"เธอ..."
สาวสวยคนนี้ก็มีนิสัยโมโหง่าย พอได้ยินเสี่ยวเจิ้งดูถูกเธอแบบนั้น ก็ระเบิดออกมาทันที "ใครเป็นเด็กน้อยกันล่ะ? ใครยังไม่โตกันแน่? ฉันว่าคนที่ยังไม่โตน่าจะเป็นนายมากกว่า!"
พูดจบ เธอก็ชายตามองไปที่บางส่วนของหวังเสี่ยวเจิ้ง แล้วแค่นเสียงดูถูกออกมา
"โอ้โห!"
เสี่ยวเจิ้งโกรธจนขำ
นี่มันถูกดูถูกชัดๆ เลยนี่!
"ฉันว่าที่หัวหน้าพี่ใหญ่พูดไม่ผิดหรอก ฮิๆ คงเป็นไอ้ขี้ขลาดจริงๆ นั่นแหละ"
"ใช่เลย ไม่งั้นทำไมพอเห็นพวกเราก็จะหลบล่ะ?"
ชายหนุ่มสองคนยืนอยู่ข้างๆ พูดยุแหย่
พวกลูกรวยเหล่านี้ล้วนเป็นพวกที่ไม่เกรงกลัวอะไรทั้งนั้น ปกติไม่ได้ทำอะไรที่เป็นเรื่องเป็นราว พลังงานก็เหลือเฟือ พอมีโอกาสก็อยากจะก่อเรื่อง
โดยเฉพาะอย่างยิ่งข้างๆ เสี่ยวเจิ้งยังมีสาวสวยอย่างเลิงเร่อปิงอยู่ด้วย
ชายหนุ่มสองคนนั้นต่างก็อยากจะอวดโฉมกัน
"เสี่ยวเจิ้ง พวกเราไปกันเถอะ นายจะไปถือสาหาความกับเด็กๆ พวกนี้จริงๆ หรือ?"
ตอนนี้เอง เลิงเร่อปิงก็เอ่ยปากขึ้นมา เสียงเย็นชา
"ฉันมีงานในบริษัทเยอะ ไม่คุ้มค่าที่จะเสียเวลากับคนแบบนี้หรอก"
