เหว่ย จวิ้นถูกทำให้อับอายจนใบหน้าแดงก่ำ ราวกับทาแป้งชั้นดี ที่ทาทั่วทั้งใบหน้าอย่างเรียบเนียน ความอายนั้นกลายเป็นความน่าสงสารในพริบตา
ราวกับดอกกุหลาบยามเช้าหลังจากถูกน้ำฝนชโลมทั้งคืน
"น้ำลายใช้เป็นสารหล่อลื่นได้ด้วยเหรอ? แต่ว่า มันไม่สกปรกไปหน่อยเหรอ?" เธอพูดอึกอักเสียงแผ่วเบา
"มันไม่สกปรกหรอก ทุกคนก็ทำกันแบบนี้" หยาง ฟานหัวเราะ "เอ๊ะ ดูเหมือนจะหลวมขึ้นเยอะเลยนะ เธอทำอะไรมาบ้างล่ะ?"
ใบหน้าของเหว่ย จวิ้นยิ่งแดงขึ้นไปอีก เธออึกอักจนพูดไม่ออก
หยาง ฟานเห็นท่าทางของเธอแบบนั้น ก็พอจะเดาได้แล้ว
"เธอแอบเล่นคนเดียวเหรอ?"
เหว่ย จวิ้นตอบเบาๆ ด้วยเสียงแผ่วเบา "มันเห็นชัดขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"ไม่ได้ชัดมาก แต่ฉันรู้สึกได้ พยายามต่อไปนะ ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ไม่นานเธอก็คงจะรับการลงโทษจากฉันได้แล้วล่ะ" หยาง ฟานยิ้มเจ้าเล่ห์พูด
เหว่ย จวิ้นอายๆ เม้มริมฝีปากเบาๆ หันหน้าไปทางอื่น พึมพำว่า "ใครจะอยากรับการลงโทษของคุณกัน ฉันไม่เอาหรอก"
"อ๊ะ อ๊ะ... เบาๆ เบาๆ หน่อย"
นิ้วของหยาง ฟานขยับในที่แห่งทองคำ ทำให้เกิดเสียงดังฉ่ำๆ น้ำกระเซ็นไปทั่ว "อยากไหม?"
