หานชือรงมีท่าทางตื่นตระหนกมาก ถอยหลังทีละก้าว พูดด้วยน้ำเสียงที่กล้าๆ กลัวๆ ใส่เสี่ยวเจิ้งว่า "ไอ้ลูกหมา วันนี้ถ้าแกไม่ฆ่าฉัน ฉันจะต้องฆ่าแกให้ได้ในวันหน้า!"
สีหน้าของเขาดูดุร้ายมาก
เสี่ยวเจิ้งได้ยินเช่นนั้น ขมวดคิ้วลงแต่กลับยิ้มออกมา
"นายอยากให้ฉันฆ่านายงั้นเหรอ?"
เสี่ยวเจิ้งมองหานชือรงขึ้นๆ ลงๆ แล้วพยักหน้าพูดว่า "ดีมาก แต่เดิมฉันแค่อยากจะหักขานายสักข้าง แต่ในเมื่อนายอยากให้ฉันฆ่า ฉันก็คงต้องทำตามความต้องการของนายแล้วล่ะ"
พูดถึงตรงนี้ ร่างกายของเสี่ยวเจิ้งก็แผ่รังสีสังหารออกมา ทันใดนั้นทั่วทั้งระเบียงทางเดินก็เต็มไปด้วยไอเย็นยะเยือก ทุกคนต่างรู้สึกถึงความหวาดกลัวอย่างมหาศาล
หานชือรงในตอนนี้ก็เปลี่ยนสีหน้าในที่สุด รู้ว่าเสี่ยวเจิ้งไม่ได้พูดเล่น จึงพูดเสียงสั่นว่า "นาย...นายอย่าเข้ามานะ"
ก็ในตอนนั้นเอง มีเสียงวุ่นวายดังมาแต่ไกล ตามมาด้วยกลุ่มคนที่เดินเข้ามา หัวหน้าหลิวและคนอื่นๆ เงยหน้ามองไป ในดวงตาก็เผยความประหลาดใจออกมาทันที
"คุณชายเลิง!"
