สถานการณ์แบบนี้ ยากที่จะไม่ให้คนเข้าใจผิด โมอันนาเป็นคนมากประสบการณ์ จึงนึกไปถึงเรื่องสกปรกบางอย่างทันที สีหน้าของเธอซีดลงในทันใด
เสี่ยวเจิ้งเห็นสีหน้าของโมอันนาแบบนั้นก็รู้ว่าเธอเข้าใจผิด จึงยิ้มแห้งๆ พูดว่า "พี่สาวโม คุณอย่าเข้าใจผิด..." กำลังจะพูดต่อ แต่ก็ถูกโมอันนาขัดจังหวะ
"คุณ...ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ฉันเข้าใจ ฉันจะไม่รบกวนแล้ว" โมอันนาฝืนยิ้ม พูดจบประโยคนี้แล้วก็เดินออกไปอย่างเหม่อลอย
เสี่ยวเจิ้งต้องการจะอธิบาย แต่เห็นโมอันนาเดินออกไปแล้ว ก็ได้แต่หุบปากอย่างจนใจ ถึงยังไงก็เป็นเรื่องเล็กน้อย คงไม่ควรวิ่งตามออกไปอธิบายกับเธอหรอก
แต่มุยชิงกลับสงสัย จึงถามเสี่ยวเจิ้งว่า "พี่เสี่ยว พี่สาวโมเป็นอะไรไปหรือคะ? ทำไมถึงบอกว่ารบกวนพวกเราล่ะ? ไม่มีอะไรแบบนั้นนี่คะ"
เสี่ยวเจิ้งมองกระดาษทิชชู่ในมือของมุยชิง และสีหน้างุนงงของเด็กสาวคนนี้ แล้วกระแอมเบาๆ ใบหน้าแดงเรื่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เรื่องแบบนี้จะไปพูดกับเด็กสาวได้ยังไงกัน
เปลี่ยนเรื่องพูด เสี่ยวเจิ้งทำสีหน้าจริงจัง พูดกับมุยชิงว่า "เสี่ยวมู่ เธอมีเรื่องกลุ้มใจอะไรหรือเปล่า?"
"เอ่อ...ไม่มีนะคะ"
