"ทำไมผมรู้สึกว่าคุณดูเหมือนจะโกรธมากล่ะครับ?" หยาง ฟานมองดูมัมมี่ที่มีชีวิตอยู่ตรงหน้าแล้วถามอย่างสงสัย
"ในสภาพที่คุณแสดงความโกรธขนาดนี้ คำรับประกันของคุณจะเชื่อถือได้จริงๆ หรือครับ?"
ท่าทีที่พี่ชายสามีเก่าแสดงออกในตอนนี้ ไม่เหมือนจะมาขอโทษเพื่อปรองดองเลยสักนิด
หยาง ฟานถึงกับมั่นใจในการตัดสินใจของตัวเองแล้ว
ไอ้เวรนี่คงไม่ได้คิดจะให้เงินสามพันหยวนแล้วฟ้องข้อหารีดไถเขาจริงๆ หรอกนะ?
"โกรธเหรอ? ไม่มี ไม่มี!" พี่ชายสามีเก่ารีบพูดทันที "ผมเจ็บต่างหาก ขาเจ็บ มือเจ็บ หน้าเจ็บ หัวก็เจ็บ"
หยาง ฟานงงงัน
อันนี้...
ดูแล้วก็เหมือนจะเจ็บจริงๆ นะ
"ถ้าอย่างนั้นก็รีบกลับไปพักผ่อนเถอะครับ อย่าเดินเพ่นพ่านอยู่ข้างนอกเลย ถ้าล้มอีกทีจะยิ่งเจ็บกว่าเดิมนะ" หยาง ฟานพูดด้วยสีหน้าห่วงใย
"ได้ งั้นเราก็ตกลงกันตามนี้นะ!" พี่ชายสามีเก่าพูดพลางกลั้นความโกรธในใจไว้
"วางใจได้ ผมเป็นคนรักษาสัญญามากครับ" หยาง ฟานยิ้มอย่างใจดีพร้อมกับโบกมือ
เด็กวัยรุ่นสองคนที่มีรอยสักบนแขนช่วยกันเข็นพี่ชายสามีเก่าออกจากร้าน
ถึงแม้จะบาดเจ็บจนดูเหมือนผีแล้ว แต่ขบวนเดินทางของเขาก็ใหญ่โตจริงๆ ดูเหมือนเจ้าพ่อออกจากบ้านเลยทีเดียว
