พ่อค้ายาที่ชื่อเซียวกัวนี้มีต่างเซินที่เก็บสะสมไว้ไม่มากนัก แต่ก็มีประมาณเจ็ดร้อยชั่ง
แต่คุณภาพนั้น ก็ไม่ค่อยน่าพอใจเท่าไหร่
เขาได้หั่นเป็นชิ้นแล้ว ชิ้นใหญ่ชิ้นเล็กปนกันไปหมด
พานเสี่ยวเซียแกะถุงออกมาดูสองสามถุง พอเห็นก็ไม่พอใจทันที "เซียวกัว นี่มันไม่ได้เลยนะ พวกเราต้องการชิ้นที่มีขนาดใหญ่กว่าหนึ่งเซนติเมตรขึ้นไป ดูสิ คุณทำให้มันเป็นแบบนี้ไปหมดแล้ว คุณภาพแบบนี้ ราคาแบบนั้นให้ไม่ได้หรอก"
"มันก็มีส่วนที่หนาอยู่หัวหนึ่ง แล้วก็บางอยู่อีกหัวหนึ่ง พอหั่นแล้วก็ต้องเป็นแบบนี้สิ" เซียวกัวหยิบขึ้นมากำหนึ่งแล้วแก้ตัว
"เซียวกัว พวกเราต่างก็ทำธุรกิจนี้ คุณก็ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดแบบนี้หรอก" พานเสี่ยวเซียโบกมือตัดบทคำอธิบายของเซียวกัว "ลดราคาลงสองหยวน ถ้าอีกฝ่ายยอมรับสินค้าพวกนี้ได้ เราก็จะเอาไปผสม ถ้ายอมรับไม่ได้ ก็ต้องเลิกกันไป"
"ผมก็พูดตามตรงนะ ตอนนี้พวกเราขาดแคลนสินค้าบางอย่าง แต่อีกฝ่ายก็มีข้อเรียกร้องที่สูงมาก พวกเราก็ต้องเสี่ยงดูสักตั้ง ตอนนี้สถานการณ์ตลาดซบเซาขนาดนี้ เขาก็มีเหตุผลที่จะเลือกสรรได้ คุณว่าใช่ไหม?"
