การสนทนาสั้นๆ กับหวังเจ้าดิ ทำให้หยาง ฟานนึกถึงช่วงวัยรุ่นของเขาขึ้นมาอย่างฉับพลัน
นั่นเป็นเรื่องราวเมื่อเพียงสามปีก่อน แต่กลับรู้สึกเหมือนผ่านมานานมากแล้ว
สังคมอันเป็นเสมือนหม้อย้อมใหญ่นี้ ทำให้หยาง ฟานแทบจะลืมแม้กระทั่งแนวคิดเรื่องเวลาไปเสียแล้ว
ตอนมัธยมปลาย ที่จริงแล้วเขาก็มีคนที่แอบชอบอยู่เหมือนกัน
เธอเป็นสาวขายาวที่มีใบหน้าสงบเสงี่ยม ผิวขาว จมูกโด่ง และไว้ผมสั้นถึงติ่งหู
รอยยิ้มของเธอสวยงามมาก มีลักยิ้มตื้นๆ สองข้างที่มุมปาก เวลาพูดจาก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยนที่ทำให้คนรู้สึกอ่อนระทวย
ในตอนนั้น เขามักจะสร้างโอกาสต่างๆ นานาเพื่อได้ติดต่อกับเธอ
จนกระทั่งใกล้จะจบการศึกษา เขาถึงกล้าที่จะเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองกับเธอ
แต่ก็ไม่น่าแปลกใจที่เขาไม่ได้รับความรักที่เป็นของเขา
เธอปฏิเสธเขาอย่างนุ่มนวลด้วยข้ออ้างว่าให้สอบเข้ามหาวิทยาลัยด้วยกันก่อน แล้วค่อยพิจารณาเรื่องนี้เมื่อเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว
หลังจากนั้น เขาก็สืบทอดกิจการของพ่อ วุ่นวายอยู่กับการทำมาหากิน จนไม่รู้ว่าสาวที่เคยปรากฏในความฝันของเขานับครั้งไม่ถ้วนในสมัยมัธยมปลายนั้น ไปอยู่ที่ไหนแล้ว แม้แต่วิธีการติดต่อก็ยังไม่มี
