เติ้งหลินหลินได้ยินเสี่ยวเจิ้งพูดแบบนั้น ก็ดีใจทันที แต่พอได้ยินสิ่งที่เสี่ยวเจิ้งต้องการเป็นผลประโยชน์ ในใจก็รู้สึกตื่นเต้น คิดว่าตัวเองไม่มีอะไรจะให้เป็นผลประโยชน์ได้ สุดท้ายจึงเม้มปากพูดว่า "ถ้าคุณชนะ ฉัน...ฉันจะเลี้ยงข้าวคุณ!"
ในวงการลูกรวยรุ่นที่สองของเมืองจงไห่ เติ้งหลินหลินก็ถือว่ามีชื่อเสียงมาก นอกจากฝีมือการขับรถของเธอแล้ว อีกอย่างหนึ่งก็คือความสวยของเธอ มีคนมากมายที่อยากกินข้าวกับเธอ แต่เติ้งหลินหลินแทบจะไม่ตกลงเลย
ในความคิดของเธอ การตกลงกินข้าวกับเสี่ยวเจิ้งนั้นถือเป็นสวัสดิการที่ยิ่งใหญ่มาก โอกาสแบบนี้ทั้งเมืองจงไห่ไม่รู้ว่ามีคนกี่คนที่แย่งกันอยากได้ คิดแบบนี้แล้ว ในใจก็มั่นใจขึ้นมาบ้าง
แต่ใครจะรู้ เสี่ยวเจิ้งกลับส่ายหน้า พูดอย่างดูถูกว่า "เด็กน้อย แค่มื้อเดียวคิดจะให้ฉันพอใจเหรอ แบบนี้ไม่ได้หรอก ถ้าเธอไม่จริงใจขนาดนี้ ฉันก็จะไปแล้วนะ"
เติ้งหลินหลินได้ยินแล้วก็อดไม่ได้ที่จะกัดฟัน ไอ้คนบ้านี่ การได้กินข้าวกับเธอนั่นถือเป็นเกียรติอย่างมากเลยนะ แต่กลับปฏิเสธ! ในใจเริ่มรู้สึกโกรธแล้ว
