"อ๊า~!!"
เสียงร้องที่เทียบเท่ากับนักร้องโซปราโนดังขึ้นในห้อง ทำให้แก้วหูของเสี่ยวเจิ้งเจ็บ
"หยุดร้องสิ หยุดร้อง ฉันมาช่วยเธอนะ!" เสี่ยวเจิ้งปิดหูพลางตะโกนบอก
โชคดีที่ห้องนี้มีการกันเสียงที่ดี อีกทั้งวันนี้หยางเจี้ยนเตรียมที่จะทำอะไรบางอย่างกับหลงเฟยเอ๋อ ดังนั้นในวิลล่าจึงไม่มียาม ไม่เช่นนั้นทั้งสองคงถูกจับได้ไปแล้ว
แต่หลงเฟยเอ๋อที่ไหนจะเชื่อ เพราะเธอเห็นศพของหยางเจี้ยนนอนอยู่บนพื้นหลังเสี่ยวเจิ้ง ตอนนี้เธอตกใจจนทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ร้องเรียกเทพเจ้า
เสี่ยวเจิ้งไม่รู้จะทำอย่างไร จึงรีบเข้าไปปิดปากหลงเฟยเอ๋อ ไม่ให้เธอร้องอีก ไม่เช่นนั้นถ้าถูกจับได้ เสี่ยวเจิ้งอาจหนีทัน แต่หลงเฟยเอ๋อคงไม่แน่
สาวสวยคนนี้ถ้าถูกฆ่าไป ช่างน่าเสียดายเหลือเกิน!
"อื้อ อื้อ!"
หลงเฟยเอ๋อถูกปิดปาก เสียงจึงเบาลงทันที
"ฉันไม่ใช่คนร้ายจริงๆ นะ" เสี่ยวเจิ้งเห็นว่ามีเวลาอธิบาย จึงพูดต่อว่า "ฉันจะบอกความจริงให้ ฉันกับหยางเจี้ยนเป็นศัตรูกัน วันนี้ฉันมาเพื่อฆ่าเขา การเจอเธอเป็นเรื่องบังเอิญ แต่เธอไม่ต้องกังวล ฉันไม่ฆ่าปิดปากแน่นอน เข้าใจไหม?"
"แต่ถ้าเธอยังคงตะโกนอีก ฉันจะฆ่าเธอตอนนี้เลย เข้าใจไหม?"
