"ขอโทษด้วยค่ะ!"
เสี่ยวหยวนลุกขึ้นยืนอย่างไม่เต็มใจ พร้อมกับเล่นโทรศัพท์มือถือไปด้วย เธอไม่แม้แต่จะมองหยาง ฟาน และพูดขอโทษอย่างไม่ใส่ใจ
ท่าทีแบบนี้ทำให้อารมณ์ที่หงุดหงิดอยู่แล้วของหยาง ฟานยิ่งพลุ่งพล่าน เขาแค่นเสียงหึในลำคอแล้วหมุนตัวเดินจากไปทันที
สี่ซันเห็นดังนั้นก็ตบแขนลูกสาวอย่างแรง
"แม่ ทำอะไรคะ?" เสี่ยวหยวนร้องอย่างรำคาญ
สี่ซันแย่งโทรศัพท์มือถือจากมือลูกสาว แล้วตวาดด้วยสีหน้าเย็นชา "นี่เธอขอโทษแบบนี้เหรอ?"
"หนูก็ขอโทษแล้วนี่คะ บอกว่าขอโทษไปแล้ว แม่จะให้หนูทำยังไงอีก? จะให้หนูคุกเข่าขอโทษเลยไหม?" เสี่ยวหยวนสะบัดมืออย่างแรง จ้องตาแม่แล้วตะโกน "ที่จริงหนูเป็นฝ่ายเสียเปรียบ แต่แม่กลับบังคับให้หนูขอโทษ ตอนนี้หนูก็ขอโทษไปแล้ว แม่ยังไม่พอใจอะไรอีก?"
สี่ซันโกรธจนแก้มสั่น เธอยกมือขึ้นอย่างโมโห "ออกไปให้พ้น! ฉันไม่มีลูกสาวแบบเธอ!"
"ได้ หนูไป หนูไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของแม่อยู่แล้ว จะเอาหนูไว้หรือไม่ก็แล้วแต่แม่จะพูด!" เสี่ยวหยวนแย่งโทรศัพท์คืนมาแล้วหมุนตัวเดินออกไป
