จากตัวเมืองไปถึงอำเภอไม่ได้ไกลมากนัก ครึ่งชั่วโมงก็เพียงพอแล้ว
แต่ถ้านั่งรถประจำทางก็คงไม่ทันแน่นอน
รถประจำทางวิ่งไปมาหยุดๆ บางครั้งคนขับเพื่อหาลูกค้าก็สามารถวนรอบในตัวเมืองถึงเจ็ดแปดรอบก่อนจะออกเดินทาง
หยาง ฟานรอให้หวังเจ้าดิเก็บของเสร็จแล้วจึงช่วยเรียกแท็กซี่ให้ที่หน้าร้าน ก่อนจะส่งเธอออกเดินทาง
การออกกำลังกายยามเช้าที่สนุกสนานครั้งนี้ ทำให้เขารู้สึกสดชื่นกระปรี้กระเปร่าไปทั้งตัว แม้แต่กระดูกก็ดูเหมือนจะเปี่ยมไปด้วยความสุขและโปร่งใส
กลับมาที่ร้าน ดื่มชา ดูละคร วันที่น่าเบื่อแต่เต็มไปด้วยความหมายอีกวันหนึ่งก็เริ่มต้นขึ้นแล้ว
ตอนเที่ยง มีคนนั่งรถเข็นคนหนึ่งถูกหนุ่มสองคนที่มีรอยสักแขนใหญ่ผลักเข้ามา
หยาง ฟานเพิ่งไล่ลูกค้าสองคนออกไป กำลังจัดเรียงสมุนไพรอยู่ในลานบ้าน
เมื่อได้ยินเสียงจึงออกมาทางประตูหลัง พอเห็นคนเหล่านั้น เขาก็เงียบๆ ดึงคีมเหล็กออกมาจากใต้ตู้แล้วถือไว้ในมือ
"อย่า พวกเราวันนี้ไม่ได้มาตีกัน" มัมมี่บนรถเข็นรีบร้องตะโกนขึ้นมา
