เสี่ยวเจิ้งพาเลิงเร่อปิงรีบหานมุมอับที่ซ่อนตัวได้อย่างรวดเร็ว แล้วหลบซ่อนลงไป ที่นี่นักแม่นปืนก็ไม่สามารถเล็งได้แล้ว
เลิงเร่อปิงตอนนี้ก็ตกใจไม่น้อย ร่างกายสั่นเทิ้มไปหมด เสี่ยวเจิ้งโอบกอดเธอไว้ พูดเสียงทุ้มว่า "ไม่ต้องกังวล มีฉันอยู่ตรงนี้ เธอจะไม่เป็นอะไร"
น้ำเสียงของเสี่ยวเจิ้งแฝงไปด้วยความเย็นชา ให้ความรู้สึกแข็งแกร่งและมั่นใจ มีรสชาติของความแน่วแน่ เลิงเร่อปิงได้ยินเสียงนี้แล้ว ไม่รู้ทำไม จิตใจก็สงบลง
"ที่นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่?"
เลิงเร่อปิงอดไม่ได้ที่จะถามเบาๆ
มันช่างน่าตกใจมาก งานประชุมอัญมณีแบบนี้ กลับเกิดเหตุยิงกันขึ้น!
"ประเทศเล็กๆ ในเอเชียตะวันออกเฉียงใต้นี้วุ่นวายมาก มีแก๊งอันธพาลต่างๆ มากมาย คงเป็นการปะทะกันหรือลอบสังหารอะไรสักอย่างมั้ง" เสี่ยวเจิ้งตอบไปอย่างขอไปที
สถานการณ์ที่แท้จริง แน่นอนว่าไม่อาจให้เลิงเร่อปิงรู้ได้
"อืม"
เลิงเร่อปิงก็ไม่ถามต่อ
แต่เธอก็รู้สึกอยู่ลึกๆ ว่าเรื่องนี้น่าจะเกี่ยวข้องกับเสี่ยวเจิ้ง
"หืม?"
ทันใดนั้น เสี่ยวเจิ้งเห็นคนคนหนึ่ง เป็นชายชรา บนหน้าอกปรากฏจุดสีแดง
"นั่นคือประธานสมาคม!"
