หยาง ฟานมองดูกลุ่มวัยรุ่นเจ็ดแปดคนที่กำลังวิ่งเข้ามาอย่างดุดัน เขาค่อยๆ ดึงเข็มขัดออกจากกางเกงของไอ้อันธพาลที่สลบอยู่ข้างเท้า แล้วม้วนมันรอบมือของตัวเองอย่างช้าๆ
กลุ่มคนตรงหน้าทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าโลกนี้ช่างแคบเหลือเกิน และเส้นทางของศัตรูก็แคบเข้าไปอีก
คนที่เพิ่งตีกันตอนเที่ยง ตอนกลางคืนก็มาเจอกันอีก
คนที่นำหน้ากลุ่มไม่ใช่ใครอื่น พอดีเป็นพี่ชายสามีเก่าที่ไว้ผมทรงเตี่ยมคนนั้น
หยาง ฟานให้พี่สะใภ้และคนอื่นๆ อยู่ข้างหลัง ส่วนตัวเองเอามือไพล่หลัง ซ่อนเข็มขัดที่พันอยู่บนมือไว้ แล้วเดินเข้าไปหากลุ่มคนนั้น
เขาเตรียมพร้อมว่าถ้าพี่ชายสามีเก่าคนนั้นจะหาเรื่อง ก็จะจัดการกับหัวหน้าก่อน
ไอ้หมอนี่โดนเขาเหยียบขาหักตอนกลางวัน ตอนนี้ต้องใช้ไม้ค้ำยันสองอัน บนหัวยังพันผ้าพันแผลไว้เป็นผืนใหญ่
สภาพเละเทะขนาดนี้แล้ว ยังมีอารมณ์มาเที่ยวที่แบบนี้พร้อมกับพวกอันธพาลอีก
จะพูดยังไงดีนะ... ก็นับว่าเป็นความมุ่งมั่นที่น่าชื่นชมล่ะมั้ง
หยาง ฟานคิดว่าถ้าเขาเป็นแบบนั้น คงจะนอนอยู่บ้านเฉยๆ ไปแล้ว
ในตอนนั้น พี่ชายสามีเก่าก็จำหยาง ฟานได้ ทันใดนั้น มุมปากของเขาก็ยกขึ้นอย่างเย็นชา
