ปึง!
ร่างของฮัวซื่อเอินร่วงลงกระแทกพื้นอย่างหนัก ในดวงตายังคงมีแววของความเสียใจหลงเหลืออยู่ ถ้าหากไม่ได้ปะทะกับเสี่ยวเจิ้งคงจะดีกว่านี้
อู๋เติงหยงเห็นภาพนั้นแล้วก็รู้สึกเศร้าใจอยู่ในใจ มีความรู้สึกเหมือนกระต่ายตายจิ้งจอกเศร้า รู้สึกว่าเสี่ยวเจิ้งที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นเหมือนยักษ์ใหญ่ที่ไม่อาจก้าวข้ามได้
หลงเฉอมองดูศพของฮัวซื่อเอิน ในดวงตาวาบขึ้นด้วยแสงแห่งความสะใจ
ในที่สุดก็ได้แก้แค้นให้พี่น้องแล้ว!
เสี่ยวเจิ้งก้มตัวลง หยิบกระดูกทองคำออกมาจากอกของฮัวซื่อเอิน ในดวงตาก็ปรากฏแววแห่งความยินดีเล็กน้อย ในที่สุดก็ได้กระดูกทองคำชิ้นที่สามมาแล้ว!
ความจริงแล้ว ตอนแรกเขาไม่รู้ว่าฮัวซื่อเอินมีกระดูกทองคำอยู่ในมือ จนกระทั่งตอนที่สืบข่าวเกี่ยวกับตำนาน ถึงได้รู้ข่าวนี้
ตอนนั้นเขาก็ตั้งใจว่าจะแย่งชิงกระดูกทองคำชิ้นนี้มา
ดังนั้นหลังจากมาถึงเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แม้จะมีโอกาสหลายครั้งที่จะสังหารฮัวซื่อเอินได้ เขาก็ปล่อยเขาไป ทั้งหมดก็เพื่อจะบีบให้ฮัวซื่อเอินเข้าสู่ทางตัน ให้เขาเอากระดูกทองคำออกมา
