อาหารกลางวันพร้อมแล้ว
ครอบครัวทั้งหมดพอดีเบียดกันเต็มโต๊ะกลมนั้น มีหยาง ฟานเป็นผู้ชายคนเดียวอยู่ท่ามกลางผู้หญิงสี่คน
แม้จะมีคนไม่น้อยและบรรยากาศก็ค่อนข้างคึกคัก แต่หยาง ฟานก็รู้สึกว่ายังขาดอะไรบางอย่าง
เมื่อคิดอย่างละเอียด จึงตระหนักว่าส่วนที่ขาดไปนั้นอยู่ที่ไหน เหว่ย จวิ้นไม่อยู่แล้ว
เธอย้ายไปที่สำนักงานหมู่บ้าน ตอนกลางคืนหยาง ฟานก็ขาดคนอุ่นเตียงให้
หลังจากมื้อกลางวันที่คึกคักผ่านไป หยาง ฟานก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง
เมื่อคืนเขาเล่นกับพานเสี่ยวเซียหนักเกินไป ทำให้เอวเขาปวดนิดหน่อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขายังไม่ได้นอนเต็มอิ่ม
เขาอยากงีบหลับ
ขณะที่กำลังง่วงงุนอยู่นั้น เขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างกำลังแหย่หูของเขา และมีสิ่งที่คล้ายหางกำลังปัดไปมาบนจมูกของเขา
หยาง ฟานที่กำลังนอนอย่างสบายไม่อยากลืมตาเลย จึงยกมือขึ้นโบกไปมา
แต่สิ่งนั้นไม่เพียงแต่ไม่หยุด แต่กลับเล่นสนุกขึ้นเรื่อยๆ
"อย่าเล่น!" หยาง ฟานบ่นพึมพำ แล้วพลิกตัว
ผลคือตัวแสบนั้นยังไม่ยอมแพ้ พลิกตัวกลับมาเล่นต่อ
หยาง ฟานโมโหขึ้นมาแล้ว เขาพลันยกแขนขึ้นแล้วกระชากเข้ามาแรงๆ พร้อมกับลืมตาขึ้น
"ทำอะไรน่ะ?"
