หลังจากเถียงกับฉู่เสี่ยวหราน เสี่ยวเจิ้งก็รู้สึกสบายใจขึ้น เขาฮัมเพลงไปทำงาน แต่เดิมเขาตั้งใจจะขอติดรถภรรยาไปด้วย แต่เพราะตื่นสาย เลิงเร่อปิงก็ไปบริษัทแล้ว
"เฮ้อ ภรรยาเป็นคนบ้างาน ทำให้ลำบากใจจริงๆ"
เสี่ยวเจิ้งส่ายหน้าอย่างจนปัญญา
แล้วก็ค่อยๆเดินทางมาถึงบริษัท
รูดบัตร เข้าประตู มาถึงหน้าลิฟต์
ขณะที่เสี่ยวเจิ้งกำลังจะเข้าไป มีกลิ่นหอมโชยมา แล้วมีเงาร่างคนรีบร้อนวิ่งมาจากด้านหลัง พร้อมกับตะโกนว่า "รอด้วย รอด้วย"
เสี่ยวเจิ้งหันไปมอง ก็ยิ้มทันที พูดว่า "โอ้ ผู้อำนวยการโม"
คนที่มาคือโมอันนา
หลังจากเหตุการณ์คลุมเครือครั้งนั้น ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็เปลี่ยนไปแน่นอน โมอันนาชำเลืองตามองเสี่ยวเจิ้งอย่างเย้ายวน แซวว่า "ผู้จัดการใหญ่เสี่ยว วันนี้มาเร็วจัง ไม่ค่อยเห็นบ่อยนะ"
เสี่ยวเจิ้งหัวเราะ พูดว่า "พูดอะไรอย่างนั้น ผมเป็นแบบอย่างของความขยัน ลุยฝ่าลมฝน มาทำงานตรงเวลา กลับบ้านตรงเวลา ไม่เคยขาดตกบกพร่อง"
พูดไปพลางเดินเข้าลิฟต์ ไปที่แผนกขาย
ในระหว่างนี้ โมอันนาไม่ได้แกล้งเสี่ยวเจิ้งเหมือนแต่ก่อน เพราะเคยถูกปฏิเสธมาครั้งหนึ่งแล้ว ถ้ายังทำเหมือนเดิมก็จะไม่เหมาะสม
