หลังจากที่หวังเรินเจ๋อตัดหินเสร็จแล้ว ก็ถึงคิวของเสี่ยวเจิ้ง หินของเสี่ยวเจิ้งมีน้ำหนักถึงสามสิบกว่ากิโลกรัม และราคาก็ไม่ถูก มีมูลค่าถึงสิบกว่าล้านหยวน
เขาถือก้อนหินนี้เดินไปหาหมอกัดหิน ขอให้เขาช่วยตัดหิน สีหน้าของเขาดูค่อนข้างสงบนิ่ง ไม่เห็นท่าทีกังวลใจแม้แต่น้อย
ทุกคนที่เห็นภาพนี้ต่างก็อดหัวเราะไม่ได้
"ฉันว่านายไม่ต้องตัดหรอก หินแบบนี้ คงตัดออกมาไม่ได้อะไรหรอก"
"ฮี่ๆๆ ถ้าตอนนี้ยอมแพ้ก็ยังไม่สายนะ ไม่งั้นเดี๋ยวขาดทุนไปสิบกว่าล้าน เงินเดือนนายหลายปีก็หายไปแล้ว"
"หินของนายนี่ แม้แต่หินที่เก็บจากพื้นดินยังสู้ไม่ได้ เสียเงินเปล่าๆ"
คนเหล่านี้มุมปากมีรอยยิ้มเยาะหยัน มองเสี่ยวเจิ้งเหมือนมองคนโง่
โมอันนารู้สึกโกรธในใจ กำลังจะเอ่ยปาก แต่ตอนนี้เสี่ยวเจิ้งกลับมองพวกเขาแวบหนึ่ง รอยยิ้มเยาะหยันบางๆ ปรากฏในดวงตาของเขา ปากเอ่ยคำพูดออกมาไม่กี่คำ
"ไอ้พวกโง่!"
ทุกคนอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็โกรธมาก ต่างก็ตวาดว่า "แกว่าใครโง่?"
"แค่ผู้จัดการน้อย คนที่เป็นเหมือนมด กล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าฉัน?"
"ฮึ เสี่ยวเจิ้ง ฉันจำชื่อนายได้แล้ว!"
