คนนี้เป็นเหมือนคนเมาเหล้าเลย
หยาง ฟานมองฟ่านสีสีที่หัวห้อยลงมาและดูเหมือนจะหลับไปแล้วด้วยสีหน้าลำบากใจ เขาจึงพูดว่า "งั้นเธอนอนต่อเถอะ ฉันจะมาเอาของวันหลังก็ได้"
"หา? คุณว่าอะไรนะ?" ฟ่านสีสีเงยหน้าขึ้นมาทันที
หยาง ฟานจำเป็นต้องพูดซ้ำอีกครั้ง "ฉันบอกว่าเธอนอนต่อเถอะ ฉันจะมาวันหลัง"
"คุณมาทำไม?" ฟ่านสีสีถามด้วยสีหน้างุนงงขณะที่เกาศีรษะ
หยาง ฟาน: ...
คุยกันไม่รู้เรื่องจริงๆ
"เธอพักผ่อนเถอะ สร่างเมาก่อนดีกว่า" หยาง ฟานจำต้องพูด
ฟ่านสีสีกระโดดขึ้นมาทันทีแล้วขวางหน้าหยาง ฟาน "ทำไมคุณถึงอยู่ในห้องฉัน?"
"เธอเปิดประตูให้ฉันเข้ามานี่" หยาง ฟานตอบ
"ไม่ใช่ ฉันเปิดประตูตอนไหน?" ฟ่านสีสีเบ้ปากพูดด้วยท่าทางเหมือนคนละเมอ แล้วจู่ๆก็ชี้นิ้วไปที่หยาง ฟาน "คุณ...มีเจตนาไม่ดีกับฉันใช่ไหม? ใช่หรือเปล่า? บอกมาสิว่าใช่หรือเปล่า?"
"ฉันจะมีเจตนาไม่ดีอะไรได้ล่ะ? ไม่มีหรอก ฉันแค่มาเอาของที่เธอบอกว่าจะให้" หยาง ฟานจำต้องอธิบายด้วยความอดทน "ฉันก็ไม่ได้งัดประตูเข้ามานะ เธอปล่อยให้ฉันเข้ามาเอง"
คอของฟ่านสีสีดูเหมือนจะรับน้ำหนักหัวไม่ไหว ทำให้หัวของเธอก้มลงเป็นพักๆ
