ส่วนจู่เจินจีนั้นก็ตกใจกับการเพิ่มพลังของเสี่ยวเจิ้งที่เร็วเช่นนี้ เมื่อเทียบกับหกปีก่อน แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน
จู่เจินจีแอบเปรียบเทียบในใจ ถ้าเมื่อกี้เป็นตัวเองที่ต่อสู้กับเสี่ยวเจิ้ง ก็คงจะโดนตบมากกว่าหยางเฉิงแค่ครั้งเดียว อย่างมากก็ทำได้แค่นี้
เห็นเสี่ยวเจิ้งเดินมาหาตัวเอง จู่เจินจีรีบลุกขึ้นยืนทันที
"พวกนายนี่น่าเบื่อจริงๆ ฉันไปก่อนนะ!" เสี่ยวเจิ้งพูด
หม่ากุ้ยจื่อและไป๋มู่ตั้นทั้งสองคนตกตะลึงในใจ สายตาที่มองเสี่ยวเจิ้งไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป นึกถึงคำพูดก่อนหน้านี้ที่จะสู้กับเสี่ยวเจิ้งจนตาย ทั้งสองคนรู้สึกอับอายมาก
สู้จนตาย? คงจะรับมือกับเสี่ยวเจิ้งได้แค่หนึ่งท่าก็คงไม่รอด!
"ฉันจะให้คนไปส่งคุณ" จู่เจินจีพูดพร้อมรอยยิ้ม
แม้ในใจจะตกตะลึงอย่างมาก แต่ไม่ว่าอย่างไรที่นี่ก็เป็นอาณาเขตของภูตะ เขาก็ต้องทำท่าเฉยๆ ไม่แยแสภายนอก
"คนมีฝีมือแบบคุณนี่ พวกเราภูตะต้องการอย่างมากเลยนะ!" จู่เจินจีพูด
