เสี้ยวอวี่เฟยตกใจมาก หากพลาดพลั้งตกลงไป ผลที่ตามมาจะร้ายแรงนัก
ไม่แน่อาจถึงขั้นตกลงไปตาย
เรื่องที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตคือการตายไปโดยที่ยังไม่มีแฟน
เธอชี้ไปข้างหน้าด้วยความตกใจและร้องตะโกน "คูคูคู..."
แม่งเอ๊ย ยังมีอารมณ์ร้องเพลงอีกหรือ
"โอเล่โอเล่โอเล่..."
เสี่ยวเจิ้งก็เริ่มตื่นเต้น ต่อเพลงจากคำพูดของเธอ ร้องออกมาเลย ราวกับไม่เห็นร่องน้ำเล็กๆ ข้างหน้า
ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จะมีพรสวรรค์ทางศิลปะนะ น่าชื่นชม
เสี้ยวอวี่เฟยโกรธจนเกือบบ้า พูดอะไรไม่ออก ได้แต่มองการแสดงของไอ้หมอนี่
"เฮ้ย...ว้าย ว้าย ว้าย"
ในที่สุดเสี่ยวเจิ้งก็เห็นร่องน้ำเล็กๆ แต่เบรกไม่ทัน ด้วยแรงเฉื่อยทำให้ทั้งสองคนลอยขึ้นกลางอากาศ แล้วตกลงไปในร่องน้ำอย่างแรง
"โครม..."
"อุ๊บ!"
จักรยานก็ทนไม่ไหว พังยับเยิน ทั้งสองคนยังกอดกันแน่น รักษาท่าเดิมไว้
เงียบไปพักใหญ่ ทั้งสองคนถึงได้สติ เสี้ยวอวี่เฟยพบว่าตัวเองยังไม่ตาย แต่ร่างกายกลับรู้สึกหนักอึ้ง ถูกอะไรบางอย่างทับอยู่
เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้น พบว่าเสี่ยวเจิ้งทับอยู่บนตัวเธอ เพิ่งเงยหน้าขึ้นมาเช่นกัน
"อืม?"
