาก่อนที่จะพยักหน้าตอบกลับไป แม้ในใจจะหนักอึ้ง
เขายังไม่รู้แน่ชัดว่าหน้าที่ของเขาคืออะไร อาจเป็นการพาชุดลาดตระเวนไปสำรวจจุดตกของวัตถุปริศนา หรืออาจได้รับมอบหมายให้นำกำลังเข้าช่วยเหลือผู้รอดชีวิตในหมู่บ้านที่ได้รับผลกระทบ
ไม่ว่ายังไงเขามีหน้าที่ต้องทำ และเขาต้องทำมันให้ดีที่สุด
ระหว่างทางออกจากหมู่บ้าน บ้านเรือนที่เคยอบอุ่นกลับกลายเป็นซากปรักหักพัง หลังคาพังทลาย กำแพงล้มระเนระนาด บางหลังถูกเผาจนไหม้เกรียม ทหารบางนายเร่งรื้อเศษซากเพื่อค้นหาผู้ที่อาจติดอยู่ใต้กองดิน ขณะที่สุนัขดมกลิ่นวิ่งวนไม่หยุด เพื่อตามหาผู้รอดชีวิต
เขามองภาพเหล่านั้นแล้วถอนหายใจเบา ๆ ความหนักใจก่อตัวในอก
วันนี้คงไม่ใช่วันหยุดพิเศษของเขาอีกต่อไป แต่มันจะเป็นวันที่เขาต้องเผชิญกับความท้าทาย
และบางที…อาจเป็นวันที่เขาจะได้ค้นพบคำตอบที่เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งไปตลอดกาล