"ไปตอนนี้เหรอ? ไม่ใช่เอาหน้าร้อนไปแนบก้นเย็นหรอกเหรอ?"
เสี่ยวเจิ้งส่ายหัวไปมาเหมือนลูกแก้วโยกเยก ถอยหลังเล็กน้อยแล้วกินอาหารต่อ เสียงกรอบแกรบ
"นายเป็นบอดี้การ์ดยังไงกัน? ดูตัวเองสิ ถึงกับไม่สามารถหยั่งรู้ใจเจ้านายได้?" ฉู่เสี่ยวหรานเอามือเท้าสะเอว ดุด่าเขาด้วยน้ำเสียงกระเง้ากระงอด ท่าทางเหมือนเสียดายที่เหล็กไม่กลายเป็นเหล็กกล้า
โอ้พระเจ้า ฉันไม่ใช่พยาธิในท้องเมียนายนะ จะให้หยั่งรู้ใจได้ยังไง?
เสี่ยวเจิ้งเม้มปากแล้วยิ้มเศร้าๆ "เสี่ยวหราน บอดี้การ์ดก็คือบอดี้การ์ด ไม่ใช่นักจิตวิทยานะ"
"ฉันไม่สนหรอก นายต้องไปดูพี่สาวฉันหน่อย ฉันกลัวเธอจะคิดสั้น"
"ทำไมเธอไม่ไปล่ะ? พวกเธอเป็นพี่น้องกันไม่ใช่เหรอ จะไม่ดีกว่าหรือไง?"
"เฮ้ย ไอ้ทาส กล้าเถียงแล้วสินะ ดูเจ้าหญิงจะตบให้ขี้แตกเลย" ฉู่เสี่ยวหรานเริ่มสนุกแล้ว โกรธจัดดึงหูเสี่ยวเจิ้ง กำปั้นน้อยๆ ทุบตีร่างกายเขาราวกับสายฝน ไม่ยั้งมือเลย
เสี่ยวเจิ้งถูกเธอรบกวนจนรำคาญใจ ไม่มีอารมณ์กินข้าว จึงคว้าคอเสื้อเธอมาตรงหน้า สบตากัน ยิ้มอย่างชั่วร้าย "เด็กน้อย ถ้าเธอยังก่อกวนอีก เชื่อไหมว่าฉันจะกินเธอซะเลย?"
