จางฉงมีท่าทางยโสโอหัง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความดูถูก
เก็บเสี้ยวอวี่เฟยไว้ แล้วรู้จักประสาแล้วไสหัวออกไป แกจะไม่ติดใจเรื่องนี้อีก?! ความโกรธในใจของเสี่ยวเจิ้งระเบิดออกมาทันที
ไม่ว่าจะพูดยังไง ตัวเองก็เป็นประธานประตูของเทียนจีเหมิน ถึงแม้จะจากจงไห่ไปหลายปี แต่ตอนนี้หัวหน้าโถงตัวเล็กๆ คนหนึ่งก็กล้าพูดกับตัวเองแบบนี้?
ใครให้ความกล้าเขา? เหยียนกวงฮุ่ยหรือ?!
"เก็บผู้หญิงคนนี้ไว้?"
"รู้จักประสาแล้วไสหัวออกไป?"
"แกจะไม่ติดใจ?!"
เสี่ยวเจิ้งโกรธจนหัวเราะ เขาจ้องจางฉงเขม็ง พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"ยังไง ไม่เชื่อ? งั้นแกลองดูสิ!" จางฉงหัวเราะเยาะ
เสี่ยวเจิ้งสูดหายใจลึก ตอนนี้เขาโกรธมาก "ผู้หญิงคนนี้ฉันจะไม่ทิ้งไว้ แล้วก็ แกคิดว่าฉันจะกลัวที่แกจะติดใจ?!"
"ฮ่าๆๆๆ!"
จางฉงหัวเราะลั่น จากนั้นก็ดับก้นบุหรี่ในมือ ลุกขึ้นยืนพูดว่า "หัวหน้าซิว ถ้าตอนนี้ยังเป็นยุคของท่าน ผมก็ไม่กล้าท้าทายท่านหรอก แต่ตอนนี้ยุคสมัยเปลี่ยนไปแล้ว เขตเหนือนี้ตอนนี้เป็นเขตของพวกเรา!!"
เสี่ยวเจิ้งหรี่ตา ตอนนี้เขาโกรธจนยากจะระงับ เขาต้องสั่งสอนจางฉงให้รู้ว่าอะไรคือการเคารพผู้อาวุโส!
