หัวมือสั้นร้องเหนื่อยแล้ว หยาง ฟานก็เหยียบจนเหนื่อยเช่นกัน
เขาใช้คีมเหล็กค้ำยันแล้วนั่งลงข้างๆ โทรหาไป๋เหมิงจู
เรื่องนี้ก็ให้เธอไปจัดการต่อเถอะ
หยู่หง ต้าวไม่รู้ว่าตกใจกับความดุดันของหยาง ฟานหรือตกใจกับสถานการณ์ตรงหน้า ดูเหมือนนกกระทาตัวเล็กๆที่อ่อนแอและไร้ที่พึ่ง ท่าทางประหม่าและสับสน
เธอค่อยๆขยับเข้าใกล้หยาง ฟาน ดวงตาสีดำสนิทจ้องมองพวกวัยรุ่นเหล่านั้นอย่างระแวดระวัง
หยาง ฟานยื่นมือโอบเอวบางของหยู่หง ต้าว ส่งสายตาปลอบประโลมให้เธอ
โทรศัพท์ของไป๋เหมิงจูติดต่อได้แล้ว
"ฮัลโหล คุณหยาง มีอะไรหรือเปล่าคะ?"
"พี่ชายสามีเก่าของคุณมาแล้ว กำลังจะรื้อร้านผม คุณมาจัดการหน่อยสิครับ" หยาง ฟานพูด
"หา? ได้ค่ะ คุณอย่าไปยั่วโมโหเขานะคะ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้" ไป๋เหมิงจูพูดอย่างตื่นเต้น
หยาง ฟานเก็บโทรศัพท์ มองดูหัวมือสั้นที่นอนพิงผนังอย่างน่าสงสาร
เขาคงไม่นับว่ายั่วโมโหใช่ไหม?
ไป๋เหมิงจูมาเร็วมาก เธอทำงานอยู่ที่ธนาคารเกษตรด้านหน้า ระยะทางไม่ไกล
แต่เมื่อเธอที่สวมชุดทำงานรีบร้อนเดินเข้ามาในร้านของหยาง ฟาน ก็ต้องชะงักไป
"คุณหยาง นี่มัน..."
สภาพตรงหน้าแตกต่างจากที่เธอคิดไว้โดยสิ้นเชิง