คืนนี้ดึกแล้ว อากาศเย็นยะเยือก
เสี่ยวเจิ้งแบกเสี้ยวอวี่เฟยที่ "บาดเจ็บ" อย่างหนัก ภายใต้อำนาจบังคับของเธอ เขาก้าวเท้าอย่างรวดเร็วไปตามทิศทางที่ซาหลุกหนีไป
"เจ้าหน้าที่เสี่ยว คืนมืดมิดแบบนี้ แถมเสียเวลาไปตั้งนาน จะไปจับผู้ร้ายที่ไหนกัน?"
"แค่ร่องเล็กๆ นายยังมองไม่เห็น ยังมีหน้ามาพูดอีก?"
น้ำเสียงของเสี้ยวอวี่เฟยแฝงไปด้วยความโกรธ ไอ้หมอนี่ที่ไหนล่ะช่วยจับผู้ร้าย มีแต่จะลวนลามฉันอย่างบ้าคลั่ง ทั้งหน้าทั้งหลัง เขาเอาเปรียบฉันจนหมดแล้ว
"เฮ่ๆ เธอมีร่องด้วยเหรอ? ทำไมผมไม่เห็น?" เสี่ยวเจิ้งพูดจาหน้าด้านๆ ตัดตอนคำพูดมาล้อเลียน แถมยังทำท่าส่ายหัวอย่างจนปัญญา
"เมื่อกี้นายไม่ได้ล้มลงไปเหรอ? ทำไมจะมองไม่เห็นล่ะ?"
"รู้สึกว่าเป็นแผ่นเรียบๆ นะ!"
"นาย ไอ้บ้า! ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้!"
"ไม่ปล่อยหรอก"
สองคนทะเลาะกันในป่าเปลี่ยวที่เงียบสงัด แต่กลับไม่รู้สึกเหงา เหมือนคู่รักที่กำลังเล่นหยอกล้อกัน
"หยุด!"
ทันใดนั้น เสี้ยวอวี่เฟยก็สูดดมจมูกเล็กๆ ของเธออย่างแรง สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม "เสี่ยวเจิ้ง ที่นี่มีกลิ่นคาวเลือดแรงมาก และยังมีกลิ่นเฉพาะตัวของผู้ร้ายคนนั้นด้วย"
