ถ้าหากสืบรู้ว่าเป็นใคร จะต้องถอนรากถอนโคนให้หมด ไม่ปล่อยให้มีปัญหาตามมาในภายหลัง
เสี่ยวเจิ้งเดินเข้าไปหาสามคนจากบ้านเฉินตามลำพัง พูดอย่างสุภาพว่า "ลุงเฉิน ป้าหวัง น้องเจียอี้ ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะครับ"
"เฮ้อ เป็นอาเจิ้งจริงๆด้วย หมาของบ้านฉัน นายเป็นคนฆ่ามันใช่ไหม?" หวางชิงอวินจ้องมองเสี่ยวเจิ้งตาไม่กะพริบ พูดอย่างไม่พอใจ
"เป็นไปไม่ได้หรอก ฉันไม่เคยเล่นกับหมา มันไม่สนุก!" เสี่ยวเจิ้งรู้ดีว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลัง ก็คือเฉินเอ้อร์ปัง ไอ้หมอนี่ใช้ปืนพลาสติกยิงมันตาย
"เป็นไปไม่ได้ เอ้อร์ปังบอกว่านายทำ?"
โอ้พระเจ้า เฉินเอ้อร์ปัง นี่มันจูบ้าเจี้ยกลับกลอกจริงๆ โจรตะโกนจับโจร
ฉันยังจัดการคนไม่ไหวเลย จะไปจัดการหมาได้ยังไง? ช่างเป็นรสนิยมที่แย่จริงๆ
"ป้าหวัง อย่าไปเชื่อเอ้อร์ปังเลยครับ ไอ้หมอนี่พูดไม่มีความจริงสักคำ"
"นายก็เหมือนกัน!"
"เอ่อ..."
เสี่ยวเจิ้งงงงวย ภาพลักษณ์ของตัวเองถูกทำลายไปหมดแล้ว โชคดีที่หลงเฉอกับเหล่ออวี่เซิงไม่ได้อยู่ข้างๆ ไม่งั้นคงเสียหน้าแย่
"แม่ พูดอะไรอย่างนั้นคะ? พี่ชายเซียวเพิ่งกลับมา แม่ไม่สุภาพกับเขาหน่อยเหรอคะ?"
