เมื่อแสงอันสดใสของยามบ่ายส่องผ่านประตูใหญ่ที่ดูเก่าๆ เข้ามาในห้อง ทั้งหนุ่มสาวในห้องและหยาง ฟานที่ยืนอยู่ที่ประตูต่างตะลึงกันไป ราวกับว่าเวลาและพื้นที่หยุดนิ่งไปชั่วขณะ ความเงียบและความอึดอัดใจแผ่ซ่านไปทั่วเมื่อสายตาทั้งหกจ้องมองกัน
"ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าพวกคุณ... พวกคุณทำต่อเถอะ ผมจะรอสักครู่"
หยาง ฟานกวาดตามองร่างของหนุ่มสาวที่กำลังแนบชิดกันอย่างรวดเร็ว แล้วปิดประตูลงอย่างรวดเร็ว
วัยรุ่นสมัยนี้เล่นอะไรบ้าบิ่นกว่าเขาเสียอีก
เมื่อเทียบกับเด็กสองคนนี้ เขาดูเหมือนจะถูกผลักเข้าสู่กลุ่มคนวัยกลางคนไปแล้ว
บ้านหลังนี้มีผังเป็นแบบสี่เหลี่ยมล้อมรอบลานกลาง ห้องทางทิศเหนือเป็นห้องโถงที่มีโต๊ะบูชา
แต่หนุ่มสาวคู่นี้กลับพิงโต๊ะบูชาทำเรื่องวุ่นวายกัน
แผ่นป้ายวิญญาณบรรพบุรุษบนโต๊ะส่ายไปมาตามจังหวะของพวกเขา ทำเอาหยาง ฟานรู้สึกเหมือนสมองจะระเบิด
การทำเรื่องแบบนี้ต่อหน้าป้ายวิญญาณบรรพบุรุษ นี่มันเป็นการกระตุ้นอารมณ์แบบแปลกๆ หรืออย่างไร?
เขาไม่รู้จักเด็กผู้ชายคนนั้น แต่สำหรับเด็กผู้หญิง เนื่องจากเคยมารับยาหลายครั้ง เขาจึงค่อนข้างคุ้นเคย
