หยางฟานมองดูชิปที่กองเป็นภูเขาตรงหน้า สายตาสว่างสลับมืด
ตี้อู้หมิงพูดผิดไปเมื่อกี้ คงไม่ใช่ว่าเขามีฝีมืออะไร แต่น่าจะเป็นยายนี่ที่มีเล่ห์เหลี่ยมบางอย่าง
หนึ่งสองครั้งหยางฟานอาจจะยังเชื่อว่าเป็นเพราะโชคดีของตัวเอง
แต่นี่กี่ตาแล้ว เขาแทบจะชนะทุกตา
มันชัดเจนว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากล!
แต่ทำไมตี้อู้หมิงถึงต้องทำแบบนี้?
หยางฟานคิดไม่ออก
เขามองจางอวี่หลาน เธอก็กำลังชนะ แต่ไม่ได้ชนะมากมายเท่าหยางฟาน
วันนี้ที่โต๊ะนี้ มีคนแพ้แค่คนเดียว นั่นก็คือตี้อู้หมิง
"เจ้าของร้านที่ห้า ผมคงเล่นไพ่ต่อไม่ไหวแล้ว มันน่ากลัวเกินไป" หยางฟานวางไพ่ในมือลงพูด
ตี้อู้หมิงยิ้มถามว่า "เธอกลัวที่ตัวเองชนะมากเกินไป หรือกลัวที่ฉันแพ้มากเกินไป?"
"มันก็เรื่องเดียวกันไม่ใช่หรือ?" หยางฟานพูด "บางครั้งผมก็โชคดีจริงๆ แต่ก็ไม่ได้ดีถึงขนาดนี้หรอก ถ้าจะเล่นต่อ ก็อย่าทำแบบนี้เลย ผมก็ไม่รู้จะคิดเงินบนโต๊ะนี้ยังไง"
เขาไม่รู้จุดประสงค์ของตี้อู้หมิง ก็เลยพูดตรงๆไปเลย
อย่างไรเสียเขาก็ไม่เคยเห็นอะไรใหญ่โตมาก่อน ต่อไปก็อาจจะไม่ได้เห็นอีก
