หลังจากกล่าวลาทุกคน เสี่ยวเจิ้งอุ้มฉู่เสี่ยวหรานที่ยังคงหมดสติกลับบ้าน
โชคดีที่เลิงเร่อปิงไม่อยู่บ้าน ไม่อย่างนั้นเขาคงอธิบายไม่ได้ว่าทำไมถึงอุ้มฉู่เสี่ยวหรานที่หมดสติมา
หลังจากวางฉู่เสี่ยวหรานลงบนเตียง เสี่ยวเจิ้งก็กดลงบนหว่างคิ้วของเธอทันที
"อืม...อ่า..."
ฉู่เสี่ยวหรานค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ เธอรู้สึกว่าศีรษะปวดเล็กน้อย
"เธอตื่นแล้วเหรอ?" เสี่ยวเจิ้งแกล้งทำเสียงดีใจ
ฉู่เสี่ยวหรานตกใจ จากนั้นก็มองดูเสี่ยวเจิ้งที่ยิ้มแย้มอย่างงุนงง
"เมื่อกี้ฉันเหมือนอยู่ในรถ แล้วเกิดอะไรขึ้น? ทำไมฉันถึงมาอยู่บนเตียงล่ะ?!" ฉู่เสี่ยวหรานงุนงง แล้วก็กอดเสื้อผ้าตัวเองพลางพูดอย่างตกใจ "นาย นาย นายทำอะไรฉัน? ไอ้คนลามก!"
เสี่ยวเจิ้งทำหน้าดำทันที เขาพบว่าความคิดของฉู่เสี่ยวหรานช่างแตกต่างจากคนปกติมากจริงๆ
"เธอโดนทุบจนโง่ไปแล้วเหรอ? ถ้าฉันจะทำอะไรเธอ ฉันจะรอให้เธอตื่นก่อนเหรอ? แล้วอีกอย่าง ฉันทำอะไรไปหรือเปล่าเธอก็รู้สึกได้ไม่ใช่เหรอ?"
เสี่ยวเจิ้งมองฉู่เสี่ยวหรานอย่างหงุดหงิด
